De film van Ome Willem: The man who wasn't there

Elke scène waarin de zwijgzame barbier Ed Crane opduikt, steekt deze ostentatief een sigaret op. Het schouwspel dat de Coens presenteren is in esthetisch zwartwit en mooi gekalibreerd, een kleurrijke weergave met een monotone gelaagdheid. Onbegrijpelijk dat de film ook in een kleurenversie bestaat. Afgaande op de korte interviews achteraf ziet dat er evenwel even stijlvol weergegeven uit, badend in een retrolicht met dito kleuren. Toch blijft het absurd.
Coen zou Coen niet zijn als er naast de spielerei met een specifiek genre (hier de film noir) het absurde om het hoekje loert. Je verwacht spanning met een uitzinnige ontknoping. Je krijgt spanning met een verrassend einde (anticlimax?), toch zeker wanneer lolita Scarlett Johansson haar Birdy-naam eer aandoet en het vogeltje wil laten vliegen. Ineens slaat de toon om.
Naast een schitterende Billy Bob Thornton (wat een voiceover) en de obligate Frances McDormand (mevouw Coen), ook sopraan James Gandolfini (getypecast) en Jon Polito (er is nog leven na Homicide life on the street).
The man who wasn't there, een professionele stijloefening.
The man who wasn't there. Joel & Ethan Coen. 2001. ***½