Van 1 naar 2 naar 4 en terug van 4 naar 2 naar 1

Dertien jaar heeft uitgever Glénat nodig gehad om eens géén imperfect boek van Dodemaan af te leveren. Zonder taalfouten en met een correctere, nettere lettering. De afsluiting van de tweede cyclus is een verbeeldende en voorbeeldige herbeleving van hetgeen reeds gebeurde in de eerste verhaallijn. Na dat zweverige gezwets doet het deugd om weer met beide voeten op de grond/aarde te vertoeven/staan. Al blijft het natuurlijk slechts het resultaat van de creatieve geest (of in het meervoud). Laat het hiermee definitief gedaan zijn!
- 421 0 **½
- waters van de Dodemaan, De 9 **½
- waters van de Dodemaan, De 10 **½

Zeg je: Ik ben Hur of ik ben Ben Hur?

Niet onaardige poging van Claeys en de Maeyer om een stukje wereldliteratuur te verwerken tot strip. Het resultaat is een recapitulatie op kleine schaal waarin weinig plaats is voor diepgang. Door het beperkt aantal bladzijden moet alles gereduceerd worden tot de essentie, met natuurlijk de befaamde wagenrace als absolute climax. Zelfs de 8 pagina's die ze in beslag neemt is onvoldoende. Heel die rit verdient een dynamische(re) attractie, een compleet stripverhaal waardig. In mangavorm! Niet dus. Luc de Maeyer heeft potentieel. Indien hij zich niet zou laten afleiden door geforceerde bladspiegels en de strookjes ongemakkelijk vulde met onesthetische tekstballonnen met een even onpersoonlijke lettering, dan struikelde je minder over het anatomisch incorrecte. Ben Hur, verdienstelijk, al ben je na lezing vooral benieuwd naar hetgeen er nadien met Ben Hur zal gebeuren!
- ClassiX 2 Ben Hur ***
- waters van de Dodemaan, De 7 **½
- waters van de Dodemaan, De 8 **½

Naar de kapper met Baard en Kale

Een verhaal met een staart want een wig wordt geslagen tussen Baard en Kale. Het jonge, verfrissende geweld Stephen Desberg zorgt voor een discrepantie. Schrijver en tekenaar werken duidelijk aan verschillende snelheden. Alsof het Will niet lukt om Desbergs visie in voldoende beelden om te zetten. In De nieuwe orde ontbreken elementen om de plot vloeiend aan elkaar te rijgen. Tenzij het Desbergs bedoeling was om je in het ongewisse te laten? Spelen de speurders een dubbelspel, dan houden Desberg en Will je behoorlijk voor de gek met de acteerprestaties van Baard en Kale. Tijd dus om orde op zaken te zetten in De Nieuwe Orde. Goed.
- Baard en Kale 37 ***
- waters van de Dodemaan, De 5 ***
- waters van de Dodemaan, De 6 **½

Dodemaanse wateren

Na 48 pagina's staat er 'Einde van deze episode' en toch ben je betrekkelijk weinig wijzer geworden. Adamov is een schitterende sfeerschepper. Het Parijse decor dat hij opvoert is qua destructieve achtergrond weerzinwekkend mooi. Heel verfijnd ondanks de aftakeling. Tussen droom en daad, wie de macht heeft bepaalt het lot van de anderen. Slechts weinigen zijn vrij om zich als dusdanig te noemen en te gedragen. Het gekke is dat je geen enkel idee hebt van wat Cothias nu eigenlijk wil vertellen. Fascinerend afstotelijk. Typisch de Adamov-foutjes. Heeft nu een linker- of een rechterarm met aanhangsel (pagina 9, kader 5). Professor Zonnestraal is de futuristische versie van de befaamde Zonnebloem.
- waters van de Dodemaan, De 2 ***
- waters van de Dodemaan, De 3 ***
- waters van de Dodemaan, De 4 ***

Is ar d'rvandoor

Eric Stoffel heeft goed gekeken naar Arleston om de magische formule van deze grootverkoper te kunnen imiteren. Vooral het typische introductietrucje dienend om een situatie of decor te plaatsen aangevuld met weetjes allerhande is opvallend gekopieerd. Helaas is dit niet voldoende om Arvandor op het juiste spoor te krijgen. Vooral omdat je steeds de indruk hebt een episode gemist te hebben, zelfs al vult Stoffel gradueel aan met wat voorafging, dan nog is er dat gevoel van onvolledigheid. Olivier Thomas is de beginneling die de knepen van het vak niet in de vingers heeft. Na deze de duistere leer hebben Stoffel en Thomas nog een lange weg af te leggen.
- Arvandor 1 **
- Arvandor 2 **½
- Arvandor 3 **
- Arvandor integraal **

Zombies en toch geen Walking Dead

Tot in den treure toe blijf je herhalen dat Zombies het kleine broertje of de Europese versie is van Walking Dead. Het aantal kadertjes per pagina markeren het ritme, bij de eerste uitgesponnen en traag, in de oorspronkelijke reeks vrij minimaal en vlot. Peru heeft veel te vertellen en stouwt elke bladzijde vol waardoor de dynamiek stokt, net iets wat Zombies nodig heeft. Peru en Cholet boeren steeds in eerste versnelling voort terwijl Kirkman en Adlard tijdig gas geven om naderhand af te remmen en het drama verder uit te puren. Een ander nadeeltje bij deze Zombies is de grootte van het speelveld, het oppervlak waarop de spelers zich voortbewegen. Peru en Cholet zijn alomvattend en gebruiken het complete grondgebied van de Verenigde Staten als decor. Wel positief is de afronding van een eerste cyclus.
- Zombies 3 ***
- Garfield dubbel 28 ***
- Straybots *½

Horacio de Alba-nees

In de trant van Het vijfde evangelie en Het derde testament, zo'n rauwe, stoere brok geschiedenis, maar dan zonder het religieuze staartje. Wat opvalt, is de grafiek van Nicolas Siner, aanleunend bij Lamontagne en Recht. Scenarist Le Gris geeft veel ruimte aan de beelden waardoor het politieke gekonkelfoes passend verlucht wordt. De intriges zijn dan wel verwarrend – wat wil je, het eerste deel verscheen drie jaar eerder – de schwung en grandeur maken er een meeslepende (onbezonnen) doodstrijd van. Eindelijk komt Horacio finaal op het voorplan. Nieuwsgierigheid geprikkeld, hoe loopt het af?
- Batman Manbat ***
- Piet Pienter en Bert Bibber 3 - 't Mannekesblad ***
- Piet Pienter en Bert Bibber 3 - Standaard Uitgeverij ***
- Horacio van Alba 2 ***½

Het vonnis van Batman in Transmetropolitan

Helaas gaat door het geroep en getier van Warren Ellis heel wat van de boodschap verloren. Hij is de salonprovocateur die de lezer uitdaagt om verder te kijken dan zijn/haar neus lang is. Die ons op de feiten drukt en het recht wil laten zegevieren ten voordele van de individuele vrijheid. Wat moet je kiezen wanneer je een rotte appel of een rotte peer voorgeschoteld krijgt? Het is makkelijk om tegen de schenen te schoppen en het establishment terecht te wijzen voor hetgeen misgaat. Maar zou Spider annex alter ego Ellis het aandurven om ooit zelf de barricades op te gaan staan en het heft in eigen handen nemen. Zelf een leidinggevende functie op te nemen zonder te vervallen in het conformistische nonconformisme. De beste stuurlui staan vaak aan wal, niet? Zeer interessant: het stuk over de informatierijken en de technologievrije zones uit Het nieuwe tuig, deel 2, pagina 11. Uitdagend.
- Batman Kidz ***
- vonnis, Het **½
- Transmetropolitan 4 ***½

Menselijke monsters en monsterlijke mensen

Oké, bij een eerste oogopslag ziet het er niet uit. Uitgever Bonte, gespecialiseerd in het publiceren van bonte allegaartjes, heeft weer zo'n amateur opgescharreld. Bij nader onderzoek en na lezing stel je toch vast dat Niquicho en Michel potentieel hebben. De verhaaltjes, gags of cartoons zijn goed opgebouwd en sterven niet uit in een doodse pointe. Het is veelal een kinderlijke kijk op alles wat rondom ons gebeurt met een zekere klemtoon op het fenomeen monsters. Michel den Hamer veroorlooft zich in de tekeningen Franse vrijheden waarbij niet alles anatomisch hoeft te kloppen. Alleen zijn die Fransen meer getraind om dat beter te camoufleren. Daar is nog werk aan de winkel. Gun de auteurs een tweede kans en je komt steevast meer te weten over mensen en monsters. Leuk.
- Over mensen en monsters ***
- Sombrero Zwarte Reeks 21 Celia 1 ***
- Sombrero Zwarte reeks 69 Madame 1 **

Overal zichtbaar ter wereld: Omnivisibilis

Wat is Lewis Trondheim toch een gelukzak om over een speeltje te kunnen beschikken genaamd Matthieu Bonhomme, een werktuig dat eender welk absurd idee in een reëel decor zeer realistisch kan plaatsen. Iets waar Trondheim in zijn stijl nooit zal slagen. Trondheim houdt zich niet bezig met het hoe, het waar en het waarom van het omnivisibilis-fenomeen, een degelijke verklaring is er Groundhog day-gewijs niet. Het overkomt je gewoon en daarmee basta. Wat hem aanbelangt, is hoe je er uiteindelijk – na een onaangename kennismaking – ermee omgaat. En vooral ook hoe je omgeving erop reageert. Dat resulteert in een akelig afspiegelend schouwspel volgestouwd met de kleine kantjes en onhebbelijkheden van de mens. De ware liefde zoekt haar eigen waarheid wanneer zijn vriendin haar beste acteerspel voor Hervé opvoert. Plots wordt Hervé gebombardeerd als ideaal uithangbord om reclame te maken. Iedereen hoopt wel een graantje mee te pikken van de uitzonderlijke gave van Hervé. Hoe ongemakkelijk zou jij je daarbij voelen? Net als vaak bij Trondheim is Omnivisibilis een spielerei. De auteur houdt het lekker luchtig en actievol absurd. Want waarom Hervé in de beginfase specifiek als hypochonder wordt voorgesteld, in de eindfase heeft dat minder belang, geen functie zeg maar. Of is hij eerder de papieren versie van Woody Allen. Omnivisibilis wordt voor het grootste deel gedragen door Bonhommes virtuositeit. Als er echter één ding in ontbreekt, is het wel kleur. Het monotone blauw heeft geen variatie en zwakt deels af. Het had via grijs neutraler gekund. Of kiezen de auteurs hiervoor bewust door hun personage een blauwtje te laten lopen? Zeker lezen.
- Morgen weer een dag 2 **½
- Omnivisibilis ***½
- Transmetropolitan 6 ***½

Over katers en tijgers

Simon's cat, Katten en recent Sugar, de leefwereld van dit gemoedelijke huisdier inspireert menig artiest. Zo ook Casanove, Richez en Ramon. Met een nuchtere kijk geven ze de dagdagelijkse sleur weer van de specifieke viervoeter Sushi. Niet echt een naam voor een hij, niet? In Sugar zat er na verloop van tijd sleet op de vormelijke, repetitieve weergave van Serge Baeken. Hier komt het autobiografische niet naar boven, wel het luchtig entertainende. Aanschouwelijk leuk door de frivole stijl van Ramon. Aan Kathy's kat hou je geen kater over.
- papieren tijger, De **½
- Kathy's Kat ***½
- Transmetropolitan 5 **½

Biebel haalt streken euh stroken uit

Paardtime, spar en den-ken, de betaalstrip, jurassic kwark, ventilator. Marc Legendre is op zijn best wanneer hij alles uit taal puurt. Loopgraaf versus fietsbaron, in de bloemetjes zetten, voorlezen uit eigen werk, vervangrails, eerste ongeval bij hulp, flauw vallen, aftrappen, wegwerptoestel, tafeltennis, een grof brood. Opvallend op pagina's 46 en 47, de verwijzingen naar Miley Cyrus. Heeft Legendre nog andere zaken in het boek aangepast of geactualiseerd? Met een originele afsluiter ter afronding. Indien je wijsneuzen op school wil kweken, moet je hen dit zeker laten lezen. Hierdoor worden ze ongetwijfeld mondiger en creatiever met taal. Intelligent.
- Alain Passard, de wereld van een meesterchef **½
- Batman - Detective comics 1 ***
- Biebel - De stroken 3(Strip2000) ****

De zwarte ziel van Black Orchid

Black Orchid is dan misschien niet de beste strip aller tijden, de creatie van Gaiman en McKean (hoewel creatie, ze recycleren een bepaald personage uit het DC-universum) staat wel geboekstaafd als een mijlpaal. In de jaren tachtig van de twintigste eeuw gebeurde een explosieve omwenteling in de vertelstructuur. Zowel inhoudelijk als visueel. Grenzen werden verlegd, nieuwe paden bewandeld. De meest efficiënte manier om dat te kunnen doorvoeren was het integreren van je vernieuwingen binnen de bestaande conventies. Gebruik daarom bestaande personages, gooi er een scheut culturele referenties bovenop en integreer enkele draagvlakken. Met Batman en Swamp Thing werd uitgever DC gepaaid, hun verschijningen verantwoorden de integratie binnen het uitgeverspatroon. Intertekstualiteitgeeft ook de lezer extra aanknopingspunten. De verrassende band met populaire muziek, in deel 3 van de trilogie zingt Carl via Frank Sinatra behoorlijk hoge noten. Een tip: lees het voorwoord pas nadat je het boek tot je hebt genomen, deze beklemtoont het vernieuwende aspect en plaatst het in het juiste perspectief. Natuurlijk blijft Black Orchis in het ijle zweven door het gros van de onbeantwoorde vragen. In het vaak ongrijpbare gemijmer van de auteur geeft deze ecostrip je weinig houvast. Maar de viriele kracht en de kleurrijke intensiteit maken er een waar stripfeest van. Met Black Orchis bewees Dave McKean dat je binnen het kader van het klassieke reeds die bestaande kaders kan doorbreken. In zijn geval was het een geplant zaadje dat verder open zou bloeien (gezien zijn latere innoverende producties). Voor de bespreking van de afzonderlijke episodes, klik door via
deel 1, deel 2 en deel 3.
- Black Orchid integraal ***½
- Clara zet zich in Democratie op school ***
- Lucky Luke 44 ***½

De grap is net als de bal rond

Je dacht even een unieke combinatie te krijgen, een quatre-mains, dan eens de Wit die tekent en de Jager die verzint en omgekeerd. Niet dus. Elk heeft zo zijn eigen bedenksels en uitwerkingen. Vergeet alle The Champions-, FC De Kampioenen-strips, grappiger dan dit zullen ze nooit gemaakt worden. Met een licht Nederlandse inslag (Johan Cruijff krijgt zelfs een hoofdstuk aan hem gewijd) vuren de Jager en de Wit afwisselend hun cartooneske voetbalhumor op jouw lachdoel af. Netjes gesorteerd via verschillende onderwerpen, van trainers, jeugdwerking, het bespelen van de media en geld tot vrouwen. Sterk, gevat, intelligent en vooral gevarieerd. De grap is rond, een leuk en herkenbaar boek voor wie iets of zelfs niets van voetbal afweet. Met een gastrol van Jon Doorzon (pagina 61).
- grap is rond, De ***½
- Stieg Larson's Millennium 3 De vrouw die met vuur speelde 1 ***½
- Valstrik op Zarkass 2 SC **

Onwezenlijke wezentrein

Een Dickensiaans avontuur, door de luchtigheid van Fourquemins tekeningen net niet als melodramatisch te bestempelen. De Wezentrein mist vooral diepgang. Harvey/Jim die al zo lang worstelt met zijn opgedrongen lot en nu pas op latere leeftijd het verleden wil uitklaren. Dat Bianca zijn pad kruist in de grootstad is wel erg toevallig, niet? Ze is de functionele deus ex machina die zich wel erg snel overgeeft aan de hulpeloze, introverte man. Harvey, leuk boekje, echter geen harde kaft waard.
- Urbanus 158 **
- Werelden van Thorgal, De - Wolvin 4 HC ***
- Werelden van Thorgal, De - Wolvin 4 SC ***
- Wezentrein, De 2 ***

Michel prins Vaillant

Valiant passeert via het statige Stonehenge (pagina 1062). De strakke voorbereiding om een oorlog te voorkomen, wordt in een ommezwaai (1061) opgelost. Niet veel verder (1068-1069) zie je Val als een heuse paardentemmer, de ruige cowboy of Alexander de Grote die Bucephalus wil bestijgen.
- Jommeke 269 **½
- Jump 3 (herdruk) ***½
- Prins Valiant 21 ****

Addergebroed klinkt beter dan Slangengebroed

Gihef mag met het speeltje van Jean Dufaux aan de haal. De nieuwbakken scenarist blijft trouw aan het geheel: muzikale verwijzingen, perversiteiten, gruweldaden, geschifte protagonisten, onverwerkte trauma's. De vertelling is heel open en de pensioengerechtigde Renaud gaat daarin mee. Grafisch elementair minimalisme. De 64 pagina's zijn een ware traktatie. Slangengebroed, een mini No country for old men. Alleen zijn Renaud en Gihef de broertjes Coen niet.
- Garfield (A4) 114 **½
- Jessica Blandy 28 Slangengebroed 1 ***
- Jessica Blandy 29 Slangengebroed 2 **½

Hallo meneer de uil

Prachtige en prestigieuze uitgave, hopelijk houdt uitgever Lion het wel vol tot het eind. Inhoudelijk is er geen verschil met de twee verhaallijnen hierin opgenomen die eerder bij De Vliegende Hollander zijn verschenen. Enkel achterin heb je enkele extra pagina's met ontwerpen van personages. Fables is een fabelachtige menselijke ontmoeting met figuren die je reeds kende in andere - minder voor de hand liggende - situaties. Nu ze onze wereld bevolken en zich naar goeddunken geïntegreerd hebben, merken we hen welhaast niet op. Toch wordt hun universum wederom verstoord, ditmaal door de verdwijning van een cruciaal figuur. Schrijver Willingham katapulteert ons meteen in deze aanstekelijke thriller. Iemand is verdwenen, misschien zelfs vermoord. De detective gaat op pad en legt alle speurderselementen bloot. Als een echte Hercule Poirot brengt hij de verdachten samen en ontmaskert de dader in deze traditionele whodunit. Traditioneel, maar daarom niet gewoon. Vijf episodes lang volg je gefascineerd de dooltocht, met een noodzakelijke twist waarbij de lezer op het verkeerde been werd gezet. Vermakelijk en mooi, heerlijk om lezen. Enkel Sherilyn Van Valkenburgh gaat de mist in met de inkleuring. Zelfs al zit je in een feeërieke wereld, hou het op zijn minst aards. Wat betreft Animal Farm: Bill Willingham zou slaag om de oren moeten krijgen. Niet voor het mislukken van de plot, neen. Daarvoor mag je hem gerust een extra pluim op diens hoed zetten. Wel omdat hij vele zaken onbenut laat. De kennismaking met de buitenstadse fabels en hun levenswijze geeft al meteen een andere kijk op het fantasierijke universum dat o zo menselijk is. Het gaat er behoorlijk grimmig aan toe. Enkele koppen rollen meteen. Kan leidster Sneeuwwitje de teugels strak houden? En was het überhaupt een goed idee om haar zus mee te nemen in plaats van haar gemeenschapsdienst te laten uitvoeren als boetedoening voor haar enscenering in het voorgaande deel. Wat volgt is een verrassende uitbreiding van de cast. De Kipling-dieren die elk hun plaats kennen in de hiërarchie, een sublieme en sluwe Reinaart de Vos, de drie biggetjes met zwijnse methodes, Willingham gooit alle registers open en overdondert. Enerzijds kan je begrip opbrengen voor het motief dat leidt tot deze toestand. Anderzijds keur je de wandaden niet goed. Een ambigu gevoel. Toch had je graag meer ruimte gehad om van deze Orwelliaanse Animal farm te kunnen blijven genieten. Je wil immers meer!
- Fables Deluxe 1 ****
- F.C. de Kampioenen bundel 17 **
- Game Over 11 ****

En toen stond de wereld in brand

Jammer dat Bonte kiest voor de goedkopere mini-uitgave. Verzorgd, goed papier, alleen spijtig deze gereduceerde vorm voor Gilbert Declercqs titanenwerk. Deze twee kortverhalen passen perfect in het Verhalen van Oom Wim-rijtje. Alsof Fred en Liliane Funcken een stukje geschiedenis doorspekken met de typische didactische informatie. Gek genoeg wordt net de zwakte van Declercqs grafiek extra beklemtoont, getuige de coverillustratie van De wereld in brand geschoten, een prentje uit het boek. Dan pas zie je hoe slordig de artiest is en anatomische fouten maakt. Desalniettemin toch een pluim voor het historische lesje. Entertainend het verleden in duiken.
- 1914 De wereld in brand geschoten - De slag der Guldensporen ***
- Cedric 28 ***
- Champions WK Special ***

De zondvloed volgens Prometheus, Soeperman valt niet te bespeuren

Of de fenomenen hier binnenin verklaard zullen worden, reken daar niet te veel op. Christophe Bec is een meester in het je onderdompelen in een bad vol mystiek, onwaarschijnlijke gebeurtenissen en buitenaardse interferenties. Of is de hint die hij doorgeeft vanaf pagina 5 werkelijk geënt op de toorn van God, afhankelijk van de juiste mythologie die je opvolgt? Intrigerend is het, bezwerend ook. Nu nog de antwoorden!
- Noach 4 HC **½
- Noach 4 SC **½
- Prometheus 6 ***½
- Soeperman 2 **

Met elf op Noachs boot

Opgelucht stel je vast dat Istin niet alle delen uit deze reeks op zich heeft genomen. En hoewel Jarry geen groots scenarist is, heeft hij voor Elfen blijkbaar zijn beste ideeën opgespaard en samengebald. In een compacte uitgave van 56 pagina's geeft Jarry een heel groots epos weer waarbij mens en elf een nieuwe verbintenis moeten aangaan om hun voortbestaan te kunnen verzekeren. Ondanks de clichés die erin gestopt zitten (de liefde, de overlevering, het verraad, de slechtheid van de mens) is de verstrengeling natuurlijk en krachtiger omdat de auteur de dubbelzinnigheid binnen elk ras aankaart. Meestal wordt de ondergang van de mens geweten aan diens ongebreideld egoïsme en hebzucht. Jarry trekt het verder door! Opvallend is het betoog op pagina 29 over de onhebbelijkheden van de mens gekoppeld aan het kapitalisme. De eer van de Boselfen is spectaculair, ontroerend en verrassend, met grandeur en toegewijd gemaakt. Maconi is misschien niet de best denkbare tekenaar om dit naar een nog hoger niveau te tillen, hij gaat tenminste de moeilijkheden en de titanenarbeid niet uit de weg om het te bevestigen. Stevig.
- Elfen 2 HC ****
- Noach 3 HC ***
- Noach 3 SC ***

Wat Nero zo bijzonder maakt

Guido De Bruyker bevestigt wat iedere Nero-liefhebber al lang weet, de creatie van Marc Sleen is niet zo maar een vrijblijvend wegleesstripje, een spielerei die de tand des tijds amper doorstaat. Integendeel, aan de hand van talrijke visuele citaten uit de massa's beeldverhalen die Sleen getekend heeft met de avonturier in de hoofdrol, wijst de auteur ons terecht op de enorme rijkdom ervan. De honderdachtenzeventig pagina's zijn ontoereikend om diens alomvattendheid te reduceren. Zeventien bladzijden alleen al om drie verhalen onder de loep te nemen, de auteur blijft bescheiden. Het siert hem als fervent Nero-aanhanger om zich niet enkel vast te pinnen op de verhalen die Sleen produceerde voor Het Volk, iets waar menig adept zich met nostalgische oogkleppen aan bezondigt. Ja, hij belicht Het knalgele koffertje, maar maakt evenzeer ruimte vrij voor de schitterende Het monster van Sarawak en de latere Bompanero. Knap hoe de analist het geheel opdeelt in stukken om je met mondjesmaat te voeden en je daardoor zelfs te prikkelen om de boeken weer ter hand te nemen. Welk een compliment, niet? Het is haast uitdagend om nog beter te doen en aanvullingen aan te reiken. Om nog bewuster de Nero-verhalen te lezen en stil te staan bij het metier dat Sleen uitoefende. Wat Nero zo bijzonder maakt is een heerlijk boek om in te verdwalen, een kijkorgie van beelden die schreeuwen om een herwaardering. Ondanks dat De Bruyker persoonlijk is, verheerlijkt hij vanop afstand. Met feiten en tal van wetenschappelijk niet verantwoorde toelichting. Kortom: zoals dat hoort voor het universum van Nero. Super!
- Ik, draak 2 ***
- My boy (hernieuwde editie) ***
- Wat Nero zo bijzonder maakt ****½

Superman, Malik en Crisse

Anaconda is een sympathiek, nietszeggend niemendalletje. Malik gooit alle clichés op een hoop en propt dat in een beperkte ruimte van 46 bladzijden. Gezien het aantal hoofdrolspelers is er weinig ruimte voor diepgang: de ontsnapte gevangene met zijn verhaal, de anacondajager met zijn verhaal, de wetenschappers met hun verhaal, Maxwell met zijn verhaal, de schattenjagers annex geboefte met hun verhaal. Veel te fragmentarisch ineen gestoken, compact verpakt. Verwondert het jou dat de ultieme confrontatie met de gigantische slang slechts één bladzijde duurt? Malik kent geen grenzen als het gaat om het volstouwen van een kadertje of in het grotere geheel van een pagina. Kleur zou de leesbaarheid beter verdelen. En toch is deze zwartwituitgave mooi genoeg om van Maliks kunnen te genieten.
- Arcadia Archief Luxe 26 Chiwana 3 ***
- Chiwana 3 ***
- Luuna 8 **½
Darwyn Cooke geeft een zeer eigenzinnige, originele invulling van het fenomeen kryptoniet, de enige destructieve stof die Supermans krachten weet te ondermijnen. In de vorm van een voortdurend verspringende detectivethriller leidt de scenarist jou met de hand tot aan het eindpunt. Het is een kluwen van intriges waarbij Superman nog het meest normaal lijkt. Tony Gallo, Lex Luthor en Lois Lane, allen hebben ze wel een geheime agenda. Cooke gaat behoorlijk ver in het vernietigende, Superman die ternauwernood aan de dood ontsnapt, je hapt zelf naar adem tijdens de verschroeiende reddingsmissie, of de fatale daad dienen om de goegemeente wakker te schudden. Niet voor kinderogen bestemd! Niet allen de vertelstructuur is ontwrichtend, ook Tim Sales artistieke stilering heeft niet het gewenste effect. In de voetsporen van rasstoryboarder Darwyn Cooke probeert hij zich te beperken tot het elementaire. Soms slordig, soms buiten proportie, soms inefficiënt, soms te gezocht fragiel. Het einde maakt veel goed, allen ben je onderweg niet genoeg begeesterd. Jammer van deze team up.
- Superman Kryptonite ***

Boten, piraten, barbaren en pelikanen

Een goeie carrièrezet van Guy Michel, de schepen van het fantastische uit Drakenbloed vervangen door de realistische kaapvaarderij van Surcouf. Hij is de centrale held met tegenover hem een vijandige tegenstander. Ogenschijnlijk een onschuldig journalist die alle informatie bijeenscharrelt en Surcoufs levenswandel reconstrueert om ten slotte een definitief slot aan diens leven te breien. Nazaatscenarist Erick Surcouf wordt bijgestaan door Delalande. Boeiend verteld, al gaan ze vluchtig over de verschillende episodes van Surcoufs leven. Daar hadden ze gerust meer bladzijden aan mogen spenderen. En Guy Michel? Die voelt zich als een vis in het piratenwater. De geboorte van een legende, knap.
- Black Crow vertelt 2 ***
- Conan - de weg der koningen 3 ***
- pelikaanprotocol, Het 2 **½
- Surcouf 1 ***½

Storm bij Psy Carl op de sofa

Ben Seys is creatief met spreuken en gezegden, hij past ze naar hartenlust toe op degene die hij bij Psy Carl op de sofa laat postvatten. Inventief, taalvaardig en meer dan goed gevonden. Bovendien is de auteur extra ingenieus door zijn illustraties optimaal voor een tweede keer te gebruiken in de ondersteboven versie, Psy Carl is immers een flipboek, en er een andere even gevatte tekst op te plakken. Zelfde beeld, een ander perspectief. Lichtjes geniaal zelfs. Jammer dat Seys' grafisch vermogen beperkt is en hij oubollig vormloos Vlaamsch illustreert. Met een ingehuurde tekenaar had hij helemaal gensters kunnen breken.
- Psy Carl 1 ***½
- Storm 0 HC (heruitgave 2014) ***
- Storm 0 SC (heruitgave 2014) ***
- Storm 28 Dossiereditie ***

Elven of Elfen? Iets voor Slimmeke Slim

Elfen is een bombastisch avontuur dat instort onder het gewicht van de overvloedige bewoordingen genre "Urlronn wou een oorlog ontketenen tegen de Yren en hij rekende op zijn handlanger Siemir om het vuur van de haat aan te wakkeren bij koning Rinn. Hij verborg het lichaam van Vaalann in Ennlya en gebruikte haar identiteit." Waar blijft de tijd dat iedereen gewoon nog Jan, Piet, Joris en Corneel heette. Het kristal van de blauwe elfen is weliswaar geen dertiende kopie van een fantasydozijn, het sleeptouw waar Istin je op meeneemt, verstrikt in de overbodige complexiteit. Ogenschijnlijk mooi, toch middelmatig van inhoud.
- Elfen 1 HC ***
- Elfen 1 SC ***
- Geuzen, De Luxe 9 ***
- Slimmeke Slim 1 *½

Dolfje Weerwolfje aan de telefoon?

Zoals de titel het zegt: een strip doe boek. Het doen bestaat niet enkel uit lezen van geïllustreerde teksten en stripjes, je moet ook raadsels oplossen. Dat kan gaan van het kraken van een gekende code, een sudoku invullen, iets natekenen en je schrijfdegens kruisen met woorden of hopelijk lachen met de getapte mopjes. Jij doet het natuurlijk voor de strips, al zijn het slechts 25 pagina's. Het is een gevarieerd lot met bijdrages van Rob Phielix, Michiel van de Vijver, Gerard Leever en Maarten Gerritsen. Je merkt dat degene die het meest buiten de lijntjes kleurt (en daardoor niet gebonden is aan het Dolfje-thema) zich het best kan manifesteren. Dat geldt toch voor Gerritsen in De rampier. Uitstekend getekend in een moraalverhaal. De Yeti's is typisch Gleever. Hij blijft zijn Felix Flux-stijl trouw (pagina 55) met een atypische bladspiegel. De Dolfje intermezzo's moeten zich houden aan de dresscode van het origineel. Voor analfabeten dé kans om het populaire figuurtje van Paul van Loon optimaal te leren kennen. En na 68 pagina's is de maat vol.
- Dolfje Weerwolfje Strip-doe-boek 1 ***
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 21 ***
Een kleine sympathieke uitstap in het land van Sinterklaas. "Alle volwassenen moesten zo'n stukje van jeugd in zichzelf kunnen bewaren! Ze zouden niet zo veel oorlog voeren!" Spyros is de geïnspireerde gids die met historische fragmenten het leven van de goedheiligman reconstrueert. Voor een keer niet opdringerig didactisch, wel natuurlijk menselijk. De mirakels die hij verricht worden afgezwakt en krijgen meer aardse, verklaarbare proporties. Spyros is duidelijk goed op de hoogte en weet de mythe goed te verpakken. Sint-Nikolaas van het Oosten naar het Westen, een tof geschenk voor 6 december.
- Sint-Nikolaas van het Oosten naar het Westen ***
- Sombrero Zwarte Reeks 105 Telefoonsex ***

Op de cap van capricornus

Verknipt actievol verhaal waarbij enige verwantschap met het Assassin's Creed-imperium toch wenselijk is. Zelfs na drie dikke verhalencycli met telkens andere protagonisten heb je als niet-speler weinig vat op de heldenstatus van de virtuele avonturiers annex moordenaars. Karl Kerschl en Cameron Stewart doen er nog een schep bovenop door voortdurend van het heden naar het verleden te springen, maar ook door in het heden het tijdsverloop door elkaar te schudden. Vandaar de raad om Brahman in één ruk uit te lezen. De actie is zo gezwind dat een gevoel van opwinding je meesleurt in deze mythische heksenketel. Knap.
- Assassin's creed 3 HC ***½
- Bruxman 2 (Bonte 37) *½
- Capricornus 15 ***
- Sombrero Zwarte Reeks 111 De priesteres van Zsusus **½
- Tim Tijdloos 1 **½

It's a MAD, MAD world

O, niet weer het zoveelste boek van Stalner. Toegegeven, van Marini wil je continu nieuwe verhalen, al lijken zijn personages en uitvoeringen steeds hetzelfde. Alleen valt er bij hem niets op aan te merken. Terwijl Stalner nu na jaren zo'n typische stijl heeft waar variatie helemaal in ontbreekt. En plots is daar Goud onder de sneeuw. Je herkent er de Eric Lijst 66 Stalner amper in, maar Jean-Marc De Meestersteenhouwer Stalner evenmin. Wat een opluchting, want voor zo'n luchtig verhaal als Klondike komt dat goed uit. Rechttoe rechtaan zonder poeha met een naïeve idealist in de hoofdrol. Leuk.
- Goud onder de sneeuw 1 ***½
- Kabur De rode ster 1 *½
Waarom uitgever Lion zich stort op het weer vertalen van het satirische blad Mad, toch zeker in deze compacte, verkleinde albumuitvoering, je hebt er het gissen naar. Op de cover pakken ze meteen uit met de grootste maffia-iconen: don Vito Corleone, oud en jong en zoonlief uit The Godfather I, II en III. Ook Tony Soprano staat gereed om de hand van oppermisdadiger Alfred E Neumann te kussen. Andere karikaturale pastiches die de revue passeren: The Untouchables, Analyse this en Scarface. Knap om die grensverleggende films satirisch door de humoristische mallemolen gehaald te zien worden. Helaas ook saai met de enorme tekstblokken erbij. De dialogen verzuipen de visuele pret (Mort Drucker is dé kampioen), al zou je zonder er niets van begrijpen. Totaal ontoereikend zijn de intermezzo's. Rekwisieten en overvallers, niet grappig. De criminele gele gids, niet grappig. Bloedeer en drie credits, niet grappig. En zo kan je er nog een paar opsommen. De bijdrages van Don Martin en Sergio Aragones zijn te beperkt om het in evenwicht te brengen. Bovendien fnuikt de gereduceerde uitgave het plezier van die minimalistische kanttekeningetjes van Aragones. Zonde, want die mini-doordenkertjes toveren steeds een grimlach op je gezicht.
- MAD vs Maffia **
- Robert en Bertrand - Standaard Uitgeverij 24 ***
- Sombrero Zwarte Reeks 149 Hilda 3 ***