Gewikt en gewogen (475): Marshal Blueberry

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een bundel zonder 'meerwaarde' omdat Dargaud geen enkele moeite doet om het verhaal binnen de wereld van Blueberry te kaderen. Eenvoudigweg de drie episodes compleet samengebracht onder één dak. Dus dan neem je gewoon de individuele bespreking over. Over Op bevel van Washington: dag en nacht verschil tussen het binnenwerk en de schitterende covertekening. Vance heeft heel wat in zijn mars en illustreert dat met indrukwekkende schilderijen als uithangbord. Natuurlijk eist dat meer tijd van een artiest dan zwartwit alles uitwerken in inkt, opgevuld door een inkleurder. Stel je voor, een volledig album in de trant van de kaft! Dat zou pas sporen nalaten. Nu kijk je wederom naar het theatrale poppenspel van Vance. Veel sfeer in decors en winterscènes, weinig emotie in de figuren, wat Girauds uitgekiende verhaal niet ten goede komt. Over Schermans opdracht: zelfde commentaar als bij het eerste deel, hoewel je nu als extra kritiek de eenvoud waarmee Blueberry zich in de val laat lokken, aanhaalt. Dit strookt niet met diens toch wel intelligente karakter. Dan mag de goede man onstuimig zijn, elke dringende oproep door een onbekende stinkt, dat terwijl een inheemse jongen hem absoluut iets te vertellen heeft en hij dit negeert. Simplistisch. Vances acteurs blijven marionettenspelers. En over De bloedige grens: de onafgewerkte cyclus, ooit gestart door de schrijver-tekenaar van Blueberry met de tekenaar van het commerciële succes XIII, wordt gedeeltelijk beëindigd, want zoals het de herneming van een reeks past, blijft het einde voldoende open om de serie nieuw leven in te blazen. En al miste de uitwerking van Vance voldoende energie om er een schitterende strip van te maken, het gaf ons weer een ander aspect uit het rijke leven van Blueberry. Blueberry gaat de directe confrontatie aan met de wapensmokkelaars. En daar komt vuurwerk van. Heerlijk om Rouge aan het werk te zien. Hij valt volledig terug op Girauds tekenstijl en maakt er een goed leesbaar product van dat eindelijk als spin-off-reeks erin slaagt om ons te beklijven met een ontknoping volgens dramatische operaregels. Een afsluiter die de reeks omhoog tilt naar een niveau dat we ervan verwachten."
16-11-2018

7/10