De poliepen van Asterios

Bij het aanschouwen van de voorkaft en het doorbladeren van het boek druipt het pseudointellectualisme van de pagina's. Van een grafische roman gesproken in de puurste vorm van het medium. David Mazzucchelli heeft er zijn tijd voor genomen om de louteringstocht van Asterios zo optimaal mogelijk in beeld te brengen. En hoewel het er ontzettend geconstrueerd uitziet, leest de brok als een natuurlijk element uit het leven van de protagonist. Dat geldt evenzeer voor de zwaarwichtige passages met levensbeschouwelijke tractaten, de auteur incorporeert ze met een laagdrempelige hoogdravendheid. Mazzucchelli ontbeent het stripmedium tot op het bot. A la
Scott McClouds Understanding Comics spelen met bladspiegel, de grenzen van het klassieke beeldverhaal verleggend om optimaal de gemoedstoestand van de hoofdpersoon weer te geven. Niet verwonderlijk dat Asterios een architect is (en wat voor één), mooi gekalibreerd in een/zijn symmetrische wereld. En ondanks de starre kilheid waarmee je Asterios' wedervaren ervaart, met afgrijzen ziet hoe deze egocentrische eenzaat zijn wil voortdurend oplegt, toch krijg je sympathie voor deze man die door een natuurlijk toeval aan een psychische loutering begint. Asterios Polyp is een wondermooi, zij het bij wijlen artificieel gekunsteld, dat voor een keer wél beklijft en lang genoeg blijft hangen dat je het met plezier wil herlezen. Dat terwijl het er in eerste instantie uitzag als een opgave.
- Asterios Polyp ****½
- Jorikus Magnus 1 HC ***
- Jorikus Magnus 1 SC ***
- Wolf 17 ***½