Je mag Casterman, Matz, Fincher en Hyman dankbaar zijn dat je hiermee kennismaakt met de geschreven Ellroy. Brian de Palma's thriller was niet zo grandioos, deze verstripping daarentegen mag er wel wezen. Niet zozeer vanwege de visuele integratie. Hyman heeft een eigen artistiek ogend retrostijltje, de zachte, gearceerde potloodlijnen bezorgen de pagina's een volumineus, sfeervol tintje. Het best is hij bij het introduceren van elk nieuw hoofdstuk. In bichromie de volledige prent onderdompelen in een kleur. Wow. De rest daar tussenin is oké. De sensualiteit van een vrouw valt weg wanneer hij een statisch profiel tekent (pagina 27, kader 3). Soms heeft hij moeite met de plaatsing van tekstballonnen en dat zorgt voor een verwarrende leesvolgorde (eveneens 27-3). En af en toe mis je ook de interactie tussen woord en beeld.
Als je jouw tanden liet verzorgen (24-5), een concreet voorbeeld krijg je daar niet van te zien. Of
Ik zag je reactie (65-3), je hebt er het raden naar terwijl we mee observeren. Of de arrestatie: een weinig overtuigende actiescène (pagina's 44 en 45). Neen, het is James Ellroy zelf met zijn meeslepende thriller die je met plezier ontdekt. Matz en Fincher filteren de dialogen en laten de beschrijvingen over aan Hyman. Voor al de rest is er de naakte voice-over. Simpele weglezertjes zijn deze misdaadthrillers nooit. Je moet bij de les blijven om al die gegevens op het politieprikbord uiteindelijk samen te brengen. Bij mondjesmaat wordt het ingelepeld. Knap.
-
Drakko 2 **
-
Lady S 9 ***
-
Paradox 1 ***
-
Zwarte Dahlia, De ***½
Wil je meer lezen over de feitelijke moord:
The Black Dahlia.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten