Blotch 2 doorgelicht

De titel Op glad ijs is vanzelfsprekend gekozen, compleet van toepassing, zowel inhoudelijk als een hommage aan deze licht subversieve collectie. Of is het vooral Casterman die zich op glad ijs begeeft? In alle geval lijkt het dat cartoonist Blotch onderuit gaat op deze spiegelgladde ondergrond! Door zijn verwaandheid te concretiseren én door alles op het spel te zetten in de veronderstelling dat hij beter verdient, zit de kans er dik in dat hij zowel professioneel als emotioneel op zijn bek valt. Hoogdravend als vanouds zet de 'karikaturale' figuur Blotch meteen de toon. Zijn discours maakt duidelijk dat er niemand is die zijn niveau kan evenaren. Hij is immers nog steeds de koning van de wereld... in zijn hoofd.
- Pagina 3: de diva pakken op de divan, bedgeheimen buiten het bed blootgelegd. Blotch zingt Dokus D'r wonen twee motten. De uitdrukking De ezel die naar de lier luistert, wil hetvolgende zeggen: 'iemand die van muziek, of kunst in het algemeen, geen verstand heeft'. Teek e siet, de hautaine artiest moderniseert en spreekt een mondje Engels. Spelen met taal: Blotch rijmt via plezant-intrigant en het is bespottelijk, logisch toch, het is een spotprent.
- Pagina 4: Blotchs grootste concurrent Marc Sleen komt vrij snel terug ten tonele. Het exemplarisch voorbeeld, een mooi pleonasme.
Tussen Blotchs gedachten en de realiteit zit een zee van verschil. De stoppen slaan door. Blotch bijt van zich af en zegt dingen die eigenlijk volledig op hem van toepassing zijn (kaders 5-6).
- Pagina 8: Leo de Budt (Buth) duikt weer op. Diens zoon heet Urbain, een knipoog naar Urbanus.
- Pagina 10: Blotch heeft duidelijk veel respect voor de gekleurde medemens. Het enige wat in deze jungle nog ontbreekt zijn bananen, gespeend van enige vooroordelen. Jazzmuzikant Arthur Briggs bestaat wel degelijk.
- Pagina 12: aan deze spotprent zit een reukje aan.
- Pagina 13-14: Blotchs neerbuigend oordeel over cinema. Herkenbaar: de ene persoon heeft moeite om emoties te uiten, laat staan ze openbaar te tonen. Hoe beschaamd moet je zijn?
- Pagina 15: wie is het fameuze oude vrouwtje?
- Pagina 16: Blotch zweeft terwijl hij Soraya heeft nooit afgezien, ze vraagt kun jij nog dromen. Verwissel de naam met Mia en Gorki krijgt een ereplaats. Als je de ultieme schoonheid hebt aanschouwt, mag onze planeet stoppen met draaien. Ai, een dt-fout!
- Pagina 17: een kubist ging met de pruimen lopen!
- Pagina 18: een begin zo geplukt uit Woody Allens ode aan (en in) Manhattan.
- Pagina 19: slijmbal Blotch kruipt en is tot alles bereid, zijn vriendin mag dit ondervinden.
- Pagina's 23 tot en met 27: een scène die zich afspeelt in of verwijst naar het zuiden van Frankrijk, hoe kan je dit omzeilen? Bovendien wordt verwezen naar de Marseillaise, het Franse volkslied. Creatief rijmen is de oplossing, Oostende is de stad die bezongen wordt versus de Hoofdstad (die dan overleeft zonder de Zenne).
- Pagina 28: het laatste paar schoenen dat ik kocht, was veel te klein. Word ik al even ijdel als een vrouw?
- Pagina 29: Waar heeft Blotch altijd de mond van vol? Zwijgen is goud.
- Pagina 32: In de laatste prent knelt duidelijk meer dan het schoentje.
- Pagina 34: Jozef van Hove, in de volksmond beter gekend als Pom/
- Pagina 36: een resem bekende honden met hun baasjes, prins Laurent, Gert, Fanny Rodwell. Ons Volkske, de grote concurrent van Glad IJs.
- Pagina 37: het boek liefdesroerselen dat Christine leest, wordt ook verslonden door mevrouw Suikerbuik in de gelijknamige strip.
- Pagina 39: en wat leest Christine nu? Tine bij de Walen!
- Pagina 43: Blotch spreekt de lezer toe en durft zich zelfs onderdanig op te stellen. Al is het maar schone schijn. Wederom een optreden van Gorki's Mia.
- Pagina 47: de bodemloze put wordt bereikt.
De aftakeling neemt groteske proporties aan. Terwijl het heerschap in de waan blijft van diens uitzonderlijke kwaliteiten, vallen de funderingen weg en blijft hij alleen over. Tragisch en cynisch. Het is niet het lot dat een loopje met Blotch neemt, het is de persoon zelf die zich ondermijnt. Op glad ijs is de pijnlijke les in bescheidenheid, de spiegel die ieder zich moet voorhouden om alsnog met beide voeten op de grond te blijven.