Van interactie gesproken, meteen in groep op wandel rond de KVS-buurt, de metro induikend merkend dat aan de andere kant van het perron een anderskleurige jou, ja jou, uitdagend aanspreekt en ZIJN stad hier opeist. In een rondje kom je nog bij twee andere agerende protestanten terecht, die op hun beurt onze hoofdstad bezetten. Hierbij is het vooral Ellen Schoenaerts' melodieuze weergave van een intimistisch gedicht dat veel bijval heeft en je zinnen raakt.Na een halfuur ronddobberen en je afvragend of de tippelende dames ook tot het acterende decor behoren, mogen de bezoekers de zaal inpalmen. Braafjes op de stoel. Want eens de lichten gedoofd, spuwen de acteurs voortdurend met verbaal geweld en repeterende slogans hun ongenoegen op deze overgeconsumeerde maatschappij. Een tsunami van woorden doordrenkt je, amper tijd om op adem te komen. De over-vloedige rijm, de spitsvondige assonanties, de beatboxers en rappers deden méér dan 's morgens de dingen begroeten.
Respect voor het geleverde, een indrukwekkende performance.
En toch was er een gemis, het gevoel van begrip. Het niet te vattene, waarbij het razendsnelle vormelijke het inhoudelijke oversteeg. Gelukkig boventiteld, edoch ondermijnd.
Straffe kost, dat wel. Of was dat eerder hetgeen erna verteld werd? Gelukkig zijn er cafés om die bedenkingen achterover te slaan.
Bezette Stad. Ruud Gielens. KVS. 2010.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten