"In can feel it, coming in the air tonight", zo zou het uit de boxen kunnen schalmen door al die rare, welhaast magisch-realistische, verschijnselen die opdoemen in de avondmist van het diepe Zuiden. Tommy Lee Jones is detective Dave Robicheaux die recente moorden linkt aan een gebeurtenis waar verschillende bewoners absoluut niet meer willen aan herinnerd worden. Met een beperkt aantal spelerspionnen is het systematisch aflopen wie verantwoordelijk is al dat onvoorziene leed. Natuurlijk word je automatisch geleid naar de voor-de-hand-liggende-schurk, maffiabaas Baby Feet Balboni (John Goodman), regisseur Tavernier maakt de zoektocht ondergeschikt aan de dreigende sfeer die in de lucht hangt. Met muziek uit de deep south en de al dan niet gedrogeerde interventies van Generaal John Bell Hood, is het vooral absorberen van sensuele sensaties. Het scenario draait natuurlijk rond de gedroomde -met hoog echtheidsgehalte- ontmoetingen tussen Robicheaux en Bell Hood, het zijn die stukken die de film ontkrachten. Niet door hun inhoudelijke waarde, de filosofische bedenkingen zijn cryptisch verhelderend, wel net door het zo geloofwaardig mogelijk trachten voor te stellen (met extra knipoog op het einde). Tommy Lee Jones en Kelly MacDonald draafden reeds op in No country for old man, met karakter. En John Goodman is ook zo'n typisch Coen-product. Het meest betoverend is echter de klassevolle Mary Steenburgen. Nog steeds een bloeiende bloem.In the electric mist. Bertrand Tavernier. 2009.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten