Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Je hebt doorsneescenaristen en je hebt Lupano, een schrijver die ondertussen bewijst van alle markten thuis te zijn. Stort hij zich op een bepaald genre, wees verzekerd, zijn invalshoek doorbreekt de nodige clichés. Zo ook hier bij het verhaal van Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Van het geëffende pad wijkt hij slechts sporadisch af, de grote lijnen komen sterk overeen met hetgeen ons al eerder gepresenteerd werd. Maar het verhaal letterlijk achter de spiegel bezorgt je een totaal ander inzicht op dat niet zo sprookjesachtige gebeuren. Hilarisch om de ware karakters van die kleine mensjes te leren kennen, mannen ten voeten uit, die zich ergeren aan en mokken om het hen aangedane leed. Prachtig hoe Sneeuwwitje als lustobject toch haar mannetje staat in deze wereld bevolkt door oversekste macho's, allen met 'een broek vol goesting'. Origineel, komisch, satirisch, qua verhaal zit het snor. Is het bovendien ook het voorbereidende werk van Jérôme Lereculey (storyboard) dat het verhaal compleet verrijkt? Of toch ook de tekeningen van Ali en inkleurster Lou. Ali's stijl ligt in het verlengde van Lereculey, minder met inkt afgewerkt, eerder schetsmatig, toch vind je er de hand van de fantasymeester er makkelijk in terug. Lupano blijft andersoortige, moeilijkere boeken schrijven, door deze benadering is hij één van de beste scenaristen van het moment. Met Zeven Dwergen levert hij wederom een pareltje af. Zo zie je dat de Zeven-reeks af en toe toch nog een uitschieter kan teweeg brengen. Hangt steeds af van het aanwezige talent.
11-09-2018
9/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten