Het inhoudelijke hoofdstuk is voorlopig minder relevant, laat onze bespreking jou helpen: "Normaal wordt Arthur Ransons zwartwitwerk overschaduwd door minder bijpassende kleuren. Hier zie je de naakte waarheid, de rauwe lijnen blijven hun puurheid behouden. Menig lezer zal het als gemakzuchtig fotorealisme bestempelen, toch is het straf hoe Ranson de gebeatelde bandleden karakteriseert op de cover. Misschien een beetje als toevoeging om het in de volledige retrosfeer te dompelen, had wat grijs hier en daar de monotone tijdsgeest van de zestiger jaren kunnen versterken, zoals je gewend bent tijdens oude documentaires. Toch voelt het voortdurend dat Ranson op het juiste moment op de juiste plek stond om het ideale kiekje te registreren. Angus Allen pikt er de highlights uit van een uiterst rijkgevulde carrière. De diepgang wordt gecounterd door oppervlakkigheid. Dus behelp je je vooral met Ransons kunststukje. Zoiets zie je toch graag?"
13-12-2018
7/10
vrijdag 28 december 2018
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten