Het land van (lang)vergeten

Dit is nu wat je echt kan omschrijven als een grafische roman. Of eerder: geromantiseerde grafiek. Terwijl de ene zijn ideeën op schilderdoek laat vloeie, ondersteunt de ander het met een doordringende tekst. Veelbelovend, niet? Niet alles hoeft voorgekauwde kost te zijn en het voordeel bij surreële boeken is dat je er de interpretaties alle kanten mee op kan laten gaan. Het achterhalen wat de precieze bedoeling is van de auteur(s) wordt dan de hoofdmoot. Tenzij je je natuurlijk beperkt tot het esthetische. Poulins schilderijtjes zijn minikunstwerkjes die respect afdwingen. En zelfs gehermonteerd via een klassiek stripstramien resulteert het in een anderssoortig beeldverhaal. Boeiend is anders, de verwonderingsvoedingsbodem is immers te schraal om te bevredigen. Daarvoor valt het gezamelijke pakket te licht uit. In het land van vergeten leunt dicht aan bij De Duistere Steden van Schuiten en Peeters. Even intrigerend, edoch minder doordringend. Het bewijs dat kunstige tekst en vormelijk beeld samenvoegen niet noodzakelijk tot een goeie strip leidt.
- Adelaars van Rome 3 ***½
- Alter Ego ***
- In het land van vergeten ***