De film van Ome Willem: Sideways

Er bestaan dus nog Woody Allen-typetjes zonder dat Woody Allen ze hoeft te spelen. Paul Giamatti is de verpersoonlijking van de loser die alles door de vingers ziet glippen. Zelfs tijdens deze vrijelijke vrijgezellentrip klopt de realiteit hard op de moteldeur en blijft Miles mijlenver van het geluk. En dat omdat meneer het verleden niet van zich af kan zetten. Een gebroken relatie, het verloren huwelijk. Schitterend is de scène waarin Miles zich compleet verliest, wanneer hij achter de waarheid komt omtrent zijn ex die ook op Jacks huwelijk zal verschijnen en ondertussen hertrouwd is. Kwestie van pijn weergeven is Giamatti 'boven'menselijk, onbegrijpelijk dat hij zelfs niet in aanmerking kwam voor een oscar.
En dat terwijl Thomas Hayden Church wel een nominatie op zak had. De leuke losbol lijkt zich de hele tijd te amuseren, acteren kan je dat moeilijk noemen.
Sideways, een ambigue feelgoodmovie die je deels verwerpelijk Jacks gedrag doet afkeuren en deels laat meeleven met deze lust for life-inbinding (het uit de bol gaan vooraleer te trouwen). Dat terwijl Miles het leven in een notendop vertegenwoordigt. Met enkele mooie slapstickscènes (op het golfterrein), sterke dialogen en uitstekende muziek van Rolfe Kent.
Grappig laatste zinnetje trouwens op het einde van de generiek: "No California oak tree was damaged in the process of making this film." Na de dieren hebben bomen dus ook hun rechten.
Sideways. Alexander Payne. 2004. ***½