Wanneer twee honden vechten om een been, loopt de derde ermee heen. Red Hood heeft echter andere plannen: de eerste twee tegen elkaar uitspelen en daarna de overblijver liquideren. Alles gaat (vooral het geweld) behoorlijk ver in dit tweede deel. Robin, Batmans assistent, die indertijd al toonde moeite te hebben met zelfbeheersing, laat zich nu volkomen gaan. Het volledige boek is doordrenkt met morele waarden, beide partijen komen aan het woord. Enerzijds de ordehandhaver die recht wil doen geschieden. Ondanks het geleden leed moet de dader zich verantwoorden ten opzichte van de maatschappij en zijn schuld inlossen. Dat is zeer tegen de zin van de opponent. Want die wil anderzijds dat er effectief een straf wordt uitgesproken die van eenzelfde orde is dan het aangedane leed. Wie doodt, moet zelf gedood worden. Hoe ver kan je Batman krijgen dat zelfs hij vergelding eist? Klinkt interessant en dat is het ook. Edoch,
Under the Red Hood 2 had nog intenser geund zonder al die gekostumeerde gekken die erin rondlopen. Op pagina 13 van Batman 645:
"Voor 'n vader is dat de grootste triomf. Dat ie 'n zoon heeft die 'm overtreft." De mooiste passage uit het boek.
-
100 Bullets Broeder Lono 1 ***
-
Arboris Luxe Reeks 14 Lugubere verhalen ***½
-
Batman The Dark Knight 1 Angsten **½
-
Batman Harley Quinn 2 Misdaad en romantiek **½
-
Batman Under the Red Hood 2 ***½
Tot in de dood bevat ijzersterke beelden. Het lijkt wel alsof Fred de Heij er grotendeels op los heeft getekend met prentjes waarin hij zich de ene keer uitzinnig uitsloofde en de andere keer scenes verzon waarbij het minder vlot verliep. Soms gaat hij iets te vlug over een pose of close-up heen dat je erover struikelt en weer uit de context wordt gerukt. De ver- en bewondering komt dan grotendeels door diens detaillistische invulling, eentje die doet denken aan groten als Boucq en Giraud. Alleen is het geen constante. Misschien focus je je iets te veel op de Heij's grafiek omdat het verhaal zo lichtvoetig is. Claire is immers voortdurend op pad, gehuld in een waas van mysterie. Het de lezer in spanning houden is een welbeproefd trucje, toch verwacht je af en toe meer dan wat obscure kruimels. Aanstekelijk werkt het nog niet, dus hopen op een vlugge (weder)opstanding.
-
Claire Dewitt 1 HC ***
-
Claire Dewitt 1 SC ***
-
Hans Integraal **½
Toy Story avant la lettre (
Avonturen in Maleisië), zijn het speelgoedsoldaatjes of echte? Wiens woord is in het Hoge Noorden wet, toen ouders nog iets te zeggen hadden. De smakelijke couleur locale van Bretagne in Parijs, zeer appetijtelijk, draait uit op een
Little shop of horrors. In
De paria's in de natuur is
Kobe de Koe niet veraf. Niet de samenvloeiing van mens en dier staat centraal, wel die van dier en machine. Dolle pret in spierenballet, de gevolgen (of voordelen) van plastische chirurgie. Voor Bastien Vivès
De smaak van chloor maakte resumeerde Boucq de idee reeds in
De eenzaamheid van de diepgang. Wat een (on)bereikbare liefde. Historisch: de eerste verschijning van Fré van der Mugge. Zijn leefwereld versus de echte wereld in
De Bengaalse tijger. Liefde gaat door de maag, kunst ook. Al moet de slager het dan wel eerst behandelen. Zit in elke beenhouwer een artiest verscholen? Naast Fré komt ook Leonardo da Vinci om de hoek kijken. Geestelijk krijgt
De tanden van de haai reeds vorm. Door wilden te tonen onze beschaving hekelen. Wie is het meest primitief? Afsluitend met
Intimiteit, een plastischer kus kan je je niet indenken. Boucq is geschift, lekker geschift. Met zijn gestripte cursiefjes het alledaagse vervatten. Soms is het binnenland het buitenland en omgekeerd. Savoureren met mate.
-
In de binnenlanden van het alledaagse ****
-
Jerom - eerste reeks 34 *
-
Kouwe Koffie Magazine 5 *
Een verzameling van semi gruwelverhalen uitgebeeld door toptekenaar Hermann. Deze bundel is ook een beetje het overzicht van Hermanns carrière tot nu.
De slachting is een erfenis uit het begin van het
Bernard prince-tijdperk. Strak met donker zwartwit-gebruik.
Op de vlucht nestelt zich in de buurt van Moebius'
Is mens lekker. Enkel sommige bevolkingsgroepen kunnen daarop antwoorden.
De sterkste is een één-pagina-spielerei die doet denken aan
Nick, droom je. De werkelijkheid hierin is anders.
De kooi is een reflectie van
Jeremiahs begindagen. Heeft Hermann dit idee zelfs niet gerecycleerd voor een
Jeremiah-album? Het summum is
Wraak, grafisch Hermann op zijn best in het mistige, groezelige Brugge. Prachtig hoe hij pointillistisch sfeer schept (de boot, pagina 50). Ten slotte is er
De engel waarin Hermann zijn archetypische 'moderne' techniek hanteert, die van de directe inkleuring. De sombere omgeving van de vuilnisbelten kan niet verbloemd worden door deze idealistische idylle. Ook de verhalen hebben dat amusant verkwikkende al ben je ondertussen al heel wat gruwelen gewoon, toch geniet je van de opbouw naar de verrassende climax.
-
Lugubere verhalen - Arboris (1992) ***½
-
Lugubere verhalen - Glénat (2014) ***½
-
Op weg naar Compostella **½
-
Rode Ridder, De 53 zwartwit ***
-
Rood - Feestje met de regen **
Transfers, het gebeurt ook in de stripwereld. Alleen stuikt dan de ploeg ineen eens één van de pijlers uit het team verdwijnt.
Het Vijfde Evangelie had het geluk hieraan te ontsnappen en daaropvolgend zelfs een stille dood te vermijden. Timothée Montaigne is voor zijn vertrek vervangen door Viacava. In het begin duidelijk strak de lijnen en de grafiek van zijn voorganger imiterend en opvolgend, daarna wegzakkend in een lossere stijl die minder krachtig is. Zo merk je al lezend op dat het niet enkel schrijver Istin was die instond voor het succes van deze reeks. Meer dan drager van het geheel was Montaigne de motor die het boeiende verhaal voortstuwde. Die extra professionele bezieling is nu weg. Jammer.
-
vijfde evangelie, Het 3 HC ***
-
Voetbalgek 8 ***
Geen idee waar je je moet aan verwachten bij zo'n comicvertaling, toch zeker in de rayon RW-Lion die zich de laatste tijd nogal gespecialiseerd heeft in DC-superheldenstrips
(Flash, Aquaman, Superman, Batman). Wat blijkt?
The Wake begeeft zich in diepe wateren, genre het Europese stripmodel
Carthago of de film
The Abyss. Alleen duurt het hierin niet zo lang voordat de oponent ten tonele verschijnt. Ideaal om in een actiefilm te gieten, want schrijver Snyder wil dat het vooruitgaat. Een keuze die ervoor zorgt dat je een minder nauwe band hebt met de protagonisten. De vluchtigheid overstemt de (letterlijke) diepgang. Hoe zal het ontwaken in
The Wake uiteindelijk aflopen?
-
Wake, The 1 ***½
-
Wayne Shelton 12 **½
