Gewikt en gewogen (464): Karen Dalton

Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Zo'n voorbeeld van ongezonde huisvlijt. Zocht Cédric Rassat de muziekkatalogus af op zoek naar een ondergewaardeerd icoon waarvan de levensweg amper in beeld werd gebracht, de glorie van een nooit erkend genie alsnog bewerkstelligen? Rassat grabbelt in de folkmuziekton en rakelt deze bijzonder tragische dame op die volledig kiest voor artistieke authenticiteit en nonconformisme, een dame die zich ongebonden vrijelijk manifesteert (in tegenstelling tot Bob Dylan) om haar identiteit net NIET te gelde te maken. Ana Rousse is het toonbeeld van ongezonde huisvlijt, eventjes het gebrek aan tekenkunnen compenseren met ondergrondachtige achtergrondvullingen. Zo dwingt ze toch respect af voor het gepresteerde gekras. Karen Dalton, het verloren tragische verleden van een genie overtuigt niet, er zit geen muziek in. Je bent dan ook niet meteen geneigd om haar muziek daadwerkelijk te gaan ontdekken."
14-12-2018

4/10