Eindelijk echt verhalende stripjes die Marcel Ruijters' fetisjistische obsessie voor de Middeleeuwse religie voor een hopelijk ongekend publiek openbaren. Relatief toegankelijker dan in al het voorgaande, al is deze moderne kruising van Jheronimus Bosch annex Pieter Breughel met Dali te hermetisch in zijn intenties. Het zijn dan wel steeds hoofdstukjes waarbij één van de zusters der liefde wordt belicht, na verloop van tijd ben je deze tot nergens leidende spielereien beu. Met of zonder moraal in het verhaal. Je hoeft niet automatisch te rijmelen om literair te zijn, Ruijters had het absurdistischer karakter ook op taalgebied creatief vrolijker kunnen maken.
Alle heiligen, te veel van het goede. En eigenlijk ook te veel van het kwade.
-
Alle heiligen **½
-
Bessy 139 **
-
Bessy 151 **
-
Bessy 156 *½
-
Canardo 22 ***
Bonte geeft graag stripboeken uit en wil zich manifesteren op de markt. Alles wat hij dan ook van artiesten in handen krijgt, ziet hij als een gewillige prooi om in albumvorm te gieten. En op het blazoen wat op te poetsen, kan ook een Franstalig auteur bij hem onderdak vinden. Zo deze gelegenheidsuitgave
Club Colonial (naar aanleiding van het Festival van Knokke Heist van 5 mei 2013) van illustrator Antonio Lapone. Een eerste geniete editie in beperkte oplage vloog zo de deur uit, een normaal gebonden herdruk drong zich snel op. Wat kwam er inhoudelijk eerst? De tekeningen of het scenario? Veelal heb je het gevoel dat Lapone zich met enkele bedenksels grafisch amuseerde, als de paginagrote illustraties maar een verhalende waarde hebben, geflankeerd door een duidende titel genre
Lola Vamp. Aan Patrick Verlinden de taak om het aan elkaar te rijgen. En daar wringt het schoentje. Nooit krijg je het gevoel een geheel te lezen. Dus wat blijft over: schone kijkplaten in een sfeervolle atoomstijl getekend, zonder gebundelde meerwaarde.
-
Club Colonial eerste druk (geniet) **½
-
Club Colonial herdruk (gebonden) **½
Gedoemd zijn om eeuwig te leven, een zegen of de hel? Twee pionnen staan lijnrecht tegenover elkaar. De ene wit, de andere zwart. Het schaakbord van het leven bepaalt hun positie. En hun positie in het leven bepaalt het verloop van het schaakspel. De visuele confrontatie zorgt voor een goede afronding. Jammer dat Nury er naderhand nog absoluut een epiloog aan toevoegt om de doorbroken mystiek te restaureren.
Kronieken van Legioen, een sterke reeks. Al blijven de suggestieve hiaten in het scenario te obscuur om je
dracula-bloeddorst te bevredigen.
-
Kronieken van Legioen 3 ***
-
Kronieken van Legioen 4 ***½
Is deze reeks een geduchte concurrent voor
Oorlog en Liefde? Neen. Want beide reeksen kunnen netjes naast elkaar staan en elk jouw hart veroveren door de intelligente aanpak en de liefdevolle, dramatische insteek. Net als de beginepisodes (de eerste drie delen) van
Witte Nacht je enorm charmeerden, voeren Manini en Mangin je mee in een gelijkaardige historische tocht doorheen een aspect van de Russische Revolutie. Het betreft een liefdesaffaire die extra gevoed wordt door een artistieke achtergrond. Kunst is in deze context niet zo maar de uiting van de allerindividueelste expressie. Het is vooral een instrument om een boodschap uit te dragen. Jeugdig enthousiasme gekapseld in vooruitstrevende idealen. Is het volk er klaar voor? Maar is ook de politieke elite er klaar voor?
Rode Revolutie verdient in 2013 een plek naast het even passionele
De Kozakken van Hitler. Kunst in de kunst.
-
Liefde in oorlogstijd 1 ****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten