Buiten de passages over Rik Wouters, ze voelen promotioneel geforceerd aan als een opgedrongen opdracht, is dit de sterkste strip die Vlaanderen de laatste vijf jaar heeft voortgebracht. Joris Vermassen weet perfect de gevoelige snaar te bespelen zonder goedkoop melig te zijn. Hij begint al door je te verrassen met sterke twoliners als
"Een kapotte versnellingsbak vervang je gewoon. Voor een kapotte pancreas bestaan geen wisselstukken." De ziekte van zijn zus dringt zich verder op. Of wat dacht je van zijn reactie op de woedeuitbarsting van zijn vriendin:
"Het was een van mijn beste optredens. Ik walgde van mezelf." Een glansrol, helaas niet op het podium, wel in het echte leven. De aanval is de beste verdediging (52). Mooi ook hoe even later het geweten als een enorm gewicht aan het plafond hangt, gereed om Steurs te verpletteren. Diep menselijk, zo dicht bij huis, confronterend en raak. Wat ben je blij dat je niet op het meest cruciale moment afscheid moet nemen van Elke, Vermassen bouwt een extra buffer in. Het zou anders te fatalistisch zijn geëindigd. Een mijmerende mokerslag. Grafisch heeft Vermassen het Fritz van den Heuvel-jeuk afgeworpen en bewust gekozen voor een losse alternatieve graphic novel-stijl. Zelfs al zijn de figuurtjes niet perfect (wel in een heel flexibele modus, weliswaar met haakse handen), de golvende bewegingen glooien op het papier en verlichten de dramatiek. Simpele, prachtige kleuren accentueren. De letterlijk gevoelige kaft waarschuwt meteen voor de sensibiliteit van
Het Zotte Geweld. Het doet het boekje geen geweld aan.
-
Jan van der Voo Collectie 4 Ketelbinkie **½
-
strip voor beginnende lezers 11 op reis naar duif **½
-
zotte geweld, Het ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten