Als er iets frustrerend op aan te merken valt, is het vooral het ontbreken van antwoorden. Arcudi suggereert zelfs niet, hij vuurt feiten op de lezer af, fragmenten die delen van levens reconstrueren. Beweegredenen worden niet gegeven, noch verantwoordingen. Alsof je zonder boe of ba van die gruweldaden kan begaan. Fascinerend is de insteek waarmee Arcudi uitpakt: wat als jij een goddelijk wezen bent? De vraag die je je daarbij kan stellen: hoe ga je daar mee om? Arcudi doorgrondt de ziel van Eric niet, als die er tenminste al één heeft. Eric lijkt in eerste instantie uit het goede hout gesneden, vrij snel wordt de man verbitterd, gefrustreerd, agressief. En daar blijft het bij. Verwacht Arcudi echt dat we zoals bij elke goddelijke religie enkel gewoon geloven? Dan kom je van een kale reis thuis.
Ergens een God mist dan ook overtuigingskracht om al dat leed echt te kunnen plaatsen. Snejbjerg valt niets te verwijten, efficiënt en hard verteld. Arcudi daarentegen, die verliest stelselmatig de grip op deze verrijzenis.
-
ergens een god ***
-
Fred de Heij presenteert Pulpman 16 ***
-
Transmetropolitan 2 ***
-
vuur van tuur ***½
Geen opmerkingen:
Een reactie posten