De vorige keer dat ik Joe Jackson live hoorde, dateerde van 10 juli 2006 in het Antwerpse Rivierenhof. Toen niet in de rotonde zittend, wel buiten op een grasveldje al voetballend luisterend naar diens klassiekers om daarna ongeduldig te wachten op een glimps van de stijlvolle zanger. Een alternatieve, onvergetelijke manier om een concert onrechtstreeks bij te wonen, een aanbeveling waard.Eigenlijk had dit net zo moeten worden, Stepping out, met het warme jazzy karakter van Jackson. De uitstap ervoor viel nogal zwaar en zorgde voor een melancholische droefgeestigheid. Het blijkt niet vanzelfsprekend om fouten uit het verleden te wissen. Kon Jackson dat wegspoelen? Neen. Je zit immers vastgebeiteld aan herinneringen die hieraan gekoppeld zijn. Ondanks de soms erg ritmische momenten, de vastberaden drive en het meezinggehalte van sommige liedjes, sneed de harteloze pijn wonden verder open die Jackson zalvend niet kon helen. Eindigend met Slow song gingen de emoties door merg en been. Dringend nood aan afleiding. Gelukkig zijn er strips.
Joe Jackson. AB. Brussel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten