Overloop even de plot. "In de schimmige onderwereld van gokkers en professionele kaartspelers is The Dean een legende. Bij zijn pokerspel gaan bedragen om van 100.000 dollar en meer. Maar is The Dean onverslaanbaar? Vernon denkt van niet. Hij heeft een plan bedacht om The Dean te verslaan en een fortuin te winnen. Daarvoor heeft hij de hulp nodig van een stel oplichters en een jonge arrogante pokerspeler. Vernon en zijn partners-in-crime staan op het punt hun slag te slaan, maar in een wereld waarin iedereen zijn brood verdient met bedrog, is niemand te vertrouwen." Klinkt vermakelijk en dat is het ook. Met enkele goed aanvullende (Jamie Foxx) of verrassende rollen (Sly Stallone en Melanie Griffith die hierin rondhuppelen) tussen een getypecaste Gabriel Byrne verwacht je goede kaarten om het spel als winnaar uit te spelen. Toch heb je steeds het gevoel naar een mindere kopie van House of games te kijken. De sfeer, het je-op-het-verkeerde-been-zetten, de dialogen. Met één groot verschil: David Mamet. Waar het bij deze laatste literair theater is, huppelt de eerste achterop. Damian Nieman heeft geen grip op het geheel en dat laat zich voelen. Is het daarom dat het voor hem bij deze diens enige langspeler bleef?
Een rommelmarktkoopje (1).
Shade. Damian Nieman. 2003. **½
dinsdag 16 augustus 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten