Fout is om twee totaal verschillende verhalen vlak na(ast) elkaar te monteren. Ofwel gun je hen elk een eigen uitgave van respectievelijk 60 en 80 bladzijden ofwel scheid je hen van elkaar door ze tegendraads te presenteren, als een flipboek. Zo bepaal je zelf met welke kant je eerst begint en krijgt ook het nu opvullende
Gotham Noir (om er een volwaardige bundel van te maken) een eigen uithangbord. Twee voor de prijs van één. Net als bij de
Death deluxe mis je ademruimte om tussen de verschillende episodes even te recupereren. Beiden verdienen een eigen, apart leven. De kleine overeenkomsten (in de ene is de Joker prominenter aanwezig samen met de weerkerende scenarist Brubaker) smeken om een pauze. Deels omdat Brubaker de voice over film noir-techniek in beiden hanteert en er op twee verschillende manieren met de Joker wordt omgegaan. Net als de andere protagonisten. Na
Gotham Noir zou
De man die lacht nooit kunnen plaatsvinden! En nu genoeg gezeur en negativisme, want beide Batman-vertellingen zijn fantastisch. Te beginnen met
De man die lacht. Sterk is de menselijke insteek van het verhaal. Met James Gordon als gewone sterveling die met het opduikende fenomeen Batman samenspant om de criminelen bij de kraag te vatten. Het ziet er rauw en rudimentair uit, iets gevulder dan de lege tekeningen van Frank
Superman Quitely. Doug Mahnke geeft de figuren karakter binnen de perken van het overdreven karikaturale. Geen erg. Volgens de Joker is de wereld toch een poppenkast. Compositorisch zit het helemaal snor. Mahnke weet van wanten. Wat een rotkop hebben de twee tegenover elkaar staande protagonisten. Smullen.
Gotham Noir is zo waar nog beter. Helaas ontwrichtend omdat het hoort tot de stal van de
Elseworlds-verzinsels. Dit zijn verhalen die zich niet binnen de reguliere tijdlijn annex universum van die bepaalde (super)held bevinden. Het geeft de auteurs de mogelijkheid om eens buiten het vastgelegde stramien te opereren. Brubaker doet dat via de film noir, een thriller nog menselijker dan voorheen. De climax is daardoor des te verrassender. Ook hierin wordt een groot deel van de spanning gedragen door de illustrator. Sean Philips is geweldig als 'imitator' van Michael Lark. Hij zit in de juiste grimmige genresfeer, lekker groezelig met een opgejaagde aan lager wal geraakte privédetective Gordon. Een gebroken man die dringen orde op zaken moet zetten.
Gotham Noir heeft nog een extra sublieme troef: Dave Stewart. Die weet met minimale kleuren het beklemmende optimaal te versterken. Een designer die alle lof verdient.
-
Batman Joker de man die lacht ****
-
Hauteville House box 2 **
-
Helden & Koeien ***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten