Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Een mooie uitgave met een hoge archivarische waarde, getuige het dossier voorin. Over
De planeet Ranxerox: hoe lang zou het geduurd hebben vooraleer Seron zich realiseerde dat zijn vormelijk experiment gedoemd was om te mislukken? Hij verplicht de lezer het verhaal in een andere richting vast te houden om alles op een normale wijze te kunnen lezen. Bij publicatie in het
Robbedoes-weekblad, gelimiteerd over enkele bladzijden, lukt in die context nauwelijks. In albumvorm is het helemaal rampzalig. Het voegt totaal niets toe, je vindt geen enkel artistiek verband om zijn keuze te verdedigen, want de pagina-opbouw (of letterlijk: de twee-pagina-opbouw) is even stijf dan voorheen. Het maakt het lezen van de reeds overdadige teksten nog zwaarder en zorgt totaal niet voor een dynamischer invulling. Het boek straalt daardoor extra veel saaiheid uit, bevestigd door het even weinig boeiende verhaal. Hoe lang zou het geduurd hebben vooraleer Seron zich realiseerde dat zijn vormelijk experiment gedoemd was om te mislukken? Volhardend in de boosheid houdt hij tot het einde onverzettelijk stand. Zucht. Over
Het Witte Gat: Seron heeft de nodige SF-werken gelezen en pent daardoor een geloofwaardig scenario neer. Het 'misbruiken' van het omgekeerde van een Zwart Gat, na het fotokopieerverhaal op de planeet RanXerox geeft de scenarist tekst en uitleg met hetgeen de Aarde ondertussen overkomen is. Leonardo heeft het vrij gemakkelijk door de omgeving letterlijk in het wit onder te dompelen. De Vries is terug de held die met volle overgave probeert alles terug recht te zetten. Seron is zo eerlijk en toont dat dat niet zo maar kan. De ontknoping is verrassend kort qua oplossing, al wordt de cirkel hierdoor mooi rond. Stoorzender blijft Zondag, Serons variant op Robinsons hulpje Vrijdag, het archetype van de kleurling die de R niet kan uitspreken. Trouwens wrang om hem een verwijzing te laten maken naar de Katamarom (plaat 26) terwijl de Mini-Mensjes in het volgende avontuur deze niet blijken te kennen. Over
De pickpocket: slim bedacht mid jaren tachtig, een echte crossover tussen twee reeksen uit dezelfde uitgeversfamilie. Seron en Gos werken nauw samen om de Mini-Mensjes en Khena en de Katamarom met elkaar te verbroederen, de een helpt de ander bij een avontuur. Da's dan ook het lezenswaardige aan deze episode, de introductie met spanningsopbouw duurt lang, het achterhalen van het echte gevaar evenzeer, het zoeken van de oplossing wordt vereenvoudigd door de technische vooruitgang van sommige volkeren. Toch altijd gek dat – ondanks hun intellectuele voorsprong – ze zich vaak toch laten overdonderen door de 'dommere' tegenstanders.
De Pickpocket, origineel van insteek. Voor wie zijn horizon eens wil verruimen. Over
Ondergronds offensief: Seron haalt Mitteï er terug bij en dat is geen slechte keuze. Het verhaal is meteen terug aardser en knoopt de band met de 'normale' mensheid terug aan, zij het in de gedaante van enkele boeven die een meesterlijke slag willen slaan. De running gag met alle verschijnselen van ongeluk (het fenomeen dertien, zwarte katten, gekruiste messen, ...) is leuk gevonden, net als de bewuste sabotage van de wapenfabriek door de Mini-Mensjes om die menselijke manie oorlog te kunnen voeren te dwarsbomen. Met op het einde een vette knipoog naar G. Raf Zerk, de held van Marc Hardy en Raoul Cauvin."
06-12-2018
5/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten