Het probleem met die luxes van Herman is dat eens je er één gezien hebt, je ze allemaal gezien hebt. Hermann werkt zo summier qua voorbereiding dat de pagina-layouts en schetsen achterin weinig voorstellen. Het aanvullende katern met potloodtekeningen en hier en daar een kleurprobeersel tonen vooral de de artiest uitvoerend enorm sterk is en hij als basis niet veel nodig heeft. Het verhaal? Een
The X-Files op onbekend terrein. Yves Huppen maakt er een niet te verklaren thriller van waarbij de kijker - net als het slachtoffer - moet ondergaan. De scenarist laat voor een keer het breedsprakerige achterwege en kiest resoluut voor de suggestiviteit. Met de eindclimax als orgelpunt. Hermann vervloekte zijn schrijvende zoon omdat deze hem zijn compositorische grenzen liet verleggen. Het levert Hermanns meest vooruitstrevende platen in jaren op. De dubbele pagina's zorgen voor nog meer ruimtelijke desolaatheid. Knap. De luxe, een boek voor de liefhebber.
-
Figaro 5 (herdruk) **½
-
Figaro 6 (herdruk) **
-
Station 16 luxe ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten