Er was eens op een heerlijke zomerse lentedag.
Toen we uit het niets beslisten om een dagje vrijaf te nemen en we enkele van onze vrienden vervoegden aan de kust.
Mooi was het weer en we ontwaakten uit onze winterslaap waar geen einde aan leek te komen.
De drang om samen te lachen was er terwijl een licht briesje de haren deed opwaaien. We amuseerden ons, genoten van het zand tussen onze tenen.
Dit gedeelde geluk, o zo intens en recht voor de raap, zette er ons toe aan om na te keuvelen bij Philippe thuis.
We kraakten de laatste fles rode wijn, meegebracht van een idyllische reis naar Zuid-Afrika, die een krachtige, maar sensuele smaak bevatte.
Alles klinkt als muziek in de oren.
Tot de volgende weeklank klonk:
'...Da's toch klote hoor. Al die groene pestkoppen met hun overdreven dierenethiek die ons het jagen op wild willen beletten. Ik heb o zo'n zin om hen een kogel door de kop te schieten...'
Opeens was de sfeer niet meer dezelfde...
(Vertaling van een gag uit Autobio 2)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten