Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Oké, mee eens. Waarom een harde kaft kopen wanneer je het ook in slappe kaft veel goedkoper kan aanschaffen? Slechts zelden maak je de uitzondering, bijvoorbeeld wanneer een boek te dik is, doe je best een beroep op de duurdere variant. Deze Thrawn-verstripping van Vatine verdient dat! Hoewel, het belangrijkste is op welke manier dan ook van deze zeldzame
Star Wars-parel te genieten. En dus blijft de originele bespreking vanzelfsprekend van kracht: je produceert met
Aquablue een
Star Wars-achtig verhaal en de creatieve jonge uppies verwierven daardoor naam en faam over de grote plas. Niet veel later worden ze opgepikt om zich aan een aspect van het origineel te werken. Van met het gat in de boter gevallen gesproken. Weliswaar zonder Cailleteau mag Vatine samen met Blanchard de richtlijnen volgen van scenarist Mike Baron. Vijfentwintig jaar later zijn er massa's niet Star Wars-strips verschenen, kan zo'n bak oude koffie dan nog smaken tussen al het jonge grut? Met gemak! Komt het door de efficiënte schrijfstijl waarin weinig overbodigs wordt opgenomen. De dialogen zijn dialogen tussen mensen die elkaar duidelijk kennen, op elkaar anticiperen en aanvullen zonder alles tot in den treure te moeten herhalen. Het duidt op een goede synergie tussen woord en beeld. Het onderstreept de efficiëntie van Olivier Vatine, op een minimalistische manier er maximaal toch alles uitkrijgen. Neem daar bovenop de durf om van Luke, Leia en Han géén exacte kopie te maken van hun filmische evenbeeld (Leia is op haar manier lekker stoer, macho en sexy). Knap ook hoe doordacht de roman van Zahn netjes in zes episodes werd opgedeeld met telkens een spanningsboog om dan weer het avontuur verder te zetten. Dit is de originele
Star Wars-filmtrilogie waardig. Met andere woorden: wie zet dit naar het witte doek om?"
Herzien 25-09-2018
9/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten