Ondanks dat mijn herinneringen vlug vervagen, weet ik nog goed dat bij het buitengaan van de Expohallen in Charleroi, na een bezoek aan de schitterende stripbeurs aldaar, en het rustig neerploffen in de wagen om huiswaarts te keren, het nieuws melding maakte van een voor mij aangrijpende boodschap. Het was 24 november 1991, de deuren waren net dicht, 20u 's avonds. De 45-jarige Freddie Mercury is overleden aan de gevolgen van Aids. In mijn naïeve onwetendheid had mijn favoriete groep het nodig geacht dit geheim te houden. Had ik meer de Story gelezen, dan sloeg dit ongetwijfeld niet zo in als een atoombom, al heb ik het geluk gehad dit vooralsnog niet mee te maken. Ondanks de feestvreugde van de opgehaalde buit, was dit een flinke domper erop. Tot zover de anekdote.
Hoewel het maandagse uitbolmoment doorgaans gereserveerd is voor Never mind the buzzcocks, viel mijn oog tijdens het vroegtijdig zappen op de andere BBC-zender met een evenzeer muzikaal intermezzo: het tweede deel van een Queen-documentaire.
Weliswaar onder het copyright van Queen zelf, dus je zou kunnen stellen dat enige objectiviteit zoek is (John Deacon kwam amper aan het woord). Toch was het een boeiende en uitstekende recapitulatie van een gedeeltelijk oeuvre, nu beginnend met een bergafwaartse spiraal vanaf Hot Space om weder uit het dal te klimmen met The Works. Hoogtes en laagtes correct in beeld gebracht, referenties naar het memorabele Live Aid-concert en Mercury's ziekte. En toen werd het ook hier even stil.
Welke draken (of artistieke pareltjes) Queen bij overleving nog gemaakt zou hebben, sommige van hun klassiekers kunnen alvast niet meer stuk. Al was Freddie Mercury the one who bit op 24 november 1991 the dust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten