De film van Ome Willem: catch tijdens Snatch

Als zelfs Guy Ritchie zich de moeite getroost om er een fragmentje Madonna in te proppen, dan twijfel je niet of hij echtelijke goedkeuring heeft aangevraagd. Wie weet klopte den Guy het zelfs uit haar, al kostte het hem blijkbaar 1 miljoen dollar.
Voor wie Lock, stock and two smoking barrels niet gezien heeft, is dit ongetwijfeld één van de meest vooruitstrevende gangsterfilms geweest uit de millenniumwisseling. Ritchie maakt een blitze, hippe en viriele prent vol fijne karakters, lekker geschift. Wie echter voornoemde film wel gezien heeft, ervaart Snatch als het doorslagje (weliswaar even kwalitatief) mét als extra troef een murmelende, hilarische Brad Pitt. En natuurlijk verdient de piepende hond -vrees niet, niet astmatisch- een eervolle vermelding. Alvast een heerlijke cast vol oneerlijke personages.
Groots, de muziekband. De groove zat er compleet in.
Misschien verliest de film na driekwart het juiste ritme, op het eind, wanneer alles netjes samenkomt, bevestig je dat Ritchie een goed wollentruienbreier moet zijn, steekjes laat hij immers niet vallen.
Snatch. Guy Ritchie. 2000. ****