(Feit: donderdag 10 maart 1949, Stan Reypens kampioen van België bij de welters.
Uiteraard mocht niet de eerste de beste die bokshandschoenen aanbond voor de nationale titel vechten. Zo’n kamp moest je verdienen. "Jaarlijks werd per categorie een competitie opgezet waarin de beste boksers van het land tegen elkaar uitkwamen", vertelt Stan. "De winnaar was automatisch de challenger van de regerende kampioen van België." Stan won het tornooi in ’49 en mocht op 10 maart in het Gentse Coliseum voor de driekleur vechten tegen Bruggeling Willy Wimms. Voor de krantenjongens was de 'Herenthoutse crack' niet meteen favoriet, voor zijn supporters daarentegen...
Nauwelijks vier jaar na het einde van de tweede wereldbrand bleken de stoeters al behoorlijk mobiel. "Zeker drie bussen met supporters maakten de verplaatsing mee", vertelt Stan. "En dan waren er nog een heleboel die met auto’s of met een ander vervoermiddel ter plaatse waren geraakt." Ook op het thuisfront werd er danig meegeleefd. "Dat was in die tijd allesbehalve abnormaal", gaat Stan verder. "Den boks en het koersrijden waren toen de populairste sporten. Het voetbal begon pas later aan zijn opmars. In de Lux zat ooit 1.200 man opeengepakt voor één van mijn liefhebberskampen. Veel organisatoren maakten hun recette op basis van de supporters die mij volgden. En dat waren heus niet enkel mensen uit Herenthout. Ook vanuit Grobbendonk, Herentals, Nijlen werden bussen ingelegd."
Een uniek document:
Stan Reypens wordt gewogen op de ‘baskul’ op de dag van zijn titelgevecht tegen Willy Wimms (links van hem). Zoals ge kunt zien: in die tijd waren onderbroeken nog onderbroeken. (Foto Geo Pieters)CROCHET
Terug naar die fameuze tiende maart. Omstreeks half elf ’s avonds liep het verlossende telefoontje vanuit Gent binnen: "Onze Stan is gewonnen! Onze Stan is kampioen!" Op geen tijd liepen het marktplein en de cafés vol en diezelfde avond nog werd Stan op de schouders genomen en triomfantelijk in het bokslokaal binnengebracht. De zege kwam er nadat Wimms in de loop van de tiende ronde de hand opstak. "Hij zei voortdurend: Ik kan niet meer, ik kan niet meer." De pers was achteraf niet mals voor hem. Opgeven mocht niet in het woordenboek van een echte kampioen staan, zo meenden de schrijvelaars. Onze Stan werd echter met superlatieven overladen. Een krantenkop had in die tijd nog veel weg van een half opstel. De dag na het titelgevecht blokletterde een gazet: Stan Reypens ‘vernielde’ Wimms zoals hij twee maanden geleden ook Dewulf had ‘afgebroken’. De duidelijk geïnspireerde pennenridder (Willem Van Wijnendaele) voegde er in zijn ondertitel nog aan toe: "Nieuwe Belgische welterkampioen ons inziens een bokser van internationaal gehalte."
In Het Volk antwoordde Stan op de vraag of Wimms niet te vroeg had opgegeven: "Dat is moeilijk om zeggen. Wimms kwam in de tiende ronde heel goed opzetten. Ik reageerde, plaatste enkele slagen die hem deden wijken. Toen ik gewaar werd dat hij begon te begeven, liet ik hem zelf terug instormen en wist hem op te vangen met een harde linkse ‘crochet’ op de kin. Hij gaf me dadelijk de indruk gesonneerd te staan en toen was het dat hij de hand opstak. Ik had de kans niet meer verder aan te dringen en een k.o. te zoeken." Reporter Van Wijnendaele zag de partij kantelen na de vijfde ronde. "Wimms had zich in de onberekende inspanning om Reypens’ tempo te overtreffen voorbarig uitgeput. (…) Reypens bleef even vlug en mobiel doorboksen en voor de eerste maal, in de zesde ronde, werd de naar adem snakkende Bruggeling op verdediging gedrongen." De journalist had die linkse crochet (of was het: kroket?) ook opgemerkt: "Deze enkele stoot ‘vermoordde’ Wimms."
Stans zege was alvast verdiend, zo besluit schrijfgrage Willem: "Want William Wimms was een beste Wimms te Gent. Stan Reypens was eenvoudig zijn betere." De titel is binnen. Stan Reypens oogt heel wat frisser dan de duidelijk aangeslagen Willy Wimms.
OPTOCHT
Stans exploot gaf aanleiding tot nooit geziene vreugde, en dat niet enkel op de dag van de overwinning. Op zaterdag 12 maart, nauwelijks twee dagen later, liep het in zaal Lux storm voor de film van de kamp (opgenomen door cineast Maurice Van Herck). Konden de thuisblijvers hun achterstand meteen inhalen. En op zondag 20 maart stond het hele dorp op zijn kop wanneer Stan werd gehuldigd met een heuse optocht. Sportverenigingen, pompiers, stoetgroepen, kajotters, muzikanten, zeg maar God en Klein Piejereke stapten mee op. Er werden programma’s gedrukt, die er uitzagen zoals die van de carnavalstoet. Ze werden te koop aangeboden voor… 3 frank. Foto’s van de Stan werden versast voor 10 frank. De opbrengst was ten voordele van de huldiging. Het Reklaamblad schreef: "De bevolking wordt verzocht zoveel mogelijk de beeltenis van Stan Reypens aan de vensters aan te brengen." Er wordt met andere woorden gefeest, gefeest zoals men dat enkel en alleen in Huirtuit kan en kon.
Stan had zowat een jaar geniet van zijn welterkroon. Op 23 februari 1950 verloor hij zijn titel aan de Brusselaar Emile Delmine. Er waren gek genoeg nogal wat overeenkomsten met twaalf maanden daarvoor, alleen stond Stan deze keer in de hoek waar de klappen vielen. De kamp vond plaats in hetzelfde Coliseum in Gent en Stan gaf op na de… negende ronde. Hij had in de vijfde ronde namelijk een neusbreuk opgelopen. "Dat Reypens trots deze pijnlijke kwetsuur nog meerdere ronden bokste, wijst op zijn buitengewone moed", lezen we in een krantenbericht uit die tijd. Op 24 april ’51 kroop Stan opnieuw in de huid van ‘aanspraakmaker’ tegen diezelfde Delmine. In het Brusselse Stadium verloor hij echter ruim op punten. Het was meteen zijn laatste kamp.
PALMARES
Stan Reypens bokste tussen 13 maart ’45 en 24 april ’51 precies tachtig kampen: 34 als liefhebber, 46 als prof. Hij won 63 keer (waarvan elf met knock-out), verloor 13 keer (waarvan 5 in de ‘herfst’ van zijn carrière in 1951) en 4 matchen eindigden onbeslist. Stan werd zelf geen enkele keer k.o. geslagen. "Hij had gewoon te veel wilskracht om tegen de grond te gaan", zeggen zijn supporters. Zijn laatste kamp dateert van 24 april ’51. Stan moest op doktersadvies ‘den boks’ vaarwel zeggen omwille van een aanslepende inwendige oorkwetsuur.Bronnen: Een gesprek met Stan Reypens op 6/1/99, het boek ‘Het boksverhaal van Stan Reypens in woord en beeld’ van Patrick Heremans (1988) en het bijzonder rijke archief van Stan en Julia.
Waarom dit stukje? Het schilderij van Charel Cambré dat hergebruikt wordt in het kortverhaal voor Brussels in Shorts is gebaseerd op zijn nonkel Stan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten