Jean-Pierre Gibrat zit in een comfortzone en komt daar gemakkelijkheidshalve niet meer uit. Je vraagt je zelfs af hoe het kan dat hij twee jaar zwoegt aan de realisatie van een album? Ongetwijfeld wil hij inhoudelijk niets aan het toeval overlaten, zorgen dat alle plooien gladgestreken zijn. Die gemakzucht valt meteen op wanneer je naar de kaft kijkt. Potloodlijnen markeren een zekere dynamiek die je bij de afwerking filtert en zelfs neutraliseert. Gibrats voorbereidingswerk is zeer ruw (let op Mattéo's plooien in het hemd aan de rechterarm) waardoor de afwerking er zelf slordig en onaf uitziet. Zelfs het uithangbord straalt de Gibrat van weleer niet meer uit. Natuurlijk is het genieten van die schilderachtige portretjes, gekaderd in een licht revolutionair decor, al struikel je over een paar schoonheidsfouten. Hoe komt het immers dat een gedesillusioneerd communist de idealen een goeie twintig jaar na datum toch weer nastreeft? Of wanneer de eeuwig schone Amélie haar zoon introduceert, sommige mensen verouderen blijkbaar nooit.
-
Amoras 3 ***
-
Dance Academy 8 **½
-
G Raf Zerk 30 **½
-
Mattéo 3 ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten