Je hebt klassiekers die amper dat specifieke predikaat verdienen en je hebt zelfverklaarde klassiekers die door hun inherente kracht en vooruitstrevendheid zo'n slijmerig slakkenspoor nalaten dat je er absoluut niet omheen kan en erger nog er zelfs in blijft plakken. Hoe gedateerd Kravens laatste jacht er ook uitziet, Mike Zeck heeft een oubollige retrostijl -in navolging van de robuuste, geblokte Byrne Hogarthstijl- die aangedikt wordt door een schabouwelijke inkleuring, je wordt overdonderd door het vertelritme en de paginaopbouw, een symbiotische samenwerking tussen artiest Zeck en scenarist DeMatteis. De schrijver brengt Spider-Mans minder bekende tegenstander Kraven ten tonele en geeft de oerkracht een menselijke psyche, voor een keer niet als zwartwit-archetype afgeschilderd. Hij heeft een doel en gaat daarvoor over lijken. Da's tenminste wat je denkt. Het 'wezen' heeft ook een hart, een ziel en vooral zijn trots. Sterk. Even krachtig is de visualisering ervan. Je wordt haast claustrofobisch, zo beklemmend is de gekiste sfeer (22-23-24 en de aanloop ernaartoe). Een blijvende klassieker.- Kiekeboes 15: Meesterwerken bij de vleet
- Kiekeboe 15: Meesterwerken bij de vleet
- Kiekeboes 16: Meesterwerken bij de vleet
- Kiekeboe 16: Meesterwerken bij de vleet
- Pulpman 8
- Sombrero Zwarte Reeks 169: Hot Marijke
- Sombrero Zwarte Reeks 170: Een Thaise verrassing
- Spider-Man 1: Kravens laatste jacht
- Taniguchi 1: De tedere jaren 1
- Verborgen geschiedenis 16
Geen opmerkingen:
Een reactie posten