Rommelmarktkoopje: Trainspotting soundtrack

Kan je het sporadisch aankopen van een 'collectiestuk' verzamelen noemen? Net als dat er weinig tijd over blijft om films te bekijken, dompel ik me nog zelden onder in muziek. Tijdens het lezen wil ik liefst postvatten in een geluidsvacuüm, zonder storende elementen op de achtergrond. Muziek behoort ook tot die afleidende klasse. Overdag kan nog net de radio op om bij tijds het nieuws te volgen. Om te vermijden dat ik niet volledig van deze wereld vervreemd vanuit mijn ivoren toren. Wordt toch een schijfje in de CD-speler gestopt, de kans is groot dat het filmmuziek bevat. Niet geïmponeerd door groots georkestreerde arrangementen, kom ik graag tot rust met easy listeningscores. Degene die het niet nodig hebben om plat of melig te zijn, wel van het wegdroomtype (Peter Gabriels Birdy). Een uitzondering daarop zijn de compilaties. Die houden me nog enigszins in contact met diverse stijlen, diverse generaties ook. De verzamel van Vanilla sky is daarvan het uitstekende voorbeeld!
Afgelopen zondag op een rommelmarkt weer leuke vondsten gedaan. Welk risico neem je immers als je voor één euro iets kan meegrabbelen. Of ik de film ooit zal kopen, valt te betwijfelen. Maar alleen al om Born Slippy te hebben, kan je best de filmmuziek van Trainspotting in huis halen. Aanstekelijk word je swingend aangewakkerd met popklassieker Lust for life. De tot treurens toe gedraaide schlager blijft zijn effect behouden. Je hebt inderdaad een zekere zin in het leven. Brian Eno en Primal Scream doen het rustiger aan en vatten het esoterisch op, de ene al wat ritmischer dan de ander. Voor wie een paddenstoelknaller verwacht, Sleepers Atomic is een losse flodder, laat sommige venijnige zaken aan Blondie over. Britpop heerst met een electrobestelling van de nieuwste New Order-orde, een nachtclubbende Iggy Pop en een gitaarwazige Blur in melancholische stemming Sing wenend. Een perfecte dag wordt ingezet door de kwetsbare Lou Reed. Pulp geraakt een eindje verder in Mile end. Electro Bedrock, een zagerige Elastica en een finale hit voor Leftfield. Om bijna af te sluiten met Underworld. Die eerste drie minuten kan je voortdurend op continuous repeat zetten. Blur-eenzaat Damon Albarn mag het geheel frivool en speels afsluiten.
Danny Boyle wist duidelijk hoe hij zijn film hip en trendy moest maken. Met een selectie uit de Britse crêmemuziek levert hij de kers op de taart. Een koopje, deze op tijd gespotte CD.