Wat een fantasy-fantasie!

Al maken Criva en Verhast een rare kronkel in hun afwerkend slot, met Jorikus Magnus bewijzen ze aan de artistieke top te staan van het Vlaamse striplandschap. Onbegrijpelijk dat ze internationaal nog niet zijn doorgebroken en geen onderdak vonden bij Delcourt of Soleil. Komt het door de keuze van de zeer karikaturale grafiek in een realistisch decor (de bosscène in het groene woud en de vertederende hertjes)? Niet verwonderlijk dat Muppets Waldorf en Stadler met hun interventie zelfs niet eens opvallen tussen de andere karakterkoppen. Dat in schril contrast met de wellustige dames in het badhuis. Aan schoonheid in Jorikus Magnus geen gebrek. Interessant is de ontwikkeling van de wraakactie. De manipulatie van de twee Noorderlingen die de aanval op hun keizer inzetten. Knap hoe ze hun kansen vergroten door op twee paarden te gokken. Helaas bevredigt het verrassende slot niet. Veel te veel vragen blijven onbeantwoord omtrent motieven en reacties. Criva en Verhast hebben ten opzichte van het eerste deel zich wat getemperd en kiezen voor een klassiekere paginaopbouw. Het komt de strip enorm ten goede. De vergelding, bijzonder knap.
- Jorikus Magnus 2 HC ***½
- Thorgal 25 HC ***
- Thorgal 25 SC ***

Vervloekte Bangebroek

Strip2000 is grote fan van Gerard Leever want al diens werk wordt afzonderlijk toch verzameld uitgebracht met alles wat je ook maar kan inbeelden. De eerste pagina's, de herwerkte pagina's, de gerecycleerde pagina's, de definitieve gags. Het levenspad dat de Bangebroekers bewandelen is lang en amusant. De oude facsimilé-reproducties van de originelen zijn het plezantst en leggen een stukje van Leevers tekentafel bloot. Gek toch hoe zo'n reeks kan evolueren. Met op pagina 30 een knappe tekening van Alec Severin.
- 100 Bullets 12 ***
- vloek van Bangebroek, De 1 ***
- vloek van Bangebroek, De 2 ***

Dickhead Matena

Zo hoort een overzichtsboek te zijn, niet enkel korte flitsen en weinigzeggende fragmenten uit een artiest zijn rijke loopbaan samen plakken, wel een zo breed mogelijk gamma van pagina's tonen. Bij Dick Matena is dat geen probleem want hij heeft duizenden pagina's geproduceerd. Zelfs al ben je niet zijn grootste fan, bewondering voor zijn inzet en realisaties kan je moeilijk onder stoelen of banken steken. Dit is een indrukwekkende, uitgetrokken waaier van stripplaten waarmee duidelijk wordt met welk een veelzijdigheid en gemak Matena verschillende stijlen aankan. 100 pagina's Dick is zo'n boek waarbij je na lezing meteen wil grasduinen in Matena's productieverleden (uitgezonderd de oersaaie 'graphic novels' met de geforceerde uitbeelding van beroemde literaire werken) en het verder wil ontdekken. Erg prikkelend.
- 100 pagina's Dick ***½
- Sombrero Zwarte Reeks 90 Remengograd **½
- Victor & Vishnu 4 *½

Ongefilterde Plunk

Blijft na herlezing ijzersterk. De surreële absurditeiten van Cromheecke en Letzer, het behoort tot een wereld waar het moeilijk toetreden is. Voorheen was het Taco Zip die je kennis liet maken met een radicale humor die zijn weerga niet kende. Plunk valt terug op deze C & L-basis. Echter toegankelijker. Dat is voornamelijk te danken aan de woordloze gebeurtenissen waarbij slechts de tekeningen een heldere gag representeren. Het team weet accuraat met klare beeldtaal onwaarschijnlijke passages uit Plunks leven tot leven te wekken. Niets zo moeilijk dan een lezer op elke pagina te leiden naar een humoristisch culminatiepunt. Hoe onaards ook, Plunks capriolen toveren makkelijk een lach tevoorschijn, zorgen voor een bewonderende aha-erlebnis waarbij je inschikkend knikt met de fantastische vondsten die de auteurs creëerden. Laat Plunk ook vlug deel uitmaken van jouw wereld.
- Plunk 1 (heruitgave) ***
- Western Valley 1 SC **
- Western Valley 2 SC *½
Het beeldverhaal (de strip in de volksmond) heeft verschillende aspecten. Je hebt het verhaal, hier ondergebracht in verschillende 'hoofdstukjes', een kunstenaar die zijn zoekende identiteit wereldkundig maakt. Met veel spielereien de doordrongen gelezen literatuur verwerken tot een stuk levensbeschouwing. Met de klemtoon op het dandyisme. Onderhoudend. Daarnaast is er ook het aspect van het beeld. Hoe kan je die ideeën vormelijk weergeven? Robert van Raffe is creatief en gooit alle registers open. Andere kunstenaars uit het verleden blijken een inspiratiebron zijn filterloze veld in te kleuren. Helaas vergeet van Raffe het belangrijkste aspect: de grafiek binnen dat beeld van het verhaal. Zijn a-anatomische 'stijl' is slechts een vehikel om de 'boodschap' naar de lezer over te brengen, deze voelt te krakkemikkig en gekunsteld aan. Bovendien palavert de auteur nogal overdreven veel met de bijeengegaarde kennis, zodat het zelfs met de nodige zelfspot je de 'goesting' ontneemt een trek te nemen van deze Zonder filter: arty farty navelstaarderij.
- Zonder filter **½

Venusverlangens in Ken Games

Paul Newman wordt duidelijk op handen gedragen door de auteurs. Nu is het de beurt aan Cool hand Luke. Eigenlijk mag The Sting niet ontbreken. In het genre meesteroplichters past dit in het rijtje! "De twijfel doodt alles wat je probeert te beschermen door te liegen!" Wil dat zeggen dat liegen kan, maar je eenvoudigweg niet mag twijfelen? Heerlijk, deze climax die bevestigt. Er worden wederom heel wat slagen uitgedeeld, niet alleen bokstechnisch. De vriendschap valt helaas uit elkaar eens de waarheid aan het licht komt. En dan nog blijkt hetgeen ten opzichte van elkaar verkondigd wordt nog steeds niet alle leugens af te borstelen. Dit Ken Games-drieluik is opzwepend, complex, intelligent en van een uitzonderlijk niveau.
- Ken Games 3 SC ****
- Kroniek der Guldensporenslag 3 HC **½
- Kroniek der Guldensporenslag 3 SC **½
Porno heeft humor nodig en Casotto weet perfect hoe die twee samen te brengen. Door dev keuze van de kortverhalen met de erecte pointe krijg je voortdurend creatieve variaties. Een man voelt zich de koning te rijk dankzij zijn vruchtbare driehoeksverhouding. Wat heeft hij zijn zaakjes goed geregeld. Of die voetfetisjist die even bij de dokter op bezoek moet. En dan de opgedrongen uitnodiging om naar vervelende vakantiefilmpjes te gaan kijken. Ondanks de levensvreugde is het niet altijd eind goed, al goed. Daar zorgt de twist ter afronding wel voor. Casotto weet je bovendien ook visueel te beroeren en op te hitsen. En daar is geen zweepje voor nodig. Uitstekend in zijn genre.
- Lambada 16 Verlangens van Venus ****

Ken je Ken Games?

Robledo en Toledano nemen in Blad geen blad voor de mond, halen de vuile was boven en doen alles bijna 'netjes' uit de doeken. De intrigerende schwung met dat opzwepende ritme is er een beetje uit, maar alles wel (na)beschouwd moet je ook nu weer toegeven dat de resterende cliffhanger niet zozeer je nieuwsgierigheid prikkelt maar net schreeuwt om bevredigd te worden. De inhoudelijke ontwikkelingen maken de verwikkelingen nog ingewikkelder. Met of zonder zakdoek, daar treur je niet om. Ken Games is ijzersterk verteld en uitzonderlijk getekend. Robledo en Toledano, auteurs met een visie. Na The Hustler zit er hierin een referentie naar Paul Newmans The colour of Money. De fans verblijden de fan.
- Ken Games 2 SC ****
- Kroniek der Guldensporenslag 2 HC **½
- Kroniek der Guldensporenslag 2 SC **½
- Sombrero Zwarte Reeks 48 Lydia 4 **½

Herkansing voor Ken Games

De te geven raad: lees zonder voorkennis. Olala. Daterend uit 2009, origineel verschenen bij Dargaud. De idioten lieten dit zo maar links liggen terwijl ze andere zaken in het Nederlands wél een kans gaven. Een kwalitatieve flater van formaat die Saga met stijl rechtzet. Zeer mooie harde kaft editie. En dan het verhaal! Laat het op je afkomen want in de beginfase is het moeilijk er een touw aan vast te knopen. Wie is die mathematische bokser in wiens vel je stelselmatig kruipt? Pas na tien pagina's openbaart zich een stuk van zijn solitaire wereld. Zijn bescheiden netwerk breidt zich uit via zijn enige vriend die net een nieuw liefje heeft opgescharreld. Een poppetje. Niet veel later gooit Robledo extra maskers af en komt de ware identiteit naar boven. Subliem het invoegen van het filmische fragment, verwijzend naar Paul Newman in The Hustler. Hier worden heel wat mensen voor de gek gehouden, de lezer incluis. Ondertussen heb je al een intieme band opgebouwd met de hoofdrolspelers en wil je dat hen niks overkomt. Hoe vaak zit je aan een boek gekluisterd, snakkend naar de eindpagina om de grote finale te kennen? Hoe vaak komt het voor dat je écht meteen het vervolg wil lezen? Hallelujah voor Saga om ons op deze wenken te bedienen. De prachtige tekeningen van Toledano zijn de kers op de taart.
- Ken Games 1 SC ****½
- Kroniek der Guldensporenslag 1 HC ***
- Kroniek der Guldensporenslag 1 SC ***
- Luc Orient 2 ***

Gene Berrevoets of Gen Barrevoets

Auteur Nakazawa is informatief gewiekst om het relaas van Matsukichi Hirayama in dit zevende deel te incorporeren. Hiermee wordt de hele geschiedenis die we reeds beleefden van de atoombom herverteld vanuit een ander perspectief. Wanneer Gen eruit voorleest, is het duidelijk dat de luisteraars zich herkennen in de afspiegeling van de gruwel. Nog verbazingwekkender is hetgeen volgt: hoe de 'subversievelingen' op het matje worden geroepen om zich voor hun opruiend gedrag te verantwoorden. Beschamend genoeg mag niks uitlekken van de kwalijke gevolgen van de atoombom. Een doofpotoperatie. Een nieuw drama in Gens leven komt om de hoek kijken. Nakazawa is de pleitbezorger van de vrede: "Ik smeek de gehele mensheid: verhef uw stem en sluit deze hellepoort! We moeten de handen ineenslaan en ervoor zorg dragen dat deze hel nooit meer op aarde zal verschijnen." Deel de hoop van de auteur met iedereen.
- avonturen van Borko, De 4 *
- Elfen 2 SC ****
- Gen Barrevoets in Hiroshima 7 ***½
- Luc Orient 1 ***

Wie wil willer tex niet?

Wow, wat een waar pulptraktaat. Rechtdoorzee actie-avontuur stevig verpakt in een superdikke bundel. Een groots verhaal met Tex Willer die even in de voetsporen van Mike Blueberry mag stappen en zich als crimineel voortbeweegt om te infiltreren bij de slechteriken. De kracht van deze De laatste rebel zit hem in de paginaopbouw, meestal beperkt tot zes kadertjes, vaak minder, met relatief weinig storende tekstblokken. Colin Wilson houdt zich niet in en tekent naar hartenlust. Soms vol 'goesting' een massascène weergevend (pagina 111, kader 1). Soms uitpakkend met straffe zwart wit schaduwen (80-1 en 81-5). Wat Wilson niet mocht doen bij De jonge jaren van Blueberry krijgt hij nu volledig vrij spel voor: vrijelijk de tijd nemen om visueel te vertellen. Nizzi gebruikt de tijd om de spanning op te bouwen, al haspelt hij de climax nogal vlug vlug af. Wie wil er een Willer? Begin alvast met deze De laatste rebel. Jammer dat de voorkafttekening weinig aantrekkingskracht bezit.
- avonturen van Gwendolina het elfenmeisje, De 1 ½
- Game of Thrones, a 7 **½
- Game of Thrones, a 8 **½
- Tex Willer 1 ****

Mooi zijn die mooie navels

Delaf en Dubuc staan natuurlijk onder een enorme druk om telkens weer hetzelfde hoge niveau te halen. Zullen ook zij - net als Julien Neel van Lou - bezwijken en zo afwijken van hun kwalitatief succesrecept om iets surreëlers en zelfs meer persoonlijks te berde te brengen? Het ziet er zo naar uit, want met de introductie van het duivelse personage Albin in het vorige album begaven ze zich op een minder voor de hand liggend terrein. Dat versterkt nog doordat zijn onaardse karakter extra in de verf wordt gezet. Zelfs in het nette, witte pak (te Dash-wit) ben je op je hoede. Delaf en Dubuc doen ook geen moeite om niet alle schuld in zijn kraaknette schoenen te steken. Het verrassende venijn zit in de staart. Een bloedhete zomer breekt nog meer met de traditie en ziet Karin verder naar de achtergrond verdwijnen. De sfeer wordt grimmiger terwijl de vroegere bijrolletjes nu de kans krijgen om zich verder te ontplooien annex profileren. Hilarisch of gewoon komisch is het al een tijdje niet meer. Het thrilleraspect sleurt je daarentegen wel mee in het aanstormende, meeslepende drama. Mooie navels, een adolescentenwereld in beweging.
- Cowboy Henk De vaderlandsche geschiedenis **
- Lady Spitfire 1 SC **½
- Mooie navels 6 ****
- verloren verhalen van Lemuria, De 1 ***

Wat gaan die heftige hersens te keer

Heftige hersens! bevindt zich in het vaarwater van Logicomix, zij het dit keer geen wiskundige benadering als wel zich begevend op een ander wetenschappelijk vlak: het functioneren van ons brein. Op het eerste zicht worden jouw hersenen onaangenaam geprikkeld door het gebrek aan artisticiteit hierin. Visueel ziet het er immers niet uit, een beschamende opwelling volgens amateuristische principes. Haaks staande anatomie, ongekende perspectieven én psychedelische kleuren. Probeer je daar maar eens doorheen te worstelen. Visueel heeft Logicomix een streepje voor. Maar inhoudelijk is deze populair entertainende vorm wel aanstekelijk interessant. De klemtoon ligt weliswaar sterk op het puberale welzijn en dus hebben deze jongeren een gemakzuchtig excuus om hun gedrag te verantwoorden: hun hersenen functioneren nu eenmaal zo. Netjes onderverdeeld in verschillende segmenten zijn de ditjes en datjes onderhoudend weergegeven. De grafisch beperkte visualisering ondersteunt door de opbouw optimaal de feiten. Heftige hersens!, een stripboek dat je zeker een keer gelezen moet hebben.
- Heftige Hersens ****
- Johannes Paulus II 1 **½
- Johannes Paulus II 2 **½
- Lady Spitfire 1 HC **½

Robbedoes' vacantie of vakantie?

Een opvulverhaaltje van drie keer niks dat hiermee bibliofiel opgewaardeerd wordt. Waarom een boek restaureren (de kleuren) als je de opkuis niet compleet doorvoert. De uitgever had evengoed het verhaaltje opnieuw kunnen laten vertalen en letteren om het helemaal een up to date-uiterlijk te bezorgen. Grotendeels leest het immers oubollig. Het verdubbelende dossier wordt gedragen door de prachtige facsimile-druk van Franquins originelen. Serge Honorez en José-Louis Bocquet persen er alles uit om van voortdurend te vertellen over het ontstaan van het verhaal, helaas weinig relevants of meestal zaken die je reeds in de vorige delen was te weten gekomen. Bij gebrek aan een echte Franquin-getuigenis lullen de samenstellers het boek vol. Wie de tekening van Al (Severin) op pagina 64 uit Spirou sous le manteau kan plaatsen, er wordt geen duiding bij gegeven. Voor wie geregeld in Het B-Gevaar komt, herkent ongetwijfeld de foto op pagina 33, de ingang van de Centrumgalerij iets verderop in de Greepstraat. Een historische plek waar tal van bekende artiesten ploeterden aan nieuwe episodes van Spirou/Robbedoes. Stripgeschiedenis.
- kouwe koffie magazine 4 *½
- Peking oorlog in de diplomatenwijk ***
- Robbedoes en Kwabbernoot Retro 8 Een rustige vakantie ***½

Opstaan uit de dode: Death the high cost of living

Met een op-en-neergaand niveau, grotendeels te wijten aan de ongelukkige opdeling van de bundels. Nu is het moeilijk een definitief oordeel te vellen over de Gajes in de bajes-verhaallijn omdat je op het einde moet wachten in het volgende deel. Tegen dan ben je wat voorafging reeds vergeten. Niet zeuren, want hetgeen zich voor het gerommel in de bak voordoet maakt de reeks net superspannend. Ten eerste de ledenvergadering die het verdere lot van de Minutemen wil bepalen, voor zover deze zich iets laat opleggen. Het afleidende ongevalletje is slechts een instrument voor Azzarello en Risso om andere morele kwesties aan te snijden. Wat te doen in geval van een 'gevonden' winnend lot? Loon naar werken keert eindelijk nog eens terug naar het befaamde koffertje. Hoewel de uitgepikte pion niet zo maar de rol wil spelen die hem wordt opgelegd. Hopelijk kan Gajes in de bajes die verwachtingen ook inlossen. Toch sterk. Risso is een beeldcomponist.
- 100 Bullets 11 ****
- Karma Salsa 3 ***
- Laatste tempelier, de 5 ***½
Alles van Neil Gaimans Death in één dikke bundel ondergebracht, het is wat veel van het goede. Vandaar de gouden raad: lees met mate. Duik niet meteen in De tijd van je leven wanneer je je nog maar pas hebt afgedroogd na De prijs van het bestaan. Death is zo'n parabel waarbij je de gegeven emoties en gedachten langzaam moet laten bezinken. Wat Gaiman schrijft is toch behoorlijk en bekoorlijk uniek. Met de vermenselijkte verpersoonlijking van de Dood een lofrede aan het leven brengen! In de vorm van een vertederend, intelligent en prikkelend Gothic meisje. Wie zou voor haar charmes niet vallen? Gaiman lepelt de pap niet in de mond en bespeelt de allegorische symboliek. De veerman die tijdig betaald moet worden. Zonder oordeel te vellen leidt Death jou hand in hand naar te koesteren plekjes. Naar bizarre droomsequenties in onze werkelijkheid. Poëtisch en lyrisch tegelijk, waar menig jongeling mee kan dwepen. In De tijd van je leven ligt de klemtoon niet meer op het leven zelf, wel de liefde absorbeert alle energie. Het puberale adolescente maakt plaats voor het volwassenen aspect. Het leven zonder te leven. Het opbranden van energie zonder te beseffen waarom. Gaiman legt de vinger op de wonde, toont dat de protagonisten (we) er de waarde niet meer van inzien. Hoe entertainend ook, het vrijblijvende is makkelijk weggespoeld. Eigenaardig (en niet verwonderlijk) zijn de evoluties in tekenstijl. In de opener zijn Bachalo en Buckingham ruw in inkting, een beetje grungy. Terwijl in De tijd van je leven alles open is. Als volwassene heb je een iets klaardere kijk op het leven. Samen kunnen werken met Jeff Jones is een Goddelijke interferentie, Gaiman schrijft voor Jones een te illustreren gedicht. In Het Rad draait de dood aan het rad des levens. Met een beetje geluk ontspring jij dit keer de dans. Death en Venetië, Shakespeariaanse tragiek met een bondgenoot voor Death. Net voor de prachtige gallerij tekeningen rond Gaimans personage is er de sublieme instructiestrip Death praat over het leven. McKean op zijn best uitleggend dat we zorgzaam moeten zijn bij het beleven van seks. Met de ondertitel "Je krijgt wat iedereen krijgt. Je krijgt een mensenleven." In dat mensenleven moet iedereen minstens één keer Death gelezen hebben.
- Death Deluxe editie ****½

D'r gebeurt vanalles in het studentenhuis (van Fred de Heij)

Fred de Heij weet van wanten. Ideaal mixt hij de ingrediënten om te komen tot de geslaagde pornostrip. Niet alleen speelt bij hem het rampetampen een centrale rol, meestal voldoende gekalibreerd om geen overdaad op te dringen, eveneens niet te kort om als een vluggertje bestempeld te worden. Ook kruidt hij perfect af met de o zo onmisbare humor. De spijs die vaak ontbreekt in het genre. De kwinkslagen vliegen je om de oren, de erecte pointes ronden de (zaad)uitspattingen spetterend af. Fijnzinnig, respectvol en intelligent. Niet verwonderlijk dat de Heij er culturele referenties dildogewijs in stopt. De openingsscène uit The Exorcist (pagina 62) bezweert het onzedige gedrag van dochterlief. En Frans mag aan het touw bengelen tijdens het rollenspel waar Suzanne op kickt. Zal Frans' Once upon a time in the West (74) even fataal eindigen? Jammer dat de Heij bewust kiest voor het bespelen van een nichemarkt via deze X-rated versie. Verdoken, subtiel(er) zonder het expliciete zou de auteur heel wat meer puriteinen kunnen aanspreken en wie weet zelfs inspireren. Het deert hem niet. Het is zijn studentenhuis.
- Fred de Heij-collectie 12 Het studentenhuis ****
- Jump 18 ***
- papieren tijger, De **½

Boris en Kito

Wie uit nostalgisch oogpunt een vervanger zoekt voor de indertijd onnavolgbare Pol, Pel en Pingo, die vindt een geschikt alternatief met deze Kito & Boris. Magertjes zijn de zestien bladzijden, maar dat geeft beginnende lezers net voldoende ademruimte om zich niet te vergapen aan een compleet dubbeldik verhaal. Bovendien zeer schappelijk van prijs. Aimée de Jongh speelt met natuurlijke luchtigheid, het fijne leven van een konijn en de bevriende beer acterend in een open theater. Het bewijs dat gewoon ravotten nog kan zonder mechanische hulpmiddelen. Vrij en blij met tal van ongecomplexeerde vrienden (de vogeltjes) in je omgeving. De Jongh neemt het soms anatomisch niet zo nauw in deze lossere kribbels, het kleurgebruik zorgt voor de nodige sfeer, uitstekend in Herfst. In Dit ben jij kan ieder kind zich wel herkennen.
- Babyblues **
- Kito & Boris 2 ***½
- Pandala 3 ***
- Suske en Wiske pocket 38 **

Na de Brabantse en Waalse, nu de groene pijl

Met een Year One-predikaat achter de reeks wordt verwezen naar de herschreven geschiedenissen van (super)helden mid jaren tachtig (twintigste eeuw). Wat zette deze misdaadbestrijders aan om misdaden te gaan bestrijden? Andy Diggle en Jock laten je niet in het ongewisse. Zelfs al heb je geen enkele kennis van het personage, de ontstaansgeschiedenis van Green Arrow wordt kraakhelder ingevuld. Sterker zelfs, van hem wil je gerust verdere avonturen beleven. En da's vooral te danken aan de menselijke insteek en het realistische kader. Zelfs al is het een gevecht van één man tegen een heel kartel, de verstekeling Robinson Crusoë die met zijn Vrijdag de weken vult en eindelijk zijn bestemming vindt op deze aardbol. Net omdat Oliver Queen dichter bij Batman staat en het niet moet hebben van oerkrachten ontstaan uit mislukte experimenten, draagt hij jouw sympathie weg. Oliver Queen wordt Rambo en zorgt voor een zzer aangename rumble in the jungle. Jock zet met efficiënte kracht een interessant personage neer. Green Arrow Year one, een rechttoe rechtaan thriller, een uitstekend eerste jaar.
- Champions, The 24 **
- Green arrow Year One ****
- Peter van Straaten-collectie 15 Niet doen opa ***
- Sigmund weet wel raad met therapie 9 ***

De liefde gaat door de maag: Love

Frank Pé, Koning van het zoölogische leven is nu finaal onttroond. Bertolucci mag zich vanaf nu Keizer van de dierenstrip noemen. Wat een immense kracht, vitaliteit, vertedering, woede en lust kan hij in de lijdensweg van een dier stoppen. Alsof je mee op pad afziet van de ontberingen, de schrapende honger, terwijl anderen in de verte het er eens goed van nemen. Bertolucci doet wat noodzakelijk is in een woordloze strip: extra tijd en ruimte inlassen om onbegrijpelijk ellipsen in het verhaal te vermijden. Steeds klaar en duidelijk de situatie uit de doeken doen, wat Hottin in Pandala niet lukt. Dat zorgt voor een grotere dynamiek, alsook de band met het 'personage' die versterkt wordt. In De Leeuw is The Lion King niet altijd even romantisch.
- Love 3 ****½
- Pablo 3 **½
- Typhaon ***
- Urbanus Omnibus 3 ***

Engelengeschrift: drakenridderorde

Ongetwijfeld één van Anges beste Drakenorderiddersverhalen door de verrassende afloop. De onrealistische regelgeving van de orde legt strenge wetten op. Niet altijd even makkelijk om die consequent op te volgen. Staatsbelang boven het persoonlijke gewin? Wanneer de inzet hoog is, moet je pijnlijke keuzes maken. Salmyre is een heroïsch album vol menselijke zwakheden. Knap hoe je de rebellerende neef ziet evolueren, alsof hij zich alsnog spiegelt aan zijn oom. Tekenaar Vax schaart zich naast de andere artiesten uit de reeks. Traditioneel en braaf zonder uit te schieten. Een opflakkering! Zijn de Pegia's de Borgia's van Salmyre?
- Dolfje Weerwolfje stripboek ***
- Junior Suske en Wiske Vakantieboek Zomer 2014 **
- Kinderspel 3 ***
- Orde van de drakenridders, De 13 ***½

Bleekjes is Mortimer

Dit was indertijd de open sollicitatie van Convard en Juillard om zich met Blake en Mortimer te mogen bezighouden in de toekomst. Is dit verhaal een allegorie voor de ambities van de auteurs die na jaren samengewerkt te hebben nu het verleden oprakelen in de hoop een nieuwe toekomst te bezegelen. In de vorm van brieven beleven we een gezamenlijk (gedroomd?) avontuur. Zelfs al verandert de verteller voortdurend (dan eens Blake, dan Mortimer of Peter Gore), je mist variatie. Convard benadert de wollige taal met eenvoudige breedsprakerigheid. Onnozel is het om in de brieven met een asterisk te verwijzen naar de stripavonturen. De insteek van het concept is toch duidelijk genoeg, teren op de erfenis van Jacobs' beginselklassiekers. Gewaagder ware het geweest indien de spirituele reis eindigde met de overzet via de veerman. Het gedroomde avontuur, vermakelijk.
- Arcadia Archief Luxe 27: Sarah Spits 20 ***
- Blake en Mortimer Het gedroomde avontuur ***
- Legende van de scharlaken wolken Dossier-editie ***½
- Sarah Spits 20 ***

Veel hooi op de konvooi-vork

Een waar Konvooi-traktaat. Een groot deel van deze inlasverhalen kan je ook zonder echte voorkennis lezen. De korte hapjes stillen dan niet je honger, ze wakkeren die verder aan en prikkelen de nieuwsgierigheid om te herontdekken wat er in de originele reeks op volgde of voorafging. Een korte handleiding maakt je introducerend wegwijs. Sympathiek van Buchet en Morvan om hun strijdmakker van Nomad Savoia ook bij dit project te betrekken. Zijn bijdrage is klassieker, thematisch het dichtst aanleunend bij de bron. De opener van Chan nestelt zich dicht bij de manga. Het cyberpunkgegeven past daar perfect bij. Lefebvre geeft Houyo nog een vreemd uiterlijk, alsof Trondheim er zich even mee moeide. Sterk is het schilderachtige De prijs van het comfort. Verrassend de rauwe vorm met duivels karakter. Bengal sluit af met een prikkelend dubbelspel. Vooral doordat Morvan en Buchet de touwtjes strak in handen houden door zelf de verhalen te schrijven, blijft de eenheid behouden. Mag met trots naast het origineel staan.
- Arawn 5 **½
- Kronieken van Konvooi, De 2 HC ****
- Kronieken van Konvooi, De 2 SC ****
- Vrouwen in 't wit 36 **½

Iedereen komt als je Matteo roept

Jean-Pierre Gibrat zit in een comfortzone en komt daar gemakkelijkheidshalve niet meer uit. Je vraagt je zelfs af hoe het kan dat hij twee jaar zwoegt aan de realisatie van een album? Ongetwijfeld wil hij inhoudelijk niets aan het toeval overlaten, zorgen dat alle plooien gladgestreken zijn. Die gemakzucht valt meteen op wanneer je naar de kaft kijkt. Potloodlijnen markeren een zekere dynamiek die je bij de afwerking filtert en zelfs neutraliseert. Gibrats voorbereidingswerk is zeer ruw (let op Mattéo's plooien in het hemd aan de rechterarm) waardoor de afwerking er zelf slordig en onaf uitziet. Zelfs het uithangbord straalt de Gibrat van weleer niet meer uit. Natuurlijk is het genieten van die schilderachtige portretjes, gekaderd in een licht revolutionair decor, al struikel je over een paar schoonheidsfouten. Hoe komt het immers dat een gedesillusioneerd communist de idealen een goeie twintig jaar na datum toch weer nastreeft? Of wanneer de eeuwig schone Amélie haar zoon introduceert, sommige mensen verouderen blijkbaar nooit.
- Amoras 3 ***
- Dance Academy 8 **½
- G Raf Zerk 30 **½
- Mattéo 3 ***½

Absolute gerechtigheid voor de Justice League

Soms is trop te veel. Alex Ross en Jim Krueger kennen geen maat in de uitholling van het superheldendom. Volgens Amerikaans stramien gemaakt en volgepropt met heroïsche figuren die voor een keer ten onder gaan door het alom woekerende kwaad. Natuurlijk komt het moment van de wederopstanding en weet de ultieme held – samen met zijn medestanders – hoe dit euvel recht te trekken. Overdaad schaadt en dat merk je aan de gesatureerde pagina's. Voor wie Alex Ross' nooit eerder aan het werk heeft gezien, hij was zowat de eerste die met fotorealistische strips de super hero een nieuw gezicht gaf (Marvels). Door steeds dezelfde techniek te hanteren, mis je natuurlijk wat afwisseling. Die vind je weliswaar in de decors, afhankelijk van plaats en ruimte, of zelfs de gemoedstoestand van de centrale figuur. Van alles wat is de boodschap, het hele universum van DC (comics) met Superman, Batman, Green Lantern en Wonder Woman voorop (de Justice League) om de onrechtvaardigheid de wereld uit te helpen. Justice, verdienstelijk, niet memorabel. Het dossier achterin maakt de strip extra loodzwaar. Ook daarin kent de uitgever geen maat.
- Boerke 8 ***
- Golden City 10 ***
- Justice - Absolute Edition ***

Sofia ver-loren

Het extra boek dat voorheen enkel verkrijgbaar was bij de aankoop van de opbergbox van het drieluik Sophia bevat een kortverhaal dat al het andere rondom de hoofdfiguur wegblaast. Met een androgene David Bowie in een uitdagende rol. Kort en krachtig is De Vincentiis zinneprikkelend, heerlijk balancerend tussen fantasie, wens en werkelijkheid. De rest van het boek is povertjes – weliswaar zeer mooi – gevuld met schetstekeningen. Het zijn illustraties waarbij het zachte potlood voor de nodige sensualiteit zorgt, iets wat na ininkting helaas wegvalt. De intro van eroGod Manara beklemtoont De Vincentiis' talent zonder hypocriete vleierij.
- Dommel 7 ***
- Dommel 30 ***
- Rataplan 2 **½
- Sophia Dossier-editie ***½

Geen ouwe bes, wel een blauwe bes

Een prachtig staaltje vertelkunst. Hoeveel gebeurt er niet in de schamele zesenveertig pagina's. Blueberry haalt zich weer ongewild heel wat problemen op de hals, dit keer zelfs op bevel van hogerhand. Strepen kwijt, de hort op, een geheime missie met op zijn pad niets anders dan vijanden. Dit is puur realisme van vlees en bloed. Met Giraud die toont wat rauw en ruw (cowboy)realisme is. Zoals ze in het Engels mooi zeggen: 'value for money'.
- Blueberry 13 ****
- Dommel 37 ***
- Rode Ridder 242 **½

Allen volgen we Barry Allen

In het superheldenwedstrijdje wint Flash het van Green Lantern. Flash is flitsender, humaner, dichter bij de lezer staand en (extra voordeel) dikker ook waardoor er meer verteld wordt. Meer dan bij Green Lantern is dit een goeie introductie tot Barry Allens leefwereld, hoe hij in deze situatie is terechtgekomen en welke obstakels hij moet overbruggen. Qua techniciteit overstijgt Voorwaarts het gebruikelijke leesniveau (wormholes, ruimte-tijd continuüm), in een wereld van Fringe en Star Trek ben je dit al meer gewoon. Knap zijn de openbarende passages wanneer Allen, alias Flash, diens capaciteiten weet uit te breiden en er beter mee leert omgaan. De zintuiglijke openbaring. Zo groei je mee met het personage. Frustrerend is wel het gebrek aan afronding bij zo'n doorlopende reeks. Het grote plaatje loopt immers nog door. Al moet gezegd dat ondertussen jouw superheldenhonger met heel wat elektrostatische deeltjes is gestild.
- Flash 1 Voorwaarts ***½
- Garfield dubbelalbum 05 ***
- Urbanus 80 **

Roxanne, you don't have the put on the green light

Niet de vijand van je vijand wordt hierin je vriend. Het is de vijand zelf die zich aan Hal Jordan opdringt om samen gemaakte fouten recht te zetten. Knap uitgangspunt . Green Lantern Sinestro is een onderhoudend interstellair superheldenverhaal waarbij verschillende hoofdrolspelers hun vergissingen uit het verleden willen wissen. Hoewel voorkennis niet echt vereist is (de aanzet wordt klaar en duidelijk uit de doeken gedaan), toch blijft er die nieuwsgierige twijfel zweven naar hetgeen hier allemaal aan voorafging. Wat heeft de roekeloze Jordan mispeuterd dat hij zijn ring kwijtspeelde? En wie is die sinistere Sinestro? Lion Comics haalt duidelijk de filmkanonnen uit de kast en probeert alle helden uit de bioscoopwereld hun papieren leven ook in het Nederlands te laten leiden. Een uurtje amusement verzekerd.
- F.C. de Kampioenen presenteert Vertongen & C° 8 **
- Green Lantern 2 Sinestro ***
- Kiekeboes special, de 5 Music maestro **½

He is the law: Judge Dredd

Twee iconen die beiden in hun 'land' furore maken, komen hierin lijnrecht tegenover elkaar te staan. De Amerikaanse Batman wordt meer dan op het matje geroepen door de Britse ordehandhaver Judge Dredd. Zal het hen alsnog lukken om samen te werken? Deze bundeling van drie entertainende niemendalletjes teert vooral op het visueel explosieve met natuurlijk - voor wie hem niet kent - Simon Bisley als dé grote openbaring. Het was een periode dat de Amerikaanse uitgever DC Comics beroep deed op heel wat schrijftalent uit het Verenigd Koninkrijk. Alan Moore had zich reeds gemanifesteerd, Neil Gaiman verhoogde de literaire inbreng. In hun kielzog volgden artiesten die andere grenzen verlegden. Simon Bisley was de punkrocker die met paintbrush en vlekeffecten net als bij Bill Sienkiewicz de beperkingen van het stripkadertje compleet doorbrak om een geestelijke waanzin grafisch weer te geven. Heerlijk geschift waarbij het bloed letterlijk van de pagina's spat. Alan Grant doet er een psychedelische schep bovenop met Judge Death die even in Gotham City zieltjes komt absorberen. Hoe kan Batman daar weerstand tegen bieden met een averechts opponent als tegenstander. Gelukkig is er de superdroge Judge Dredd om hem bij te staan. Grant schrijft in functie van deze Metalgitarist die striemende stripsnaren bespeelt. Totaal over de top, zonder een echt verhaal, maar wel een geanimeerde pret zonder weerga. Verhaal gewoon. Tekeningen (Bisley): overweldigend. Terwijl Simon Bisley eerder neigde naar de viriliteit van Bill Sienkiewicz tapt Cam Kennedy uit een ander vaatje. Hij nestelt zich grafisch dichter bij estheet Mike - Hellboy - Mignola. Een hoekige stijl die de geblokte figuren sterk doet uitkomen. Helaas hebben Grant en Wagner nog minder te vertellen - genre pats, boem en sjabang - waardoor de Vendetta in Gotham een povere kopie is van het voorgaande. Leve Cam Kennedy! Helaas gaat het bergafwaarts van kwaad naar erger. Dermot Power en Carl Critchlow zijn slechts matige vervangers voor graffitischilder Simon Bisley, de artiest die de eerste crossover sierlijk en fenomenaal wist te kleuren. Hoe een succes ongezond uitmelken, zowel DC Comics als Fleetwood (uitgever van het 2000 AD magazine) geven de marionetten Alan Grant en John Wagner de opdracht tot het uiterste te gaan. De Batman-koe is helaas reeds leeg. Critchlow en Power zijn oké, maar kunnen aan Bisley niet tippen. Lang leve het origineel. Eindafrekening: vooral te lezen voor Bisley.
- Batman - Judge Dredd ***½
- Judge Dredd 1 ****
- Judge Dredd 2 ***
- Judge Dredd 3 **½

Lady GaGa-rfield als superheld

Het logo verraadt meteen waar Koper Comics naar verwijst, die goeie ouwe Superhelden Comics die indertijd decennia geleden bij Junior Press in het Nederlands verschenen. Wat een moedige onderneming van Eelco Koper en c°! Is het om zijn eigen werk aan de man te brengen, gecamoufleerd tussen enkele mindere goden van het Amerikaanse comicfirmament? Mike Kinhel heeft een onaf stijl die een beetje schreeuwt om meer finesse. Het schetsmatige zou x-aantal keer efficiënter zijn indien geïnkt. Maar zijn introductie tot de wereld van Herobear doet meteen naar meer verlangen. Voorlopig zeer menselijk. De kennismaking met Rode Poema is te kort om al een oordeel te vellen. Ultra Duck begint subliem, de naam Humberto Ramos zit daar voor iets tussen. Wat volgt kan je al veel minder plaatsen. De teleurstelling in deze eerste compilatie is De terugkeer van Cat-Man, initiator Eelco Kopers eigen product. Hoe goed volgens de systematiek van de Amerikaanse comic ook gemaakt, het vlammetje brandt niet. Gelukkig meteen gepareerd door Paul Grist. Je herinnert je hem nog van het door Enigma uitgegeven Kane. Vooralsnog enkel een aanzet, deze vis heeft hij alvast beet. Zes kloppen gorilla is anders qua thematiek. Grootse klasse komt er via afsluiter Erik Larsen. Zijn Savage Dragon of De Woeste Draak is inhoudelijk misschien weinigzeggend, grafisch wel één en al viriliteit. Prachtig, dit initiatief. Kopen en steunen maar.
- Garfield dubbelalbum 06 ***
- Garfield dubbelalbum 07 ***
- Superhelden 1 ***½
- Superhelden 2 ***½

Luc Oriëntatievermogen

Grappig, afgaande op de covertekening zou je eerder De Karlovtempel als titel lezen. Je herkent meteen Morgane Angel als ruggesteun voor agent 421. Zelfs al draait het verhaal rond de executie van een dictator, Desberg en Maltaite gebruiken dit slechts om het spanningsveld tussen de twee personen die zich tot elkaar aangetrokken voelen verder uit te breiden. Een gezonde haat-liefde-verhouding met een sensuele zweem die in de lucht hangt. Wanneer volgt de tijd van het rollebollen? De Karlovdrempel is niet Desbergs beste scenario uit de reeks, daarvoor mist het scherpe dialogen en een adembenemende plot. Maar het plezier waarmee Eric Maltaite het gezwind visualiseert, is aanstekelijk.
- 421 10 ***½
- Luc Orient 3 **½

Gewond in de kogelstad

Het kogelkoffertje is reeds enige tijd uit het oog verdwenen, we moeten ons dus behelpen met de overkoepelende intrige waarbij goed tegenover kwaad staat. Of eerder het kwade tegenover een groter kwaad. Voor wie nog mee is en weet hoe het grote plaatje in elkaar steekt, proficiat. Voor de gewone lezer, die wordt onderhouden door sublieme interacties tussen beeld, tekst en beeld. Azzarello's teksten vullen aan en verwezenlijken visuele overgangen (Terug naar die meid in Dizzy). Maar ook kan een pose repetitief herhaald worden om in een andere scène te belanden. 100 Bullets leest wederom vlot weg, gelukkig onderbouwd met voldoende diepgang. Zo ook deze tiende bundel Cole. Een boem-cole.
- 100 bullets 10 ***½
- Gewonde stad **½
- Junior Suske en Wiske 9 **

Wat hebben Fog en Special Branch gemeen?

Seiter is duidelijk verknocht aan zijn belangrijkste (en enige) succesreeks Fog. Hij verwees er reeds in het eerste deel naar met de vermelding van Charlottes oom, zijnde Ruppert Graves. Nu is het de beurt aan Alexander Launceston, neef van Mary. Zo is er niet enkel de band met de belangrijkste hoofdrolspelers uit die serie, Seiter gebruikt ook de truc met het realistische echtheidsgehalte. In Fog kreeg de schrijver van Alice in wonderland een bijrol, nu is dat Victor Hugo. Om de geloofwaardigheid te verhogen. Helaas is Special Branch Fog niet. De thriller die de scenarist biedt is er eentje van dertien in een dozijn. Cavanagh heeft met zijn trenchcoat heel wat weg van sir Francis Blake. De reis van de Great Eastern, een trip die je moet ondergaan.
- Special Branch 2 ***
- vier ruiters van de Apocalyps, De 2 HC **½
- vier ruiters van de Apocalyps, De 2 SC **½

Barbaarse Barbucci?

Zo'n supertalent om mee samen te werken en Arleston doet er onvoldoende mee. Meteen duikt de typische Franse navelstaarderij op door de setting te verplaatsen van New York naar Parijs. Er wordt geregeld op gezinspeeld. Helaas maken de auteurs weinig optimaal gebruik van het decor. Het is Arleston die tekortschiet met zijn ditjes en datjes, weetjes die weinig ter zake doen. De persoonsverwisseling van Fourmile levert te weinig vuurwerk op om van keizerlijk genot te spreken. Het plezier zit dan ook in die stijlvolle, schitterende tekeningen van Barbucci. Echter zonder inhoudelijke meerwaarde.
- Ekhö 2 HC ***
- Ekhö 2 SC ***
- Kind van het onweer - Prins van het onweer 5 **½