Vanaf het moment dat je de nu volwassen Anakin Skywalker op het scherm ziet verschijnen, is het om zeep. Van een acteur gesproken met een babyface die absoluut niet de draagkracht heeft om dat personage gestalte te geven. Hoe kwam Lucas tot deze keuze? Dat geldt zowat voor alle houten poppen die hierin ronddraven. Samuel -Mace Windu- Jackson, Ewan -Obi-Wan Kenobi- McGregor brengen minder leven in de brouwerij dan R2D2 en C3PO. Voor Christopher Lee is het dan ook een makkie om met zijn strakke gezicht de verraderlijke Count Dooku emotieloos te spelen. Hij is wel geknipt voor de job. De nieuwere films lijken volgens een strak schema geschreven te zijn: zoveel minuten actie, zoveel minuten opbouw naar de psychologische over/ondergang van Anakin, het spektakelgehalte hoog houden (de pod race in deel 1 tegenover de aanslagachtervolging in deel 2). De liefde en emoties die hoog oplaaien sterven weg door de houterige acteerprestaties overspoeld met stroperige John Williams-muziek. Niets goed? Natuurlijk wel: het houdt de mythe in leven en je ziet een enorm leger Stormtroopers opdraven, vechtend aan de goede zijde. Imposant.Star Wars: Episode II - Attack of the Clones. George Lucas. 2002.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten