Lovecraft versus Conan Doyle

Het tot nu toe in het Nederlands vertaalde repertoire van scenarist Cordurié geeft na lezing de indruk dat de schrijver goedbedoelde intenties heeft, maar zich amper kan verheffen uit de middenmoot. Behalve dan bij Sherlock Holmes. Wat Sylvain hiermee doet, is behoorlijk opzienbarend. Na het verrassend sterke tweeluik rond de clash tussen Holmes én de vampiers, haalt de scenarist er een ander literair gewicht bij, die van Lovecrafts Necronomicon. Net door de indringende getuigenis van Holmes, als verteller in gedachten zijn goede vriend Watson aansprekend of neerschrijvend, volg je mee de kentering in Holmes' geest rondom de perceptie. De voorheen zo rationele detective verlegt zijn grenzen en merkt geleidelijkaan bevangen te worden door buitenzintuiglijke waarnemingen. En zijn stelselmatige aanvaarding wordt ook de jouwe. Tekenaar Krstic-Laci is misschien niet de grootste, voor deze rol is hij geknipt en hij zorgt dan ook voor een geloofwaardige weergave van de wedergeboorte van Holmes ergste vijand!
- Heren van Cornwall 1 ***
- Heren van Cornwall 2 ***
- Sherlock Holmes & de Necronomicon 1 ****

Amerikaanse bankgeheimen

Verdachtmakingen die wijzen in de richting van één bepaalde schuldige, kan deze zijn of haar onschuld alsnog bewijzen? Rood bloed is een spannende thriller in een zeer actueel kader met herkenbare financiële situaties. Richelle heeft zich goed gedocumenteerd, soms lijkt het of je een dagdagelijkse nieuwsflits op de voet volgt. Tekenaar Hé steekt het in een strak klarelijnkleedje, dit had iets meer dynamiek mogen bevatten. Maar desalniettemin: goed.
- Bankgeheimen USA 3 ***½
- Samoerai 6 ***½
- Vigilantes Dark Dragon Books 1 ***

Crisses Kookaburra

Crisse exploiteert graag en gemakkelijk legendes. Dit keer is Australië aan de beurt met tradities rond de Aboriginals. Het duurt echter 46 bladzijden eer we er de ware toedracht van leren kennen. Het enige wat jij als lezer ondertussen doet, is ondergaan. Lichtjes gelaten, want als opener is De planeet Dakoï niet meteen een knaller.
- Kookaburra - Arboris 1 HC **½
- Kookaburra - Arboris 1 SC **½
- Kookaburra - Talent 1 HC **½
- Kookaburra - Talent 1 SC **½

Vampieren keren weer tijdens de Eeuw der Schimmen

Een goed voorteken. Wanneer je dit album gelezen hebt, duik je gegarandeerd in het De zang van de Vampiers-archief om te ontdekken hoe het verleden uit deze reeks met het Vampiers-heden samenhangt. Zelfs zonder enige voorkennis is je nieuwsgierigheid geprikkeld omtrent de mysterieuze Sandor Weltman. Aan welke kant bevond/bevindt hij zich trouwens? Die van het goede, of die van het kwade? Een spannend, verlicht herbegin met een uitstekende Suro aan de tekentafel.
- Eeuw der schimmen 1 ***½
- Kiekeboe Familiestripboek 1990 **½
- Suske en Wiske Familiestripboek 1991 **

Grijze muizen

Vroeger tijdens lange vakantiereizen werden om de plaats van bestemming te bereiken creatieve spelletjes gespeeld om de kinderen op de achterbank stiekem bezig te houden en hen af te leiden van mogelijke tussenstops en plaspauzes. En dat allemaal in de hoop dat de dertien uur durende rit zonder al te veel gezeur en oponthoud toch tijdswinst zou opleveren. Draagbare DVD's en gameboys allerhande bestonden tijdens die Middeleeuwse reissituaties nog niet, comfort evenmin. Eén van die spelletjes die broer en zus wisten af te leiden van de familiale ergernissen was het kiezen van een bepaalde autokleur die je tijdens het inhalen mocht optellen en die bij een hoogste score een imaginaire beker opleverde. Al vrij snel werd dat inhalen verruild voor ingehaald worden. Overladen met inheemse streekproducten en een waggelende caravan achteraan leek ineens de snelheid minder optimaal om opportuun te veronderstellen dat wij immers het eerst zouden aankomen! Ik vraag me trouwens af of we bepaalde kleuren uitsloten tijdens de ratrace omdat die te vaak voorkwamen en de strijd daardoor oneerlijk zou verlopen?
Op de autosnelweg overkomt het me wel eens om doelbewust rond te kijken en een top samen te stellen van opvallende, vaak voorkomende kleuren in het wagenpark. En wat valt op? Het o zo onpersoonlijke grijs heeft de bovenhand! Niet door de immer grauwe weerspiegelende weerkaatsing van het Belgisch weer, wel omdat velen zich blijkbaar graag anoniem verplaatsen. Ik veronderstel dan ook dat het allemaal grijze muizen betreft.
Oei, ik hoor je het al overwegen: 'overspuiten of niet?'

Maak 'm af, Killer

In hoeverre behoort de killer zelf tot die moderne, beschaafde soort zoals hij de mens op het einde omschrijft. Het is niet omdat hij zich in de jungle terugtrekt en er tot rust komt, dat hij het toonbeeld is oprechtheid. Makkelijk zat van Matz om te spugen op de maatschappij en ons als Europeanen wakker te schudden (pagina 35-35): "Maar tegenwoordig gedragen ze zich als verwende kinderen, die meer hebben dan bijna alle anderen en toch aan één stuk jammeren en klagen over de crisis, ook al is de rest van de wereld honderd keer zo arm. Ondankbaren die vergeten waar ze vandaan komen." En zo gaat de preek nog wel even verder. Als tegenkanting valt hij de salonrevolutionairen aan, de pseudo-progressievelingen die dwepen met Che, Stalin of Kennedy (40). In welk straatje plaatst de schrijver zich? De Killer-reeks heeft aan kracht ingeboet nu Matz zich opwerpt tot wereldverbeteraar. Gelukkig is er Jacamon die met mooie plaatjes blijft imponeren.
- Bessy Natuurcommando 18 **
- Bessy Natuurcommando 22 **
- Killer 10 ***

Nederland overkop: Prins Friso, de frisco

Neen, niet heel Nederland ging overkop. Wel de nooit eerder vermelde Prins Friso. Hij kreeg letterlijk de volle sneeuwlading over zich heen en voelt zich nu ongetwijfeld gevangen in een ijsbenauwde sensatie.
Dat onze bovenburen er wakker van liggen, tot daar aan toe. Het betreft één van hun prinsen karnaval. Want geef toe, draven Filip of Laurent in Nederland mediatiek op, dan is het hun publicitair gestuntel dat ophef maakt. En dat terwijl de verslaggeving alhier nu plotsklaps meeleeft met 's Neerlands koningsuithuisleed. Is het om de in Brasschaat neergedaalde kolonie Nederlanders te behagen of om de invasie nieuwe belastingontduikende Noord-Limburgse inpalmers op hun ongemak te stellen en hen alsnog te confronteren met hetgeen waar ze onder andere voor gevlucht waren? Feit is dat we al een hele week lang overstelpt worden door Friso's onbeweeglijke Madame Tussaud-capriolen.
Het is ongeduldig wachten op een Albert en C°-allusie die inspeelt op het fahatale gebeuren. En in tussentijd maakt IJshoerke van de gelegenheid gebruik om een nieuw product te lanceren. De lekker onderkoelde Prins Friso-Frisco!

Biebels Legend(r)e

Met een gastoptreden van Suske en Wiske! Bloemschikken, kletskous, versieren, Marc Legendre is weer lekker creatief en weet het mooi en vooral grappig te brengen. Het sterkst is hij met de minste woorden, laat de gag zich maar vertellen. Biebel op zijn best: kort en krachtig volgestouwd met humor. De keuze van de titel daarentegen is nogal ongelukkig. Dat brengt het recept niet meteen op smaak.
- Biebel 21 ***
- Biebel 22 ****
- Suske en Wiske Familiestripboek 1990 **½

De film van Ome Willem: catch tijdens Snatch

Als zelfs Guy Ritchie zich de moeite getroost om er een fragmentje Madonna in te proppen, dan twijfel je niet of hij echtelijke goedkeuring heeft aangevraagd. Wie weet klopte den Guy het zelfs uit haar, al kostte het hem blijkbaar 1 miljoen dollar.
Voor wie Lock, stock and two smoking barrels niet gezien heeft, is dit ongetwijfeld één van de meest vooruitstrevende gangsterfilms geweest uit de millenniumwisseling. Ritchie maakt een blitze, hippe en viriele prent vol fijne karakters, lekker geschift. Wie echter voornoemde film wel gezien heeft, ervaart Snatch als het doorslagje (weliswaar even kwalitatief) mét als extra troef een murmelende, hilarische Brad Pitt. En natuurlijk verdient de piepende hond -vrees niet, niet astmatisch- een eervolle vermelding. Alvast een heerlijke cast vol oneerlijke personages.
Groots, de muziekband. De groove zat er compleet in.
Misschien verliest de film na driekwart het juiste ritme, op het eind, wanneer alles netjes samenkomt, bevestig je dat Ritchie een goed wollentruienbreier moet zijn, steekjes laat hij immers niet vallen.
Snatch. Guy Ritchie. 2000. ****

Urbanus' wintertenenboekjes

Beginnend met korte gagstrookjes, Urbanus' op zijn best, niet te langgerekt. Vlaams surrealisme. Willy Linthout verdient een pluim voor het missiewerk dat hij verricht, het lezerspubliek in het Nederlands laten kennismaken met een Amerikaanse stripklassieker. The Original Katzenjammer Kids zijn evenzeer stoutmoedige jongens die strapatsen uithalen, alleen worden zij op het eind meestal wel afgestraft. Voor de bespreking van Radio Salami klik je gewoon door op de titel, net als bij Urbanellalala. Westernanarchie met Pot-Shot Pete, de zwierige stijl van Kurtzman vermoeit na een tijdje. Twee kortverhalen direct na elkaar is iets te veel van het goede. Even absurd is Hairbreath Harry. Door dit archiefmateriaal te verzamelen clasht de Vlaamsche jeugd met het patrimonium.
- avonturen van Urbanus Wintertenenboek 1 ***
- avonturen van Urbanus Wintertenenboek 2 **½
- Jerom tweede reeks 36 *

Hijst De Vliegende Hollander ooit weer de zeilen?

Lang heeft het niet geduurd of de uitgeversimprint De Vliegende Hollander is een echte spookverschijning geworden die zowel blijft rondvaren als rondwaren op de woeste commerciële stripzeeën. Na de opmerkelijke en succesvolle debuutpublicaties Logicomix en Watchmen, die dreven op perselijke ruchtbaarheid annex verfilming, volgden bizarre uitgeefcombinaties die hoopten even geldelijk te kunnen scoren. Verstripte comics (De Losers, V voor Vendetta, Surrogates, Hellboy, From Hell) naast 'graphic novels' à la A.D. New Orleans na de watersnood, Het verhaal van een slechte rat en Sprakeloos versus 's neerlands hoop(jes) 5 x 30 en Sjef van Oekel. Gevarieerd en van alles wat, mét aanzienlijk potentieel.
Rienk Tychon was de bezieler die het welgeteld twee jaar en vijf maanden uithield bij Dutch Media. Was Dutch Media niet tevreden over Tychons geleverde werk? Voldeden de verkoopcijfers niet aan de verwachtingen? Of wou Rienk liever andere, minder riskante oorden opzoeken? Feit is dat na het te water laten van de laatste sloep en de opgelopen averij er niks meer kwam bovendrijven bij Dutch Media. Snel, snel een naamsverandering doorvoeren met Lebowski, Big zou het niet worden.
Toch pakt Dutch Media op hun site nog uit met De De Vliegende Hollander. Dynamisch kondigen ze op een lijstje de titels aan die we nog mogen verwachten in 2011 en 12. De prioriteiten liggen duidelijk elders.
Uitgever Silvester volhardde wel in de boosheid en zorgde ervoor dat Bone en Walking Dead zich wel konden manifesteren op de Nederlandstalige markt, terwijl Criminal ver achterop huppelt. Een kwestie van risicospreiding. De ene wordt een hit, de andere niet.
Tychon heeft groot gelijk om in Zozolala 169 te beweren dat er wel degelijk ruimte is voor vertaald werk. Je moet het alleen een kans blijven geven. Zo is de Y The Last Man-bron absoluut niet opgedroogd en kan je de vruchten rond deze oase op termijn zeker gaan plukken. Net als Fables en andere voorheen vermelde onafgewerkte reeksen verder kunnen doorgroeien. De eerste vereiste is dan wel dat wanneer je ergens aan begint, je het ook afmaakt. Met korte termijnpolitiek is geen enkele markt gediend. Daarvoor moet je geen enkel schip tewaterlaten.

Beschamend, nu in de winkel voor slechts 2,95 euro per deel/album/strip:
- Britten & Brülightly
- Fables 2
- Hellboy 1
- Hellboy 2
- Hellboy 3
- Martha Washington
- New Orleans AD
- Sin City 1
- Sin City 2
- Sin City 3
- Surrogates
- Umbrella Academy
- Verhaal van een slechte rat
- Y the last man 1
- Y the last man 2
- Y the last man 3
- Wals met Bashir

Robbedoes' spelboekjes

Geen lange verhalen dus jonge lezertjes hoeven zich niet druk te maken om eventuele scenariodraadjes die ze niet meer kunnen volgen na verloop van tijd. Uitgever Dupuis recycleert weliswaar, het tijdverdrijvende leesplezier dat hiermee afgeleverd wordt, samen met enkele hoofdbrekende spelletjes, is aan te moedigen. De keuze om G. Raf Zerk en Vrouwen in 't Wit hierin op te nemen, is misschien niet optimaal. Dupuis heeft immers tal van jeugdreeksen die hier volledig in passen. Maar dat zijn dan weer volledige avonturen. Die nemen ongetwijfeld te veel plaats in. Superveel leesplezier voor bitter weinig geld. Een ideaal vakantiezoethoudertje. Te beginnen met De ongelooflijke burp, een Robbedoes-klassieker.
- Robbedoes strip- en spelboek 1996 ***
- Robbedoes strip- en spelboek 1997 ***
- Robbedoes strip- en spelboek 1997 ***

De film van Ome Willem: Cowboys and Aliens

"De vijanden van mijn vijanden zijn mijn vrienden." Dus ja, eendracht maakt macht om het invadende kwaad te bestrijden, aldus Harrison Ford als nukkige, dictatoriale landeigenaar. Gelukkig leren medestanders in de loop van het proces dat er wel degelijk iets menselijks in deze even vreemde eend in de bijt zit.
Magistraal kan je Jon Favreaus speelgoedje moeilijk noemen, wel kijk je vermakelijk naar de weidse landschappen en geniet je geamuseerd van deze frisse combinatie van revolverhelden met buitenaardse wezens. Een tussendoortje.
Cowboys and Aliens. Jon Favreau. 2011. ****

Craig Thompsons Habibi

De vork die Craig Thompson gebruikt is te klein om al het gewicht van het erop gegooide hooi te kunnen dragen. Net als in zijn tekeningen verzuipt Thompson de lezer ook inhoudelijk met voortdurende tierlantijntjes en zijsprongen. Ze komen de helderheid van het verhaal niet ten goede. Eerste fout. In plaats van zijn epos op te potten en er zo'n lijve klepper van te maken, had hij in de eerste plaats beter gebalanceerd en met mondjesmaat jaarlijks grote stukken vrijgegeven. Zeshonderd bladzijden met voldoende episodes hadden gerust opgesplitst kunnen worden. Ten tweede de letterlijke gewichtigheid. Het boek ligt niet goed in de hand en beschadigt vrij snel bij het deftig openslaan. Gelukkig is dat slechts een verzamelaarsfenomeen, minder belangrijk. Ten derde wil de auteur zich op de een of andere manier bewijzen door een mature belezenheid aan de dag te leggen en deze wijsheid over te dragen aan de lezer. Thompson braakt zijn religieuze interpretaties uit en wil ons verder helpen in het wereldlijke begrip van gelijkheid. Hoe nobel, edoch overbodig. Het stuwt de liefdesparabel immers niet vooruit. Integendeel. Het versaait het proces op het zagerige af. En als laatste is er de opgeblazen pathos die luchtiger mocht zijn. Wou Craig Thompson zich meten met Umberto Eco of trappelt hij gewoon naast de pedalen. Ondanks dit negativisme toch even beklemtonen dat het niet allemaal kommer en kwel is. Visueel laat Craig Thompson de inkt verbluffend uit de pen/het penseel vloeien met prachtige zwartwit doordrenkte pagina's tot gevolg. En compositorisch zit het meer dan snor. En dat maakt Habibi dan weer meer dan lezenswaardig.
- Habibi ***½
- Khaal 1 **½
- Melk & sneeuw **½

Vinger aan de trekker: Triggerfinger

Eventjes een covertje er tussendoor, gemakzuchtig teren op een hitparadehit? Zo maar gehoord op Studio Brussel, een verbijsterende interpretatie van Lykke Li's afgezaagde I Follow Rivers. Even vermoedde ik dat het de uiterst virtuoze Joost Zweegers was om na afkondiging vast te stellen dat het Ruben Block en c° betrof. Bij de Nederlandse radiozender 3FM gefabriceerd, een parel van een interpretatie met een percussietoevoeging om u tegen te zeggen. Bescheiden groots zijn, het kan. Zo wil je Triggerfinger wel vaker volgen. Het opnamefilmpje ervan op youtube.

Opaalse wouden

Vermakelijk amusement dat voort blijft borduren op de eerder gecreëerde motieven waarbij het steeds moeilijker wordt om deus ex machina Ghorg ten tonele te brengen. Arleston zoekt een middel om hem tijdelijk uit te schakelen, kwestie van de mensjes ook eens voor zichzelf te laten zorgen. Gek genoeg komt de magie plotsklaps uit een andere verrassende hoek. De gunstige evolutie die Pellet onerging sinds De Krijgsheren wordt een beetje tenietgedaan door de erg gladde, plastieken inkleuring (onnodig effectbejag op de mensenhuid, pagina 40, kaders 2 en vooral 3). Het stoort, het derft de pret gelukkig niet.
- Leeuwenkoning 1 (Disney) **
- Wouden van Opaal 7 HC ***
- Wouden van Opaal 7 SC ***

De film van Ome Willem: met meer hoogtes dan laagtes, Highlander

Toegegeven, die vierde ster is puur uit jeugdsentiment. Een halfje na de drie was voldoende geweest. Als geheel is Highlander dan wel niet subliem, het bevat onvergetelijke elementen die voor immer gegrift in het geheugen gegraveerd zijn. De zwalpende helicoptercamera in de beginscène die ronddraait in Madison square Garden. De overlopen van heden naar verleden en omgekeerd via het plafond/de grond, de politiewagenlichten en meer. De vaderlijke Sean Connery. De snerpende, scherpe gitaar van Brian May. Who wants to live forever en het daarbijhorende verouderingsproces. Het accent van Conner MacLeod. New York, New York op zijn Mercury's! B-A-L-A-N-C-E. Onsterfelijkheid versus sterfelijkheid: "I am Connor MacLeod of the Clan MacLeod. I was born in 1518 in the village of Glenfinnan on the shores of Loch Shiel. And I am immortal."
Durf eens te beweren dat dit geen stukje magie is.
Highlander. Russell Mulcahy. 1986. ****

Sexy Cixi (van Troy)

Floch is Vatine niet, dat imperfect gestileerde ontbreekt bij de overnemer. Desalniettemin levert hij zijn beste prestatie af: qua voortzetting zonder te kopiëren en qua visuele vertelling zonder al te veel poeha. Arleston breit voor een keer een einde aan een reeks met weliswaar een wordt vervolgd-scenario, verwijzend naar een deel dat reeds verscheen! Da's pas verrassend. Want gek genoeg smacht je naar de afronding van de machtsstrijd tussen Cixi en Thanos. Voor wie deel zeven van de eerste Lanfeust-cyclus in de boekenkast heeft staan, die weet meteen wat hierna te doen. De anderen, mezelve incluis, wachten ongeduldig op de herdruk die bij uitgeverij L moet verschijnen. Spannend, efficiënt en opwindend als in een roetsjbaan.
- Biebel 7 ***
- Cixi van Troy 3 HC ***½
- Cixi van Troy 3 SC ***½

Scènes uit een aanstaand Tomine-huwelijk

Adrian Tomine is niet zo van het zeurderige type à la Chester Brown en dat merk je aan de positieve toon van de anekdotische weergaves. Met liefde beschrijft hij kleine voorvalletjes die het voorhuwelijks plannen bezwaren. Niet echt groots met weinig spectaculairs, maar wel met de menselijke toets die herkenbaarheid uitstraalt. Hij baseert zich niet op de grote drama's en exploiteert de clichés evenmin. Het is een bescheiden, lieflijke hervertelling van wat je zoal op je organiserende pad tegenkomt. Inderdaad, een niet te duur cadeauboekje voor aanstaande trouwers die zich ongetwijfeld hierin weerspiegeld zien. Wel opletten dat we niet allemaal hetzelfde geven!
- Durango 4 HC ***
- Durango 4 SC ***
- Scènes uit een aanstaand huwelijk ***

Lana del Rey door de betonmolen van The Black Box Revelation gedraaid

Plots ziet Studio Brussel zich ook geroepen om groepen te laten afrekenen met 'geliefkoosde' nummers. En gezien Lana del Rey de blog succesvol omhooghijst, krijgt ze ook hiermee een extra vermelding toegeschreven in deze virtuele geschriften.
Ze kwelen, maken kabaal en geven Lana del Rey's Born to die een andere persoonlijkheid, The Black Box Revelation reveleert wederom met een rauwe versie. Ideaal om de Amerikanen murw te slaan. Het StuBrufilmpje.

Rietdijks Peter Mijleneter

Sympathiek en leuk, da's het eerste wat in je hoofd opkomt bij het ontdekken van Marits Rietdijks gestileerde klarelijn-tekeningen en de daarbijhorende inventieve grapjes à la Meneerke Peeters van Pil. Een toffe kennismaking met een deeltje van 's Neerlands striperfgoed. Wat je wel verwacht bij zo'n relatief dure bibliofiele uitgave (10 euro voor 71 pagina's die je in principe door drie moet delen, de pagina's, niet de euro's, vanwege het oblong 1/3 A4-formaat) is historische duiding. Het op de achterkaft gegeven informatieve overzicht plaatst de auteur en diens werk in een te beperkt kader. Hier is voor uitgeverij Stripstift nog extra werk aan de winkel en wie weet krijgen die oude knarren de erkenning die ze verdienen. In ieder geval wil je van Rietdijk meer ontdekken. Op lambiek.net vind je enkele voorbeelden van diens strookjesgags, niet opgenomen in dit boekie.
- Nederlandse Stripparels 25 Appie Happie - Met Tik-Tak-Theo **½
- Nederlandse Stripparels 26 De Goeroe ***
- Nederlandse Stripparels 27 Peter Mijleneter ***

Het enige geblokkeerde Jodentransport in Belgë: Het konvooi

Een aangename vertelling van een minder aangename periode uit de wereldgeschiedenis. Het voorwoord is een hele historische brok en vat de gedachten en ervaringen uitstekend samen van één overlevende. Een emotioneel verslag. Natuurlijk kan je het gepresenteerde moeilijk als 'aangenaam' beschouwen gezien de gruwelen die je te lezen krijgt. Het adjectief slaat vooral op de uitstekende reconstructie die zonder belerende ondertoon de 'geromantiseerde' gebeurtenissen plaatst in een verklarende feitencontext. Toussaint en Beroy nemen de tijd, zorgen voor voldoende spanning zonder dat het als een afhaspeling leest uit de boekjes. Een document dat je dus gerust door jongeren kan laten lezen om hen enig bewustzijn bij te brengen.
- Het Konvooi 1 ***½
- Kiekeboes 2 **½
- Kiekeboe 2 **½

Bilals voorbijganger gaat aan je voorbij

Een toch wel absurde titel wanneer je vaststelt dat de 'hedendaagse' legendes zich vijfendertig jaar terug in de tijd situeren. Wat toen brandend actueel was, is nu minder magisch-realistisch en mist daardoor een deel van de sociopolitieke context. Al blijven sommige situaties inderdaad herkenbaar en tijdloos. Casterman groepeert drie Er was eens een voorbijganger-episodes (wat zal gebeuren met de twee resterende 'opvolgers?), gewoon zonder duiding gekwakt in een potpourri waarbij de verhalen voor zich moeten spreken. Bijzonder jammer. Net met een geschiedkundige plaatsing in het historische kader zou je als leek Bilal en Christins werk ongetwijfeld beter appreciëren. Nu zijn ze slechts hereningd. Aan jou, als lezer van nu, om het manifest te absorberen. Bovendien heb je met de hernieuwde inkleuring (ook al in de Oog & Blik-versies) een verzwakking van het origineel. Dat terwijl Bilals oorspronkelijke 'weergave van de realiteit' zwart(gallig) en rauw was, wordt veel met nodeloos effectbejag afgestompt. Zo laat de uitlaat (pagina 24) geen gewone rook meer na. Beter ware het dat Casterman koos voor een zwartwit-uitvoering te kiezen. Je hebt in zo'n situatie eerder het gevoel teruggekatapulteerd te worden in de tijd, het combattante actuele druipt vlugger van de pagina's af. En zo geef je de verzamelaar wél een grondige reden om deze klassieker nog een keer aan te schaffen. Voor de bespreking van de individuele albums, klik door naar Het dorpje dat ging vliegen, Het schip van steen en De onbestaanbare stad.
- Berserk 17 ***½
- Hedendaagse legendes 1975-1977 (Bilal)
- Sophie 3 ***

Nog meer graven in Lincolns verleden

Openend met de verderzetting van het mysterie rond de verdwijning van Franks eega, schakelt Bourgne al snel over naar een echt thrillerverhaal op een boorplatform. Minimalistisch is de vertelling met slechts weinige spelers, dus ook met weinig potentiële daders. De plot barst verder open nadat de naam van Moreno valt, de katalysator om Frank in beweging te krijgen. De link is gelegd met Susan, Lincolns vrouw. Voor de artiest: handig om een assistent in te huren. Zo kan je het minutieuze gepruts aan vervelende decors overlaten aan iemand anders. Afgeborsteld en goed.
- Frank Lincoln 2 HC ***
- Frank Lincoln 2 SC ***
- The Champions 20 **½

Frank Abe Lincoln

Met dat Medusa ook Gil St-André gelijktijdig heruitgeeft, vallen de parallellen tussen de beide reeksen op: de vereenzaamde onderzoeker, beiden getraumatiseerd door het verlies van hun geliefde. Gil is dan wel met meer karakter getekend (toch zeker in de decors), Bourgne geeft blijk van een gedegen vertelkennis. Andere bijballonnetjes worden tussen de hoofdplot opgelaten, snuffelen in het verleden doet Bourgne stelselmatig later wel. Onderhoudend.
- Frank Lincoln 1 HC ***
- Frank Lincoln 1 SC ***
- Kuifje en het Geheim van het Gulden Vlies **

De film van Ome Willem: Kiss of death

Bij Barbet Schroeder moet ik steeds verkeerdelijk denken aan Babettes gæstebud, terwijl de man zich eerder bezighoudt met slicky thrillers genre Single white female. Kiss of death is niet anders, behalve dat hij kan beroepen op een indrukwekkende cast van rijzende sterren. Helen Hunt, David Caruso en Ving Rhames tot daar aan toe, maar ook nog eens Samuel Jackson en Nicolas Cage die zich prominenter manifesteren. Vooral deze laatste zijn verschijning is opmerkelijk. Extra gespierd en agressief, compleet tegenovergesteld aan de poeslieve man die hij veelal uitbeeldde.
Op zich een gemoedelijke thriller waarbij het web zich rond Jimmy Kilmartin (Caruso) verder spant en hij zich genadeloos verteerd ziet worden door het gangstergeweld. Eens in het milieu, altijd in het milieu. En wat blijkt, ook daarbuiten worden smerige zaakjes geregeld. Een erewoord is niet noodzakelijk het woord dat je eer aan doet. Tot zoverre de belofte die schuld maakt.
Caruso verliet jammerlijk NYPDBlue om op het witte doek carrière te maken. Het is niet omdat je in het ene présence hebt, dat je ook daarbuiten kan aarden. Lang duurde het dan ook niet dat hij weer terugkeerde om CSI-inspecteur te spelen. In Kiss of death weliswaar goed gecast.
Een rommelmarktkoopje (1).
Kiss of death. Barbet Schroeder. 1996. ***½

Onthoofd en toch rondvliegen

Sobere samenstelling van twee losse delen zonder toevoeging van enige extra's. Klik door naar Onthoofde Arenden 13 en De ijzeren Mannen voor de respectievelijke besprekingen. Of voor de luie doorklikker: Het gestoei van Hugo loopt falikant af, met als extra nadeel dat hij wederom beschuldigd wordt van een misdaad die hij niet begaan heeft. Voorspelbare en klassiek afgehaspelde historische trip met Michel Pierret als middelmatige chauffeur. En: Arnoux neemt de schrijverspen van Kraehn over en dat is niet meteen een ingenieuze verbetering. Tenzij je de feitelijke start van de zevende kruistocht als een prestatie vindt. In dat opzicht komt er toch enig schot in de zaak. De titel krijgt in het boek niet echt navolging. De climax die Arnoux bedenkt is in het Beloofde Land niet echt op zijn plaats.
- Onthoofde Arenden 13 **
- Onthoofde Arenden 14 **
- Onthoofde Arenden bundeling 7 **

De film van Ome Willem: The man who wasn't there

Elke scène waarin de zwijgzame barbier Ed Crane opduikt, steekt deze ostentatief een sigaret op. Het schouwspel dat de Coens presenteren is in esthetisch zwartwit en mooi gekalibreerd, een kleurrijke weergave met een monotone gelaagdheid. Onbegrijpelijk dat de film ook in een kleurenversie bestaat. Afgaande op de korte interviews achteraf ziet dat er evenwel even stijlvol weergegeven uit, badend in een retrolicht met dito kleuren. Toch blijft het absurd.
Coen zou Coen niet zijn als er naast de spielerei met een specifiek genre (hier de film noir) het absurde om het hoekje loert. Je verwacht spanning met een uitzinnige ontknoping. Je krijgt spanning met een verrassend einde (anticlimax?), toch zeker wanneer lolita Scarlett Johansson haar Birdy-naam eer aandoet en het vogeltje wil laten vliegen. Ineens slaat de toon om.
Naast een schitterende Billy Bob Thornton (wat een voiceover) en de obligate Frances McDormand (mevouw Coen), ook sopraan James Gandolfini (getypecast) en Jon Polito (er is nog leven na Homicide life on the street).
The man who wasn't there, een professionele stijloefening.
The man who wasn't there. Joel & Ethan Coen. 2001. ***½

Een sterrenplukker

Nog eentje uit de oude doos, onaangeroerd en dus ook niet hertekend. Met een Willy Vandersteen schitterend op dreef. Lambik is de bolleboos die meteen toont dat kunst eigenzinnig kan zijn (de gelijmde vazen) en hoe mensen van een mug een enorme olifant maken, dat achterklap en vooroordelen van alle tijden zijn. Journalistieke 'objectiviteit', politionele vooringenomenheid (en ook wel domheid), alsof de comedy capers een papieren optreden realiseren. D'r zit iets onbeschrijflijk unieks in De Sterrenplukkers (A star is born): de diep oprechte menselijkheid (de rijke Lambik die al zijn geld aan het zieke kindje uitdeelt) waarbij goedhartigheid beloond wordt. Vandersteen gaat internationaal met een uitstap naar Parijs. Zelfs moderne kunst komt aan bod, Vandersteen is met zijn tijd mee. Prachtige schildersstunt met de politieman: "Verberg je achter de boom", pure slapstick uit een Tex Avery-film. De wens van de clochards is niet zozeer rijkdom, wel het behouden van de vrijheid. Zodat ze vermijden gevangen te zitten in de verplichtingen van de maatschappij. Interessant: waarom Lambik niet met Sidonia kan trouwen. De Sterrenplukkers is een prachtig verhaal met een vertederende insteek, opgebouwd in twee fasen. Met het ontstaan van de De Sterrenplukkerskolonie neemt de plot een andere wending.
- Suske en Wiske Trilogie Luxe **
- Suske en Wiske Klassiek - Rode Reeks 20 ****
- Suske en Wiske 146 ****

De film van Ome Willem: Sideways

Er bestaan dus nog Woody Allen-typetjes zonder dat Woody Allen ze hoeft te spelen. Paul Giamatti is de verpersoonlijking van de loser die alles door de vingers ziet glippen. Zelfs tijdens deze vrijelijke vrijgezellentrip klopt de realiteit hard op de moteldeur en blijft Miles mijlenver van het geluk. En dat omdat meneer het verleden niet van zich af kan zetten. Een gebroken relatie, het verloren huwelijk. Schitterend is de scène waarin Miles zich compleet verliest, wanneer hij achter de waarheid komt omtrent zijn ex die ook op Jacks huwelijk zal verschijnen en ondertussen hertrouwd is. Kwestie van pijn weergeven is Giamatti 'boven'menselijk, onbegrijpelijk dat hij zelfs niet in aanmerking kwam voor een oscar.
En dat terwijl Thomas Hayden Church wel een nominatie op zak had. De leuke losbol lijkt zich de hele tijd te amuseren, acteren kan je dat moeilijk noemen.
Sideways, een ambigue feelgoodmovie die je deels verwerpelijk Jacks gedrag doet afkeuren en deels laat meeleven met deze lust for life-inbinding (het uit de bol gaan vooraleer te trouwen). Dat terwijl Miles het leven in een notendop vertegenwoordigt. Met enkele mooie slapstickscènes (op het golfterrein), sterke dialogen en uitstekende muziek van Rolfe Kent.
Grappig laatste zinnetje trouwens op het einde van de generiek: "No California oak tree was damaged in the process of making this film." Na de dieren hebben bomen dus ook hun rechten.
Sideways. Alexander Payne. 2004. ***½

Hoe gaat het er aan toe bij Kiekeboe

Jammer dat je al te vaak de indruk hebt dat Merho de laatste tijd verhalen bedenkt om gemediatiseerd te kunnen exploiteren. Als er geen zoveelste verjaardagsgelegenheid de kop opsteekt (auteur, deze of geen personage, het ontstaan van de reeks...) is het geil inspelen op potentiële persinteresses: een hoertje dat haar opwachting maakt als tippelende stripster, het BV-dom te kakken gezet, een Aspe-rientje voorziet voor inspiratieloosheid en nu het o zo belangrijke familiegeheim waarbij Kiekeboes vader een voortrekker blijkt te zijn van geëvrouwcipeerd gedrag dat onthuld wordt in dit honderdéénendertigste deel. En ja, de journaille springt er met plezier op in, alsof leeghoofdigheid hen blindelings in de lege valkuil leidt. Op zich zou het nog verantwoord zijn indien het verhaal echt wereldschokkend was en je behoorlijk wat bijbracht. Veel meer dan suggesties, kruimeltjes die je duimpjegewijs op weg helpen, de stippellijn volgend. Of moet je gewoon vermelden dat het verhaal zwak is?
- Kiekeboes 131 **½
- Urbanus 29 *½
- Urbanus 35 *½

Thompson twin Habibi

In 2004 vuurde de pers unaniem een hele resem lofbetuigingen af aan het adres van Craig Thompson voor de d/t-ekenende geschiedenis over zijn eerste, prille liefde en de weerslag van de doorgedreven katholieke, ouderlijke opvoeding hierop. Voor wie zelden strips leest, kan dit inderdaad overkomen als een ware openbaring. Deze grafische romantiek wordt immers gedragen door een romantische grafiek. Het penseel waarmee Thompson zijn witte bladpaard mee bestijgt en vorm geeft, is ruw en toch vloeiend. Het onderstreept met een krachtige dynamiek de passie die teweeggebracht kan worden. Maar het distantieert zich ook door de kille lijn van het afstandelijke. Verscheurd tussen emoties en rationaliteit, ingedramd door indoctrinatie, de jongen verkrampt bij het ondergaan van deze gebeurtenis. Toch heb je het na verloop van tijd wel gezien. Je wil de papieren held aanmoedigen tot méér durf, meer initiatief ook. Geen passiviteit en zelfmedelijden, maar een kordate, heldhaftige aanpak. Vijfhonderd bladzijden 'gezeur' over hetzelfde thema is dan ook te veel van het goede. Vertederend, dat wel, maar om d'r zó hoog mee op te lopen? Neen, dank u. Kritisch had 2004 veel meer te bieden dan dit overbejubelde album. Neemt niet weg: meer dan lezenswaardig, toch zeker voor dit aankoopbedrag.
- Classic Collection Deken van sneeuw ***½
- Meneer Johan 3 ****½
- Urbanus 28 **

Sam Pezzo-pizza

Het eerste verhaal Niemand zal je missen is weliswaar grafisch niet interessant, toch amuseert de schrijver/tekenaar jou met een onderhoudende plot over misleiding en verraad. Licht sociaalbewogen met de weerkerende vaststelling dat de mens moeilijk te vertrouwen is. De twist op het eind zorgt voor de verrassing. Deze vingeroefening plaatst Giardino in de voetsporen van Ceppi, gekenmerkt door een rauwe realistische stijl met weinig preciesie afgewerkt. De nette rechte lijntjes in de decors, da's pas voor later, net als de minder opgeplakte snor van de hoofdpersoon. De laatste slag beginht erg Tardi-achtig, maar lang duurt het niet of Giardino belandt in de juiste sfeer. De losse lettering komt het verhaal niet ten goede. Sam Pezzo, een klassieke detective, geen klassieker.
- Sam Pezzo 1 ***
- Urbanus 8 *½
- Urbanus 22 *½

Geen frieten tijdens SiegFried

Qua paginaopbouw, vertelstructuur en tekenklasse staat Siegfried hoog. Hoe Alex Alice het stripmedium beheerst en toepast, is van een uitzonderlijk niveau. Jammer voor de keuze van het onderwerp, de saga mist immers menselijke warmte en blijft in het ijle zweven. Logisch, mag je veronderstellen, met een godenclash als onderwerp, levensechtheid hoef je dan ook niet te verwachten. Desalniettemin verwacht je pathos die aanspreekt, ver van het afstandelijke. Je kan het je inbeelden dat dit heroïsche epos van Alex Alice in bewegende vorm er spectaculair moet uitzien. Nieuwsgierig ben je dan ook naar de te verschijnen animatiefilm. In de tussentijd toont de artiest professioneel stripkunnen.
- Siegfried 3 ***½
- Sisco 4 **½
- Sjanghai 2 **½

Geen Mallebabbe, wel Malefosse

"Van een aangenaam weerzien gesproken. Dermaut, door Gelot geassisteerd in het scenario, levert een spannend en actievol verhaal af. Met als historische context de vijandige concurrentie tussen katholieken en protestanten. Elk personage heeft zo wel zijn eigen specifieke rol en lijkt niet zomaar een verdachte pion op het spelbord vol intriges te zijn. Ieder heeft wel iets met het grote complot te maken. Tenzij de jonge Amerbach (Gunther) die van het ene onwaarschijnlijke avontuur in het andere belandt. Zijn familiale wegen zijn pijnlijk doorgrondelijk. Artistiek schittert Dermaut met prachtige kleurtekeningen. Waar je vanzelfsprekend vergelijkt met Hermanns Schemerwoude-episode De Dulle Griet, is de grauwe, grijze opbouw hierin aanvaardbaarder en natuurlijker zelfs. Een sterk boek verpakt in een verzorgde uitgave van Daedalus. Alleen jammer dat hun lettertype voor kreten effect mist en storend werkt." Dat was alleszins de mening bij het eerste deel van De wegen van Malefosse. Hoe vergaat het het tweede deel?
- Ik ben Legioen 1 **½
- Urbanus 47 **
- Wegen van Malefosse 2 ***

Stripbeurs Nijdrop

Een misleidende affiche gebruikt Plankgas en Plastronneke als uithangbord. Nochtans vallen er noch Stallaert, noch Urbanus te bespeuren in het Opwijkse jeugdhuis. Weinig animo qua signeerprésence. Met Dupré en Spaey haalt de organisatie alvast kwaliteit in huis. En ook uitgever Strip 2000 brengt enkele van zijn manschappen mee: Luc Cromheecke en Marq van Broeckhoven.
Een echte volkstoeloop werd het niet, de frustratie om het volk uit de omgeving op de been te krijgen zet zich immer voort.
Stripbeurs Nijdrop is dan misschien geen plek om verkoopstoppen te beklimmen, de gezelligheid van weleer blijft steeds in de lucht hangen. Zo'n acommercieel gevoel dat gelukkig niet wegdeemstert. Vandaar dat een bezoekje kort of lang toch de moeite waard blijft.
Stripbeurs Nijdrop. Editie 2012.

Intergalactische agente Tessa

Amerikaans qua tekenstijl, Europees van stripgeest. Het bombastische waarmee de auteurs je overladen, heeft een averechts effect. Het gevoel van overdaad schaadt, overheerst. En toch heeft deze Konvooi-kloon iets aanstekelijks. De meerwaardezoeker kan zich verdiepen in de details met leuke knipoogjes naar andere fenomenen in de strip- of filmwereld (Superman, X-Men, Spidey). Leuk.
- Kraa 2 **½
- Tessa Intergalactische Agente 2 ***½
- Urbanus 65 *½

De film van Ome Willem: Bowling for Columbine

Toch wel straffe documentaire met een zwartgallige ondertoon. Michael Moore heeft slechts één idealistisch doel: Amerika te kijk zetten wat betreft hun enorm gebrek aan verantwoordelijkheid met betrekking tot wapens. Het begint al opzienbarend bij het openen van een bankrekening bij een specifieke 'kas'. Je krijgt er zo maar eventjes een geweer bij. En daarna ga je eenvoudigweg naar de supermarkt om aanvullend je kogels te kopen! Het gebrek aan regulering zorgt voor opzienbare feiten. Nochtans loopt Moore ook langs bij bovenbuur Canada waar wapens even ingeburgerd zijn er er toch minder geweld uit voortvloeit. Dus niet alleen wettelijk gezien schort er iets, ook maatschappelijk er het fenomeen van angstinboezeming (via de media en de politiek) die ervoor zorgen dat de Amerikaan zijn eigendomsrecht voortdurend laat gelden. Ikke en de rest kan stikken.
Natuurlijk geeft Moore de documentaire de richting die hij wil en slaagt hij in de opzet om de Amerikaanse banaan te schillen. Met als hoogtepunt voor het einde bewarend: het bezoekje bij Charlton Heston. De ultrarechtse rakker gaat in eerste instantie het duel aan, eens Moore de overhand neemt druipt hij schrijnend af in zijn eigen huis.
In eenzelfde optiek kan je denken dat het leven buiten de vier muren van je eigen huis supergevaarlijk is en dat buitenkomst af te raden valt, met zulke vooroordelen kan je je moeilijk bevrijd voelen en manifesteer je die paranoïa door je te wapenen. Letterlijk. En dat kan weer gevolgen hebben wanneer je er onverantwoord mee omgaat.
Bowling for Columbine, een mooie in memoriam voor de jongeren die neergemaaid werden in de Columbinese school.
Een rommelmarktkoopje (1).
Bowling for Columbine. Michael Moore. 2002. ****

Stoelendantès

Verwend, verwaand. Opdringerig, opzichtig. Ongenaakbaar, onbetrouwbaar? De nieuwe bezoeker ten huize van Ciel heeft bijzonder irritante karaktertrekjes. En terwijl je je verbaast over de grootse kwaliteiten van diens butler, loopt er een onderzoek naar verschillende aanslagen in Londen. Na de spannende race met dito ontknoping (hoewel je eerst vermoedt dat die niet geserveerd wordt in dit deel) vraag je je toch af of het ultieme gevecht er ook komt. Wordt vervolgd? Komt moeizaam op gang, eindigt leuk.
- Black Butler 4 ***
- Dantès 5 ***
- Urbanus 63 **

Burn, burn, Burns

De catalogus doet wat een catalogus meestal doet: het geeft de niet-bezoeker een ruim overzicht van de tentoongestelde werken. Maak hiermee of hierdoor kennis met de ongebreidelde en bizarre fantasie van excentriekeling (of respectvoller de excentrieklijkende) auteur Charles Burns, gepast vergeleken met cineast David Lynch. Een bio-bibliografisch boek is het echter niet geworden, uitleg wordt slechts summier geschreven door inleider Joost Swarte. Kijk naar de prentjes, droom weg of nachtmerrie weg -kwestie van perceptie- en zweef mee in de roes van de letterlijke zwartkijker Charles Burns, een artiest met een verwrongen beeld op de wereld.
- Charles Burns Expo cataloog ***½
- Empire USA Seizoen 2 - 3 **½
- Jonathan 15 ***
- Urbanus 44 **

Wiens alter ego?

Naast het spannende relaas ben je vooral geboeid door de verstrengeling van verhalen. De overlappingen verrijken en geven terug zin om de rest er weer bij te halen. Toch wacht je best tot de reeks volledig is. Spannend en efficiënt.
- Africa Dreams 2 **½
- Alter Ego 3 ***½
- Egon Schiele ***
- Lefranc 23 **½

Jeremiahs krabbenmand

Wederom een terugkeer naar de inktzwarte pen en penseel voor Hermann, weg de schilderijtjes direct in kleur. En hij doet dat met een nauwkeurige reconstructie van het oorspronkelijke kleurenpalet. Bijzonder jammer. Een visuele actualisering, lees modernisering, had de strip een hedendaags tintje kunnen geven. De artiest zorgt er weliswaar voor dat er geen discrepantie is tussen het oudere en het hedendaagse werk, toch hoopte je dat hij zou afstappen van de vaak onwezenlijke (rozegetinte) patronen. Die 'verleidelijke' gloed op de voorkaft beeldt dat perfect uit. Niet meteen uitnodigend. Hermann neemt zijn tijd om een confronterende finale te presenteren. De wirwar aan zijverhalen met allemaal pietluttige personages die elk hun zegje willen doen of hun miserie etaleren, zelfs al komt het op het eind netjes samen, de climax wordt te kort en te bondig afgehandeld. Ondertussen maakt de auteur van de gelegenheid gebruik om de kunstwereld letterlijk te kakken te zetten. Amusant.
- belevenissen van Jommeke Luxe 3 ***½
- Jeremiah 31 HC ***
- Jeremiah 31 SC ***
- Jommeke 248 **½
- Kuifje kleuren-facsimilés 8 ***