Julius versus Sinbad

Volgt de hoofdpersoon het pad van Ben Hur of zal Julius een eigen weg leiden? Alice en Dorison breien een verrassend en uitstekend losstaand 'vervolg' op hun succesvolle debuutreeks die de carrière van beiden lanceerde. De hoogdravendheid waaraan Dorisons geschriften vaak onder leiden, is hierin tot een minimum beperkt. Ondanks het beschrijvende karakter leest de tekst vlot en ondersteunt de beelden optimaal. Of bekijk het omgekeerd: Alex Alice vult heerlijk aan. Want bedachtzaam dokterde Alice de pagina-layout uit voor Robin Recht die enkel moet aanvullen. Die specifieke storyboards van de tekenaar (ten top gedreven in Siegfried) kenmerken de strip. Aflopende pagina's, filmische intervallen en veel zwart inktgebruik. Een subliem staaltje vind je op de dubbelpagina 36-37. Een panoramisch overzicht met daarin een efficiënte ministrip. Zo blijft het imposante behouden en krijg je toch waar voor je geld. Geen verloren ruimtes. Ook inhoudelijk scoort Julius goed en houdt je gedwee in de ban. Uitstekend!
- Apostata 2
- Derde Testament 5
- Geschiedenis van Tom Jones
- Hiroshima 5
- Kiekeboes 42: De spray-historie
- Kiekeboe 42: De spray-historie
- Medina 1
- Prins Valiant - Jaargang 1941
- Rooie Oortjes dubbelalbum 1
- Rooie Oortjes dubbelalbum 2
- Rooie Oortjes dubbelalbum 3
- Rooie Oortjes dubbelalbum 4
- Rooie Oortjes dubbelalbum 5
- Rooie Oortjes dubbelalbum 6
- Rooie Oortjes dubbelalbum 7
- Sinbad 3 HC
- Sinbad 3 SC (Als er één iemand een positieve evolutie maakt doorheen deze reeks, dan is het toch Pierre Alary. In de beginfase nog geregeld geforceerd en overdreven cartoony, nu is alles perfect op elkaar afgestemd. Dat heeft vooral te maken met het extra lijnenspel dat hij gebruikt. Leek vroeger alles eenlijnig, dan wordt dat nu aangedikt met een kwak inkt. De personages en decors krijgen daardoor meer volume. Soms eenvoudig simplistisch (pagina 30, kader 5), soms grafisch uitdagend (26-3 en 34-4), soms rijkelijk gevuld (34-5). Bovendien is hij naast cinematograaf die de kiekjes pakt ook als regisseur vlot en vloeiend. Door de kadrages en perspectieven creëert hij een enorme beweeglijk. Daarbovenop schrijft Arleston zijn beste script van de laatste tien jaar en heb je dus een drieluik dat af is. Zonde zelfs om afscheid te nemen van de protagonist. Een parel.)