Thompson twin Habibi

In 2004 vuurde de pers unaniem een hele resem lofbetuigingen af aan het adres van Craig Thompson voor de d/t-ekenende geschiedenis over zijn eerste, prille liefde en de weerslag van de doorgedreven katholieke, ouderlijke opvoeding hierop. Voor wie zelden strips leest, kan dit inderdaad overkomen als een ware openbaring. Deze grafische romantiek wordt immers gedragen door een romantische grafiek. Het penseel waarmee Thompson zijn witte bladpaard mee bestijgt en vorm geeft, is ruw en toch vloeiend. Het onderstreept met een krachtige dynamiek de passie die teweeggebracht kan worden. Maar het distantieert zich ook door de kille lijn van het afstandelijke. Verscheurd tussen emoties en rationaliteit, ingedramd door indoctrinatie, de jongen verkrampt bij het ondergaan van deze gebeurtenis. Toch heb je het na verloop van tijd wel gezien. Je wil de papieren held aanmoedigen tot méér durf, meer initiatief ook. Geen passiviteit en zelfmedelijden, maar een kordate, heldhaftige aanpak. Vijfhonderd bladzijden 'gezeur' over hetzelfde thema is dan ook te veel van het goede. Vertederend, dat wel, maar om d'r zó hoog mee op te lopen? Neen, dank u. Kritisch had 2004 veel meer te bieden dan dit overbejubelde album. Neemt niet weg: meer dan lezenswaardig, toch zeker voor dit aankoopbedrag.
- Classic Collection Deken van sneeuw ***½
- Meneer Johan 3 ****½
- Urbanus 28 **