Black Orchid is dan misschien niet de beste strip aller tijden, de creatie van Gaiman en McKean (hoewel creatie, ze recycleren een bepaald personage uit het DC-universum) staat wel geboekstaafd als een mijlpaal. In de jaren tachtig van de twintigste eeuw gebeurde een explosieve omwenteling in de vertelstructuur. Zowel inhoudelijk als visueel. Grenzen werden verlegd, nieuwe paden bewandeld. De meest efficiënte manier om dat te kunnen doorvoeren was het integreren van je vernieuwingen binnen de bestaande conventies. Gebruik daarom bestaande personages, gooi er een scheut culturele referenties bovenop en integreer enkele draagvlakken. Met
Batman en
Swamp Thing werd uitgever DC gepaaid, hun verschijningen verantwoorden de integratie binnen het uitgeverspatroon. Intertekstualiteitgeeft ook de lezer extra aanknopingspunten. De verrassende band met populaire muziek, in deel 3 van de trilogie zingt Carl via Frank Sinatra behoorlijk hoge noten. Een tip: lees het voorwoord pas nadat je het boek tot je hebt genomen, deze beklemtoont het vernieuwende aspect en plaatst het in het juiste perspectief. Natuurlijk blijft
Black Orchis in het ijle zweven door het gros van de onbeantwoorde vragen. In het vaak ongrijpbare gemijmer van de auteur geeft deze ecostrip je weinig houvast. Maar de viriele kracht en de kleurrijke intensiteit maken er een waar stripfeest van. Met
Black Orchis bewees Dave McKean dat je binnen het kader van het klassieke reeds die bestaande kaders kan doorbreken. In zijn geval was het een geplant zaadje dat verder open zou bloeien (gezien zijn latere innoverende producties). Voor de bespreking van de afzonderlijke episodes, klik door via
deel 1,
deel 2 en
deel 3.
-
Black Orchid integraal ***½
-
Clara zet zich in Democratie op school ***
-
Lucky Luke 44 ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten