Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Goed, maar te licht bevonden. Zidrou schrijft een Coen Brothers Fargo-achtig scenario, de verschillende pogingen om eenzelfde vrouw te vermoorden als leitmotiv. Indien het één hoofdrolspeler betrof, zou je makkelijker in de waanzin kunnen delen, met meerdere wordt het echter moeilijker om geloof te hechten aan de collectieve fata morgana's. Zelfs al spelen ze zich exclusief in iemands hoofd af, edoch twee die hetzelfde ervaren, neen. Nochtans heeft Wie laatst lacht ontzettend veel flair. Dat komt door die geweldige tekeningen van Benoît Springer. Uitstekend via de beperkte kleuren versterkt door de artiest zelf en geholpen door Séverine Lambour. Stelen inhoudelijk de show: de struisvogels. Ondanks hun zwijgzame optreden, brengen zij ongewild leven in deze doodse brouwerij. Hilarisch, de ontsnapte gevangene. Zidrou bouwt gestaag op en verrast door de wendingen, alleen bevredigt de ontknoping niet en stuikt Wie laatst lacht een beetje in elkaar. Wie had er als laatste niet nog harder willen lachen?"
11-09-2018
7/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten