Niets zo hatelijk dan aan de kassa van een supermarkt voorgestoken te worden. Maak je je om zo'n futiliteit druk of kruis je de degens met onverlaten die van elementaire beleefdheid geen kaas hebben gegeten?In een traditioneel warenhuis kon het noodlot hardnekkig toeslaan: je kiest voor één bepaalde rij, vat post en wacht tot alles mooi van de band is gerold. Je kan er prat op gaan dat net jouw keuze die slechte was. Een kassier(ster) in opleiding, het nieuwe rolletje papier zoek, geld dat geteld moet worden, een oud dametje dat haar kleinste kleingeld niet vindt of de bankkaart die niet werkt.
Sinds kort heeft Delhaize multikassa's geplaatst achter elkaar waarbij één rij gevormd wordt en afhankelijk van de beschikbaarheid je doorschuift naar de volgende. Het oogt absurd, het werkt efficiënt. Als tenminste iedereen de wachttijden (die tot een minimum herleid worden) respecteert. Een fluitje van een cent zou je denken.
Tot natuurlijk de dorpsgek, nitwit of buitenaardling het principe te complex vindt om toe te passen. Die kan je dan nog vergeven, gezien diens geestestoestand. Wanneer echter doelbewust gekozen wordt om in de egoïstische principes te volharden en door als een Michael Schumacher via de zijlijn de volledige startrij te omzeilen nog voor het licht op groen springt, kan ik het niet behelpen om als wedstrijdcommissaris deze valsspeler terecht te wijzen. Straf is het om dan te moeten vaststellen hoe sportief de in ongenade gevallen voorkruiper zich manifesteert en zich op agressieve toon het recht toeëigent om bijna met geweld terug te slaan. Zielig de omstaanders en vooral het winkelpersoneel dat geen enkel autoriteit uitstraalt, want de klant is altijd koning.
Het was alvast geen aangenaam gevoel om het weekend in te zetten. Toen er dan ook nog iemand achternaliep en me in het Frans interpelleerde over de stevige zwaarbeladen Jommekesstriptas, verwachtte je een smeekbede om dit kleinood te kunnen bemachtigen. Het bleek echter de goedhartige -ik noem hem gezien zijn inborst oneerbiedig- dorpsidioot te zijn. Blijkbaar was er vijftien euro uit mijn achterzak gevallen en dus haastte deze zich om ze mij terug te bezorgen. Driewerf hoera. Oprechtheid bestaat dus nog. En het is niet al kommer en kwel dat de wereld verziekt. Er is nog hoop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten