Wie niet meteen overtuigd is, zal onze bespreking wél helpen: "Revolutionaire idealen niet zo maar op een hoop gegooid. Warnauts en Raives laten jou het proces van mei '68 herbeleven vanuit een intens perspectief. Een jongeman wordt hard op de rooster gelegd voor een mogelijke gruweldaad. Het is de raamstructuur die de rest verklaart. Aan de hand van de verschillende verhoudingen op de verschillende echelons verduidelijkt het beeld, al weet je net als de protagonisten nooit wat er in de achterkamertjes bedisseld wordt. Voor het positivisme gaan Warnauts en Raives niet, met beide voeten op de grond haalt ook de romantiek, net als de anarchistische principes, zijn/haar slag niet thuis. Veel gebazel, dat wel, de perceptie van de auteurs loont de moeite. De arbeidersklasse heeft bewezen dat ze gewoon deel uitmaakt van onze consumptiemaatschappij. Een paar loonsverhogingen en de klus was geklaard. En de studenten, die zijn vooral bang van het moment waarop ze hun studie afgerond hebben en opgeslorpt worden door het systeem. Ze proberen zo lang mogelijk het moment uit te stellen waarop ze een deal moeten maken met hun geweten! Protesten zoals in '68, zouden ze nu nog in deze Westerse comfortzone bestaan? Hoe kan je zo veel mensen nog op de been brengen? Ongetwijfeld door een Pokemon Go-actie of een facebookoproep van een of andere bekendheid. Parijs, mei 1968 is dan wel geen subliem boek, het biedt alvast stof tot nadenken. Tenminste, tot we weer opgeslokt worden door de luxe van de hedendaagse maatschappij."
26-09-2018
7/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten