Ook zo genoten van Alexis Chaberts mooie schilderkleuren in
Rogon de Witte Wolf? In
Bourbon Street maakt hij een bocht van 180° en hanteert een andere techniek. Niet de inkt, noch de waterverf leiden de lijnen, wel het potlood. De zachte contouren à la Lax'
Teenloze Adelaar gecombineerd met warme, exotische temperaturen zorgen voor de juiste gradatie in New Orleans, een broeierig muzikaal nest. Philippe Charlot heeft je meteen beet door een minder voor de hand liggende verteller aan het woord te laten. Een groot musicus die de dans leidt. The swing is the thing, de parallellen met en de knipoogjes naar de
Buena Vista Social Club geven je hoop voor deze herboren muzikanten. De vlam zit in de pan, hopelijk dooft het vuur niet te snel. En wat blijkt? Ook in de tweede helft smelt je weg voor deze avontuurlijke roadies. Je bent al halfweg wanneer je dit leest:
De harde terugkeer naar de realiteit van de kleine muzikant. Hoe klein ook, het betreft hier grootse mensen met grootse daden. Een tip van de sluier wordt verder gelicht, de wazige mist uit het verleden trekt op. Alles wordt kraakhelder. Wat een passionele kruistocht tussen vroeger en nu.
Bourbon Street is doordrenkt van melancholie. Met al zijn eenvoud raken Charlot en Chabert je pijlsnel in het hart. Zonder al te veel woorden en uiteindelijk ontroerd om afscheid te nemen. Chabert tekent en kleurt zo mooi. Verleidelijker en sensueler dan op plaat 31 kan een engel als Angelina niet zijn.
Bourbon Street, wat een poëzie.
-
Bourbon Street ****½
-
hand van de duivel, De 1 ***
-
Urbanus 156 **
-
Wolf 1 **½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten