Brian vertegenwoordigt de argwaan van de gemiddelde lezer en verwoordt diens onbegrip ten aanzien van extreme dierenrechtenactivisten. bijtwond is een strip in de traditie van Stephen Kings Cujo en The Stand, zij het evenwel zonder het religieuze fanatisme. Rechttoe, rechtaan, spanning en sensatie verzekerd, vlot verteld en degelijk -voor het genre- getekend.
In deze aflevering heel wat bekend en minder bekend volk. Piet, Brusselmans, Merho, Aspe en Poppe, die werden netjes aangegeven. Maar kan je ook Marc Legendre, Filip de Winter, Bart de Wever, Paul Herman (uitgeefdirecteur Glenat), Alex Dragonetti (uitgeefdirecteur De Ballon), Philippe Geubels, Urbanus, stripwinkelier Alex, stripwinkelier Erik, Chantal en dochter, Elio, Sergio, Jean-Luc, den Bart en Charel zelf terugvinden? De boekenbeurs werkt duidelijk inspirerend.
Terwijl hij werkt heeft de genaamde Bert immers geen tijd om zijn bertwerkt-site aan te vullen, laat staan alleen al op te starten!
ooit nog residerend in het Brusselse en ondergedoken in het haute comic art-scene van de Heilige Lukas, bezorgt hem een alsnog verdienstelijke plek op deze blog. En als hij geen promotie maakt voor het eigenste werk, moet iemand anders het dan maar doen.
Al gaat Sente het ver zoeken (in het verleden) en bezwijkt ook hij onder van Hammenismen (het uitvoerig uitweiden over bepaalde niet echt ter zake doende materies), zeker naar het einde toe, Mayflower day heeft schwung zoals ze al lang niet meer gedaan heeft. In het begin blijft Jigounov nog netjes in het gareel, naar het einde geeft hij de figuren meer volume dan de vierkantige karakterkoppen van Vance. Een geslaagde overname.
Stan Reypens wordt gewogen op de ‘baskul’ op de dag van zijn titelgevecht tegen Willy Wimms (links van hem). Zoals ge kunt zien: in die tijd waren onderbroeken nog onderbroeken. (Foto Geo Pieters)
Stans zege was alvast verdiend, zo besluit schrijfgrage Willem: "Want William Wimms was een beste Wimms te Gent. Stan Reypens was eenvoudig zijn betere." 
Stan Reypens bokste tussen 13 maart ’45 en 24 april ’51 precies tachtig kampen: 34 als liefhebber, 46 als prof. Hij won 63 keer (waarvan elf met knock-out), verloor 13 keer (waarvan 5 in de ‘herfst’ van zijn carrière in 1951) en 4 matchen eindigden onbeslist. Stan werd zelf geen enkele keer k.o. geslagen. "Hij had gewoon te veel wilskracht om tegen de grond te gaan", zeggen zijn supporters. Zijn laatste kamp dateert van 24 april ’51. Stan moest op doktersadvies ‘den boks’ vaarwel zeggen omwille van een aanslepende inwendige oorkwetsuur.
Jammer, want Veys en Guilhem hebben duidelijk potentieel. De kracht van dit eerste deel zit hem vooral in de structuur. Tweederde beslaat een erg bizarre politionele opdracht, om dan een tiental bladzijden ander speurderswerk te verrichten om te eindigen met een wel erg ongewone cliffhanger, de wereld op zijn kop. Met meer uitleg -die hopelijk volgt- moet je het voorlopig stellen met een ongewone anticlimax. Hoe chaotisch en onbeantwoord ook, de nieuwsgierigheid is gewekt, net als de sympathie voor die twee klungelende nietsnutten. Het zijn administratieve bureaucraten die men liever kwijt is dan rijk, dat terwijl de knoeiers net heel wat om zee helpen. Inventief en origineel, met slapstick- en situatiehumor, evenals woordgrapjes. En toch ontbreekt er die magische synergie (waar Veys met Philip en Francis wel in slaagt) die ervoor zorgt dat alles optimaal samenvalt. Je mist dat tikkeltje om het perfect af te ronden. Dit had een SF-Lanfeust kunnen worden.
De auteurs creëren een soort Shutter Island-achtige griezel, echter zonder de mogelijkheid van de dubbelzinnige interpretatie. Hier gaat het hard tegen hard (hoewel Ellen een zacht eitje is met een enorm overlevingsinstinct). Voor een keer kijk je niet achterom en word je niet gehinderd door de bagage uit het verleden waarvan je amper nog iets meedraagt. De flarden die je onthouden hebt, zijn ruim voldoende om Ellens afdaling in de psychiatrische hel te volgen. Voor één keer ben je nieuwsgierig hoe het haar echt verder zal (ver)gaan. Sicomoro is akelig knap en verveelvoudigt het claustrofobische gevoel.
of gewoon een eigen koers die Legendre en Cambré varen met hun schip de Europa. Veel zeeën hebben de auteurs niet kunnen aandoen, net als de opvarenden trouwens, vrij snel strandden ze in het Belgische moeraszand.
Wie wereldvreemd is en zich slechts behelpt met andere 'entertainment'middelen kan alsnog in vereenvoudigde vorm kennismaken met Hosseini's (meester)werk. Pet af voor Celoni en Andolfo (en ongetwijfeld de scriptschrijver), want hun interpretatie zorgt voor een indringend, pijnlijk en liefdevol portret zonder het gevoel te hebben literair uitgebraakt te worden. Vaak plet het gewicht van het origineel alle creativiteit en willen de transformatoren koste wat het kost zoveel mogelijk recycleren om de bron geen oneer aan te doen. Dat resulteert vaak in overdaad en overbodige passages. In De vliegeraar dus niet. De essentie spreekt voor zich, het fragmentarische is o,0verduidelijk en geeft de evolutie weer. Alleen al in die opdracht zijn de auteurs geslaagd. Want bovenal leef je mee en raakt dit vliegeniersspel je kouwe kleren wel. Traumatisch met beklijvende momenten, via Hosseini kruip je in de huid van de apathische hoofdrolspeler. Apathisch omdat hij net op het cruciale moment afstand neemt en niet voor zijn spitsbroeder opkomt. Met catastrofale gevolgen. De vliegeraar is een schitterende strip waarin emoties primeren zonder pathetisch te zijn.
een wereld toen alles nog peis en vree leek. Natuurlijk is dat -letterlijk- maar schone schijn. Hij beeldt namelijk de beklemmende oorlogsonderdrukking uit. Richelle eist je volledige concentratie op met deze fragmentarische vertelling vol details en spelersnamen, vaak moeilijk om uit elkaar te houden wie wie is. Het draagt bij tot een haast identiteitsloze situatie waarbij je voortdurend paranoïde ondergedoken zit en valse identiteiten aanneemt. "Ambitie en machtshonger brengen het slechtste in een mens boven. Ze kunnen hem ertoe brengen zijn ideeën en zijn vrienden te verraden. Zo is het al sinds de wereld bestaat." Ook dit vijfde deel is even geweldig en blijft de reeks verrijken. Deels komt dat door de groei naar de thrillerclimax met een achterdochtige ontknoping (vriend of vijand?), en deels ook door Beuriots fijne pen die o zo mooi geaccentueerd wordt door de inkleuring. Eindelijk eens iemand die het métier tot in de puntjes beheerst.
Moeder Oorlog leunt aan bij Kubricks Paths of Glory. De enquête die gevoerd wordt is weinig glorieus en gebruiken de auteurs oppermachtig om de onmenselijkheid van de tranchées en de daarbij horende dodelijke gevechten steeds om een minimaal lapje grond aan te klagen. Maëls grauwe, groezelige stijl (ook in de kleuren) is bijna de vermenging van de modder met het gewroet. Veel ruimte voor esthetiek is er niet. En ondertussen lees je geïntrigeerd het voorwendsel wat de ware toedracht van de moorden zou kunnen zijn. Naast de beeldende kracht heeft de strip ook zijn literaire waarde. Kris schrijft bij momenten lyrisch schoon.
Diens machteloosheid bij gebrek aan initiatief is frustrerend en brengt hem er wel gelukkig toe om zelf voor detective te gaan spelen. Vastberaden, tot daar aan toe, maar om dan ook zo efficiënt te zijn, is anders. Jean-Charles Kraehn zorgt er iets te makkelijk voor door de hoofdpersoon wel erg pienter te laten zijn en hij als dusdanig het onderzoek voortdurend voortstuwt. Gelukkig drijft de kracht niet enkel op de acties van de protagonist, ook de intense spanning rond het verlies en de angst voor het onbekende (wanneer je steunpilaar plots wegvalt) beklemmen.
Earl concentreert zich eindelijk wer eens op zijn lijstje en dat levert hem een nieuwe oude vriend op!
Naast een onderhoudende, avontuurlijke thriller, trakteert hij de lezer met twee erg verrassende aanvullingen. Enerzijds de openbaringen rond kolonel Amos, hij is duidelijk geen doetje. En anderzijds de eindafrekening, zo'n vette knipoog waarbij je alleen maar weer zin krijgt om de XIII-reeks ter hand te nemen en alles verder uit te pluizen. Toch kan je je er niet van ontdoen dat ook hij een Van Hammetje toepast: even bij de buren kijken hoe de plot te laten ontwikkelen à la No way out. Ach, wat dan nog. Kolonel Amos is het snoepje dat zin geeft naar meer. Naar het opfrissen van jouw lezersgeheugen. Boucq is geknipt voor de uitvoerende job. Beheerst en toch gezwind! Spannend.
Michael Mann is bovenal een goedvertellend stilist. Met bepaalde kleurgloeden schept hij sfeer en geeft gevoelens weer. En al gaat de film gebukt onder een tachtiger jaren retrolook, de impact van Hannibal Lecter is minstens zo beklijvend als in de latere meer populairdere versies. Te mijden voor teergevoelige harten. Te zien voor echte filmfanaten. William Petersen als de 'gepensioneerde' Graham, eerder getraumatiseerde inspecteur. Is het verwonderlijk dat de kraaknette witreflecterende gevangenis van Hannibal het High Museum of Art in Atlanta is? 
Zo fijn en sierlijk dat je zelfs afgeleid wordt van het verhaal. Te vergelijken met Eric Hérenguels schitterende Zilveren maan boven Providence. De eerste pagina luidt onmiddellijk de grote artistieke klok. Je voelt dat je meteen meerijdt in een groots avontuur. Toch word je voortdurend op het verkeerde been gezet door Perrissin. Net als bij Zilveren maan is Kaap Hoorn een verstrengeling van verschillende genres. Je zit voornamelijk met het goedzoekersavontuur gekoppeld aan de trotse zeevaarder die de oceanen wil veroveren, je voelt de romantiek opborrelen, daarnaast het militaire aspect, de missionarishouding en het onderzoeksstandpunt van de Darwinachtige wetenschapper. Da's misschien ook wat je de auteur kan verwijten, een te veel van dat alles waarbij de gestroomlijnde samenballing niet gladjes in elkaar overvloeit. Veronderstellend dat het vervolg daar wel aan toegeeft, mag je nu deze kans niet laten liggen. De baai aan de oostkant is een zeer mooi boek! En hoe zit dat met deel 2 van Kaap Hoorn?
Now I'm questioning my taste in everything. Is Darnell really hot? Are Christians really the best? Maybe I don't even like Sinbad." Zo'n openbarende scènes uit het verleden, vol vertedering gebracht, dat zijn piekmomenten die je weer doen beseffen waarom Earl zo early goed is. Steeds met een omzwachtelde moraal in het verhaal.
Nu heeft drager Hergé natuurlijk heel wat naam in de gewichtsschaal te leggen waardoor je altijd enige garantie hebt als je toch het risico wil nemen. En doe je dat, doe het dan voor altijd goed! In plaats van zich te laten inspireren door die sublieme kleuren-facsimilés van Kuifje met het matte, licht gekleurde papier waar de kleuren optimaal op uitkomen, in hetzelfde formaat als de oorspronkelijke albums (en dus ook terug opdelen in plaats van de 'integrale'), dan zou je van een te koesteren verzamelobject kunnen spreken. Casterman gaat voor de Jo, Suus en Jokko Integraal-kopie (gelukkig met een iets betere voorkaft) waardoor alle charme verdwijnt en de gags geen authenticiteit meer uitstralen. Wederom een gemiste kans om een stuk erfgoed in ere te herstellen. Zelfs al is het een leuke collectie gags, dit is dé gemiste kans. Jammer.
Te winnen: een trofee van Luc Cromheecke en 250 euro. Wie weet kan daarmee extra tekenmateriaal aangekocht worden of tekencursussen gevolgd worden om de expertise bij te schaven. Daarnaast is er ook een publieksprijs. Afhankelijk van het gelobby sleept de winnaar hiermee 50 euro in de wacht slepen. Zo'n stemmensysteem is echter niet altijd representatief qua renumerering van het resultaat. Jammer, maar da's een nadeel van onze selectieve democratie.
Hoe Peter de Wit het uit de duim blijft zuigen verdient al op zich een visite langs de psy. Al heb je natuurlijk vaak voorkomende thema's steeds in aan ander kleedje gestopt. Sigmundklaas is voor een keer iets echt nieuws. De Burka Babes daarentegen, die ken je maar al te goed en zijn, net als in hun vermomming, gesluierd van humor. De Wit vat de huidige egosociale maatschappij mooi samen met een relatietherapie: "Eigenlijk wil ik wat minder relatie." Kwestie van voldoende ademruimte te bekomen. Het leukste was de e-reader.
Dat terwijl Jeff Bridges in een even gepatenteerde gekkenrol zichzelf speelt en wél overeind blijft, zelfs als doorslagje. Ewan McGregor herneemt de rol van Jedi-leerling, zij het in een totaal andere context.
Veelbelovend, niet? Niet alles hoeft voorgekauwde kost te zijn en het voordeel bij surreële boeken is dat je er de interpretaties alle kanten mee op kan laten gaan. Het achterhalen wat de precieze bedoeling is van de auteur(s) wordt dan de hoofdmoot. Tenzij je je natuurlijk beperkt tot het esthetische. Poulins schilderijtjes zijn minikunstwerkjes die respect afdwingen. En zelfs gehermonteerd via een klassiek stripstramien resulteert het in een anderssoortig beeldverhaal. Boeiend is anders, de verwonderingsvoedingsbodem is immers te schraal om te bevredigen. Daarvoor valt het gezamelijke pakket te licht uit. In het land van vergeten leunt dicht aan bij De Duistere Steden van Schuiten en Peeters. Even intrigerend, edoch minder doordringend. Het bewijs dat kunstige tekst en vormelijk beeld samenvoegen niet noodzakelijk tot een goeie strip leidt.
Hou je vast, Jommeke heeft immers ook een morele waarde! Bevestige de lucratieve bijdrage van Ballon Media aan het fenomeen goede doelen met Jommeke for life. 
Kolk doet geen poging, hij abstraheert en geeft er zijn interpretatie aan. Verwacht dan ook geen visionaire openbaring met verklarende tekst. Het geheel blijft immers even surreëel. Verder dan spielerei komt de samenwerking dan ook niet. Van één ding ben je zeker: de CD met alle compacte muziek op een schijfje. Da's de basis, met een compleet boek errond ter ondersteuning. Het werkt jammer genoeg niet, je krijgt immers geen volwaardig te lezen iets. Enkel vluchtige flarden die tonen wat voor een geweldig (conceptueel) artiest Kolk wel is. Het 'unieke' project (Mattotti deed het al eerder voor) tot ziens, Justine Keller is geen optelsom die twee oplevert, wel 1 + 1, elk naast elkaar.
De Canvasbende gaat betrekkelijk ver om de echtheid van dit fictieve muziekproduct een autobiografisch forum te geven. In plaats van Clements moeder (Marc Didden) verschillende keren te laten opdraven, had er gerust meer variatie in mogen zitten met andere even absurde getuigenissen. Toch levert het een leuke pastiche op, de eigen formule wordt onderuit gehaald, de ironicus geaccentueerd. Meuris en Barman doen een duit in de zak, Jean Blaute verrijkt het forum met even grote onzin. Een Belpop in de traditie van Het Leugenpaleis.
In eerste instantie denk je dat alles draait rond de Afrikaanse voetbalheld die zijn heil wil zoeken in Europa en er alles aan doet om illegaal de grens van het Frankenland te passeren. Hoe zal het hem vergaan als verstotene in deze samenleving? Lang duurt het niet of hij verdwijnt reeds van het speelveld om pas later terug op te duiken in een even cruciale rol als al die andere kleurrijke figuren die Baru opvoert. Het jonge, brutale grut dat totaal respectloos enkel denkt aan 'ikke' terwijl de rest kan stikken. De ouderen die elk hun levenswijze hebben en gezapig genieten van hun ouwe dag. Baru verstrengelt de plotdraadjes zonder dat ze met elkaar verstrikt raken. En al eindigt het geheel excessief en houdt de auteur amper maat, je bent bevredigd met de enigszins 'goede' afloop. Dé kracht van Baru zit 'm weer in al de dingen die hij niet vertelt. De lezer moet tussen de lijnen door alles zelf invullen! Sterk.
Wie weet welke shit je allemaal over je heen krijgt, al dan niet verbaal. De mannen (of vrouwen) van jobs in town weten alvast hoe de aandacht te trekken. Voor een keer niet met een bloedmooie borstige babe, wel met de billen bloot. Je hoeft niet altijd de gatlikker uit te hangen!
Terwijl hij in de reguliere Bone-reeks flarden van dat verleden uitdiepte en verklaarde, smeedde hij met Charles Vess het plan om dat verhaal chronologisch en volledig te laten uittekenen door de artiest. Op zich bevestigt Rose vooral hetgeen je al gezien en gelezen hebt en voegt deze inkijk betrekkelijk weinig toe aan het Bone-universum. Maar dankzij Charles Vess' schilderachtige weergave in een zuivere fantasy-context wordt alles reëler en aannemelijker. Zo feeëriek en zo dromerig, daar kan zelfs Jeff Smith niet tegen op! Mooi.
het filosofisch traktaat dat je wegwijs maakt in de eerreddende wereld van de samoerai, een thematiek om van te smullen. Terwijl bijna iedereen het verhaaltechnisch plaatst in de historische context van het feodale Japan, verruimt dé Jim Jarmusch je geest en actualiseert de code naar het Amerikaanse heden. Met zwarte humor filosofisch wegdromend in een rappende sfeer. Bezwerend en fascinerend met een uitstekend gecaste Forest Whitaker. De kleurrijke figuur Raymond is Ghost Dogs beste vriend. De Franssprekende ijsventer die enkel in een andere taal brabbelt bevestigt voortdurend wat de ander zegt. Knap gevonden. 
Hoe omgaan met de nakende dood? Wat te doen in die laatste vierentwintig uur. Bij een ongeval heb je geen enkele mogelijkheid om afscheid te nemen, bij een slepende ziekte ontbreekt de waardigheid. Hier krijgen ze tenminste nog een kans om het goed te maken! Terwijl de ontvanger van een Ikigami als slachtoffer bestempeld kan worden, merk je dat hij of zij niet alleen lijdt onder deze duistere tijding. Je zou gruwel verwachten, Motoro Mase toont daarnaast ook schoonheid. Sterk.
Ik vrees echter dat de heimwee naar strips -en dus ook het continu lezen ervan- vlug zal toeslaan. Zelfs al voel ik me gekooid door de sleur van het recenseren, elke nieuw beeldverhaal leest toch behoorlijk bevrijdend.
Deze De jager vertoont trouwens enorm veel gelijkenissen met Point Blank, de film van John Boorman met de bewuste Lee Marvin in de hoofdrol. Het liefje dat hem verraden heeft maar die nog steeds gevoelens koestert voor de 'held', het hard boiled-karakter, de spiraal van geweld. Niet onlogisch. Het is gebaseerd op hetzelfde verhaal. De jager heeft echter één extra troef: Darwyn Cooke. Zijn gestileerd visualisme is een lust voor het oog. De ex-animator tekent al story boardend de plot bijeen, fragmentarisch resumerend tot de essentie. Aangevuld met een bescheiden steunkleur geeft dat een zinneprikkel om te koesteren, te herbekijken. Het bewijs dat criminaliteit elegant kan zijn.
Da's het verschil tussen een contemporaine film en een pic die in een historisch kader -al dan niet verzonnen- afspeelt. Indiana Jones reken je niet af op de verkeerde kleding, evenmin op de soundtrack die als een kat jankt, terwijl deze door Zemeckis geworpen steen aan het Miami Vice-syndroom lijdt.
Want bevat naast de drie eerder verschenen albums ook een schitterend schetskatern achterin. Vehlmann is nu groot als scenarist van Alleen en Robbedoes. Maar eerder bewees hij reeds waarom hij zo'n uitstekend scenarist is: in Green Manor. De gemaskeerde misdaadverhalen overleven met gemak de tand des tijds. Zoiets koop je trouwens alleen al voor de uiterlijke schoonheid! Vehlmann, waar haal je de ideeën vandaan? Bovenal mooi aan elkaar gekoppeld via een aannemelijk raamverhaal. De man in het gesticht is onze leidraad, het aanknopingspunt van de ene moorddadige gebeurtenis naar de andere. Allemaal verbloemd met de nodige ironie. Zet de pocher in zijn hemd. Laat die leidende hooghartige lieden maar een keer lijden. Hoe onbewust los je je eigen moordzaak op. Net als de moorden (al dan niet perfect) kleedt Vehlmann de karakters uit en zet ze in hun hemd. Eén van de door artiesten meest gerespecteerde tekenaars mocht deze debutant bijstaan. Bodart werkt even elegant om deze theatrale blijspelen meer glans te geven. Een groots optreden.
(eigenlijk eerder starten, aangezien de winkelbestellingen op voorhand moeten geschieden) is uitgever Dark Dragon Books. Natuurlijk ligt de Dark Dragon-stock volledig stil, 
wie heeft immers nog interesse om deze (dure) boxen aan te schaffen terwijl er zo zo zo veel op de markt verschijnt?
Je doet het niet want de actie en het avontuur komen in deze witte wereld optimaal tot leven. Sente gaat nogal vluchtig over de materie van het gegijzelde handelsdorp. Bizar dat de rechtschapen Thorgal de mensen aldaar aan hun lot over laat en niet interpelleert. Een 'schoonheidsfout' van de scenarist. Voor de rest: mooi en zelfs spannend fris.
Zelfs in Jommekes grote spelletjesboek wordt er gewag gemaakt van dit eeuwigdurende fenomeen. Nadat Prospeer klaagt over de in het watergevallen reis voor vier personen richting sneeuw, repliceert Flip met een droge: "Tja, je had je maar niet op glad ijs moeten begeven, Prospeer." Telde deze waarschuwing ook voor Casterman?
Deze Hollywood Jan is er het levende bewijs van. Nog steeds teruggrijpend naar de puberjaren en de zieleroerselen van een adolescent blootleggend, bezorgen Sanlaville en Vivès weer een verbijsterende trip. Minder romantisch dan anders, maar des te levendiger! Werkelijkheid en fantasie letterlijk naast elkaar -of in het geval van Jan samenvallend- om de grote boze wereld daarbuiten te kunnen trotseren. Jan worstelt met de mensen rondom hem. Met de leerlingen op school. En vooral met zichzelf. Gelukkig kan de jongen standhouden dankzij zijn fantasie. Kruip mee in de huid van deze eenling die vecht tegen de buitenwereld met de hulp van zijn innerlijke medestanders. Knap, schattig en mooi. Viva Vivès.
De obsessieve val met fatale gevolgen waarbij twee personen tot elkaar aangetrokken worden om hun 'eenzaamheid' te laten evolueren naar een eeuwigdurende 'gemeenzaamheid'. En dan mag het stripcircus alles net dat tikkeltje realiteit nog dichterbij brengen, het is vooral de manier waarop Ben Affleck valt voor Joey Lauren Adams die zo geloofwaardig is, met de vaststelling dat het niet meteen wederzijds is (Jason Lee die zijn ogen kostelijk de kost geeft). En toch groeit en bloeit er wat tussen die twee met een doordringende regenscène wanneer Alyssa Jones (Adams) in het verweer gaat.
