Wie was niet in de ban van deze verschrikkelijke afspiegeling waarbij de mens gereduceerd werd tot gezelschapsdier, als zijnde de primaat tussen de apen. En om het effect extra te versterken eindigde Schaffner met die confronterende climax, een hoogtepunt qua verrassingseffect. Je zou vermoeden dat een film met zo'n commercieel succes ook het algemene publiek niet onberoerd zou laten. Anno 2011 slaagt de mens er nog steeds in verder te 'bouwen' aan diens deconstructie.
Een herziening een tiental jaar geleden wekte eerder irritatie op. De traagheid, het houterige acteerwerk (een pathetische Heston), de opgeplakte baarden en die enerverende muziek zijn verplichte stoorzenders om tot het 'goede' einde te komen. En ook nu duiken dezelfde ergernissen op. Gedateerd tot daar aan toe. Maar die snerpende geluiden die je de gordijnen injagen, het houdt amper op. Hoe kan je in hemelsnaam de moed opbrengen om naar het vervolg te kijken wanneer je als special feature de trailer begluurt.
Wat een schitterend verhaal. Maar wat een tegenvallende uitvoering.
Planet of the Apes. Franklin J. Schaffner. 1968. ***
Geen opmerkingen:
Een reactie posten