Craig Thompsons Habibi

De vork die Craig Thompson gebruikt is te klein om al het gewicht van het erop gegooide hooi te kunnen dragen. Net als in zijn tekeningen verzuipt Thompson de lezer ook inhoudelijk met voortdurende tierlantijntjes en zijsprongen. Ze komen de helderheid van het verhaal niet ten goede. Eerste fout. In plaats van zijn epos op te potten en er zo'n lijve klepper van te maken, had hij in de eerste plaats beter gebalanceerd en met mondjesmaat jaarlijks grote stukken vrijgegeven. Zeshonderd bladzijden met voldoende episodes hadden gerust opgesplitst kunnen worden. Ten tweede de letterlijke gewichtigheid. Het boek ligt niet goed in de hand en beschadigt vrij snel bij het deftig openslaan. Gelukkig is dat slechts een verzamelaarsfenomeen, minder belangrijk. Ten derde wil de auteur zich op de een of andere manier bewijzen door een mature belezenheid aan de dag te leggen en deze wijsheid over te dragen aan de lezer. Thompson braakt zijn religieuze interpretaties uit en wil ons verder helpen in het wereldlijke begrip van gelijkheid. Hoe nobel, edoch overbodig. Het stuwt de liefdesparabel immers niet vooruit. Integendeel. Het versaait het proces op het zagerige af. En als laatste is er de opgeblazen pathos die luchtiger mocht zijn. Wou Craig Thompson zich meten met Umberto Eco of trappelt hij gewoon naast de pedalen. Ondanks dit negativisme toch even beklemtonen dat het niet allemaal kommer en kwel is. Visueel laat Craig Thompson de inkt verbluffend uit de pen/het penseel vloeien met prachtige zwartwit doordrenkte pagina's tot gevolg. En compositorisch zit het meer dan snor. En dat maakt Habibi dan weer meer dan lezenswaardig.
- Habibi ***½
- Khaal 1 **½
- Melk & sneeuw **½