Wat is Lewis Trondheim toch een gelukzak om over een speeltje te kunnen beschikken genaamd Matthieu Bonhomme, een werktuig dat eender welk absurd idee in een reëel decor zeer realistisch kan plaatsen. Iets waar Trondheim in zijn stijl nooit zal slagen. Trondheim houdt zich niet bezig met het hoe, het waar en het waarom van het omnivisibilis-fenomeen, een degelijke verklaring is er
Groundhog day-gewijs niet. Het overkomt je gewoon en daarmee basta. Wat hem aanbelangt, is hoe je er uiteindelijk – na een onaangename kennismaking – ermee omgaat. En vooral ook hoe je omgeving erop reageert. Dat resulteert in een akelig afspiegelend schouwspel volgestouwd met de kleine kantjes en onhebbelijkheden van de mens. De ware liefde zoekt haar eigen waarheid wanneer zijn vriendin haar beste acteerspel voor Hervé opvoert. Plots wordt Hervé gebombardeerd als ideaal uithangbord om reclame te maken. Iedereen hoopt wel een graantje mee te pikken van de uitzonderlijke gave van Hervé. Hoe ongemakkelijk zou jij je daarbij voelen? Net als vaak bij Trondheim is
Omnivisibilis een spielerei. De auteur houdt het lekker luchtig en actievol absurd. Want waarom Hervé in de beginfase specifiek als hypochonder wordt voorgesteld, in de eindfase heeft dat minder belang, geen functie zeg maar. Of is hij eerder de papieren versie van Woody Allen.
Omnivisibilis wordt voor het grootste deel gedragen door Bonhommes virtuositeit. Als er echter één ding in ontbreekt, is het wel kleur. Het monotone blauw heeft geen variatie en zwakt deels af. Het had via grijs neutraler gekund. Of kiezen de auteurs hiervoor bewust door hun personage een blauwtje te laten lopen? Zeker lezen.
-
Morgen weer een dag 2 **½
-
Omnivisibilis ***½
-
Transmetropolitan 6 ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten