In tegenstelling tot Camerons Avatar verdient Tarantino's film wel degelijk een of meerdere oscars. Een oscar voor eender wat. Design (de rood vlammende kleuren in jurken, decors en de Nazi vlag), muziek (klassieke vermengt met spaghettiwestern à la Morricone), acteerprestaties (Christoph Waltz is subliem) en ja, zelfs regie. Met een pracht van een openingsscène, het begin van Once upon a time in the West herzien, maak je kennis met die geschifte Hans Landa. Zo onderkoeld, rationeel en toch passioneel. Een film die vanaf dat moment geen enkele keer verveelt, buiten dat je soms wel eens wat meer actie verwachtte. Tarantino lost die verlangens niet in en blijft knutselen aan een fragmentarische weergave, basisinfo die de gedachten van de karakters perfect weergeeft. Pitt mag de cowboy uithangen, terwijl Martin Wuttke een pijnlijk accurate Hitler opvoert. Inglourious Basterds is bij wijlen geniaal, met zinderende cinema, al kan Tarantino het niet laten om een enkele keer over de schreef te gaan.
"In Inglourious Basterds, een meeslepende ode aan de oorlogsfilm, mengt Quentin Tarantino op zijn eigengereide manier pulp met propaganda, realiteit met fictie en geschiedenis met legendes."
Komisch, geschift, ontroerend, spannend. Tweeëneenhalf uur plezier!
Inglourious Basterds. Quentin Tarantino. 2009. ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten