Schoolfeest in kannen en kruiken

Is het om de kroost te plezieren? Wil de school extra bouwgeld in het laatje brengen? Of worden hier de eerste artistieke acteurs van de toekomst getraind? Feit is, jaarlijks word je opgetrommeld om anderhalf uur lang naar een dorpsshow te kijken die teert op de emoties van weke, ouderlijke zieltjes, ontroerd door al die kleine snotters die bewust of onbewust op een podium staan te dartelen. Met als thema Alles kan moest de Vulkaanman bewijzen dat geen enkele Borsato-droom bedrog is en hij met een magische kan gewone spreuken kon omtoveren tot realistische fenomenen. Meisjes die kikkers kussen en zich koppelen aan getransformeerde prinsen? Pinguïns die een sneeuwballengevecht aangaan op de Noordpool? Sprookjesfiguren die met elkaar concurreren en de hoofdrol opeisen? Hebben vrouwen ook recht op een gouden schoen? Is er leven op Pluto en kun je dansen op de Maan? Oh neen, da's van een ander liedje. Krampachtig probeert de auteur/regisseur van het stuk een artificiële band te vinden om elke kinderjaargang of klasje een act te laten opvoeren die enigszins bij het geheel past. Niet volledig geslaagd, waarschijnlijk door gebrek aan tijd, maar in de zaal wordt geen enkele traan daarvoor gelaten. Omdat je juist gecharmeerd wordt door die peuters die de ziel uit hun lijf dansen, zich afvragend waarom de juf al ronddraaiend zo gek met haar heupen beweegt. Voor de menigte geldt: als we onze nakomeling maar zien, tevredenheid troef, elke passage is geslaagd. Al was hem geen hoofdrol weggelegd, ik mocht meermaals glinsteren.