Het moest natuurlijk ooit gebeuren. Het gevaar steeds uitdagend, de oorlogszone dagelijks opzoekend, het no man's land voortdurend kruisend, vroeg of laat moet je in aanvaring komen met de strijdende partijen in deze landelijke hoofdstad!Wat lagen ze handig op de loer, argeloze passanten in het oog houdend. Wat was het goed beredeneerd om via een handig trucje jou even de andere kant te laten opkijken om hun slag te slaan.
Terwijl je rustig op een parkbank zit frietjes te eten, besluipen ze je gluiperig als volleerde slangen. Met het voorwendsel een sigaret te willen (neen), ofte vuur (neen, tiens, heb je daar niet eerst een sigaret voor nodig?) of zelfs een gewone euro (evenzeer neen) eisen ze enige aandacht, tot vervelens toe. Dat terwijl een ander geniepig langs achter je tas weggrabbelt in de hoop fortuinen te verdienen met de lege inhoud. Je bemerkt het jou aangedane leed en aangezien het kleinste kleinood iets van jezelf blijft dat je enkel vanuit een eigen keuze wil afstaan, zet je reflexgewijs met een volle maag de spurt in. Uit vrees gevat te worden laat de dader al vrij snel het ontleende object vallen. En wat doe jij dan wanneer je niet alleen bent en je zoon op de bank toekijkt terwijl de medeplichtige evenzeer zijn boekentas kan weggrabbelen? Kiezen voor de verantwoordelijkste optie: netjes teruggaan en de maaltijd afronden.
Wat had ik achteraf spijt de snoodaard niet bij de kraag gevat te hebben, met een elegante sliding hem onderuit halend, vergastend op enkele slagen en verwondingen. Vrede op aarde aan allen en iedereen. UItgezonderd vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten