Is het doelbewust om een traumatiserend effect te recreëren met confronterende strips en films, dat het er dit keer toch van kwam om deze film met zijn expliciete titel toch te bekijken? Een Jaren van de olifant revisited? Zonder voorkennis maak je kennis met dat kroostrijk gezin van de Lisbons. Vijf olijke vrouwelijke jongeren, gaande van kinderen naar pubers tot adolescente tieners, hebben duidelijk niet zo'n opbeurend leven. Het eerste signaal wordt gegeven door de zelfmoordpoging van de jongste. Hoe wordt deze euvele daad opgevangen? Kan de familie omgaan met de ogenschijnlijk egoncentrische handeling? Sofia Coppola doet geen poging tot psychoanalyse. Ze laat met een frisse lentebries de lichtheid overwaaien. De wereldvreemde ouders doen hun uiterste best, hun overbeschermdheid heeft catastrofale gevolgen. Net dat contrast tussen hoop en radeloosheid doet je stelselmatig verstikken. En al beleef je alles door de ogen van de buurjongens, je smacht naar adem tot de verlossing doorbreekt. De hamerslag mist diens uitwerking op het einde niet. Akelig. Sterkhouders Kathleen Turner en James Woods representeren het ouderlijk gezag, de gelegenheidsoptredens van priester Scott Glenn en psycholoog Danny Devito verrassend tegenstellend (artificieel gezien hun anders zo uitgekiende karakterrollen). Het zijn de jongeren (de provocatieve Kirstin Dunst op kop, uitdager Josh Hartnett en de lummeltjes van de overkant) die de show stelen. Iets te letterlijk. De luchtige muziek van Air laat je verder zweven.
The virgin suicides. Sofia Coppola. 1999. ***1/2
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten