Opstaan uit de dode: Death the high cost of living

Met een op-en-neergaand niveau, grotendeels te wijten aan de ongelukkige opdeling van de bundels. Nu is het moeilijk een definitief oordeel te vellen over de Gajes in de bajes-verhaallijn omdat je op het einde moet wachten in het volgende deel. Tegen dan ben je wat voorafging reeds vergeten. Niet zeuren, want hetgeen zich voor het gerommel in de bak voordoet maakt de reeks net superspannend. Ten eerste de ledenvergadering die het verdere lot van de Minutemen wil bepalen, voor zover deze zich iets laat opleggen. Het afleidende ongevalletje is slechts een instrument voor Azzarello en Risso om andere morele kwesties aan te snijden. Wat te doen in geval van een 'gevonden' winnend lot? Loon naar werken keert eindelijk nog eens terug naar het befaamde koffertje. Hoewel de uitgepikte pion niet zo maar de rol wil spelen die hem wordt opgelegd. Hopelijk kan Gajes in de bajes die verwachtingen ook inlossen. Toch sterk. Risso is een beeldcomponist.
- 100 Bullets 11 ****
- Karma Salsa 3 ***
- Laatste tempelier, de 5 ***½
Alles van Neil Gaimans Death in één dikke bundel ondergebracht, het is wat veel van het goede. Vandaar de gouden raad: lees met mate. Duik niet meteen in De tijd van je leven wanneer je je nog maar pas hebt afgedroogd na De prijs van het bestaan. Death is zo'n parabel waarbij je de gegeven emoties en gedachten langzaam moet laten bezinken. Wat Gaiman schrijft is toch behoorlijk en bekoorlijk uniek. Met de vermenselijkte verpersoonlijking van de Dood een lofrede aan het leven brengen! In de vorm van een vertederend, intelligent en prikkelend Gothic meisje. Wie zou voor haar charmes niet vallen? Gaiman lepelt de pap niet in de mond en bespeelt de allegorische symboliek. De veerman die tijdig betaald moet worden. Zonder oordeel te vellen leidt Death jou hand in hand naar te koesteren plekjes. Naar bizarre droomsequenties in onze werkelijkheid. Poëtisch en lyrisch tegelijk, waar menig jongeling mee kan dwepen. In De tijd van je leven ligt de klemtoon niet meer op het leven zelf, wel de liefde absorbeert alle energie. Het puberale adolescente maakt plaats voor het volwassenen aspect. Het leven zonder te leven. Het opbranden van energie zonder te beseffen waarom. Gaiman legt de vinger op de wonde, toont dat de protagonisten (we) er de waarde niet meer van inzien. Hoe entertainend ook, het vrijblijvende is makkelijk weggespoeld. Eigenaardig (en niet verwonderlijk) zijn de evoluties in tekenstijl. In de opener zijn Bachalo en Buckingham ruw in inkting, een beetje grungy. Terwijl in De tijd van je leven alles open is. Als volwassene heb je een iets klaardere kijk op het leven. Samen kunnen werken met Jeff Jones is een Goddelijke interferentie, Gaiman schrijft voor Jones een te illustreren gedicht. In Het Rad draait de dood aan het rad des levens. Met een beetje geluk ontspring jij dit keer de dans. Death en Venetië, Shakespeariaanse tragiek met een bondgenoot voor Death. Net voor de prachtige gallerij tekeningen rond Gaimans personage is er de sublieme instructiestrip Death praat over het leven. McKean op zijn best uitleggend dat we zorgzaam moeten zijn bij het beleven van seks. Met de ondertitel "Je krijgt wat iedereen krijgt. Je krijgt een mensenleven." In dat mensenleven moet iedereen minstens één keer Death gelezen hebben.
- Death Deluxe editie ****½