Meer dan vijf jaar heb je moeten wachten om de verdere capriolen van Garulfo te kunnen lezen. Hopelijk houdt Arboris je weer niet zo lang in spanning met het nakende slot in het vooruitzicht. Met deze achtenveertig bladzijden is je honger amper gestild. Wat is hij weer leutig, de omgetoverde kikker. Of eerder: wat zijn ze weer leutig. Mens én dier. De ene die niet weet hoe zich staande te houden in deze gekkemensenwereld. Hilarisch de krampachtige poging van Garulfo 1 om de transformatie naar Garulfo 2 terug te kunnen bewerkstelligen. Om terug in de gratie van de prinses te vallen en die bevrijdende kus te krijgen. Wat een combinatie. Enerzijds Ayroles met zijn sprankelende, gevatte dialogen en inventieve plotwendingen en anderzijds Maïorana met zijn onnavolgbare, kleurrijke of gewoon dimensionaal rijke theatrale stijl (de manier hoe hij diepte weergeeft). De één plus één levert hier wel degelijk meer dan twee op. Dat komt door het perfect aanvullende gevoel voor timing. De timing voor de gepaste gag. De timing voor de meest ontroerende emotie. De timing voor interactie (het lijkt wel of Garulfo met een symbolisch aureool voor de kathedraal staat, pagina 9, kader 7). Vluchtig lezend denk je: 'Is het dat.' Mijmerend en nagenietend steekt de bewondering weer op.
-
100 erotische tekeningen (Marec) **½
-
Garulfo 5 HC ****
-
Garulfo 5 SC ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten